World In Sound, 2010
Ja jongens, de moffen, we kunnen er al eens mee lachen, maar feit
is dat ze geen half werk leveren. Ook Samsara Blues Experiment liet
voor dit eerste album niets aan het toeval over. Om een optimaal
psychedelisch effect te verkrijgen werden er buiten de obligate
vintage versterkers ook sitar, mondharp en orgel bij gesleurd. Om
zeker te zijn dat ze de juiste vibe te pakken hadden trokken
toerden ze op eigen kosten langs de Amerikaanse westkust, en voor
de garantie dat hun kindje de juiste behandeling zou krijgen gingen
ze in zee met een label dat gerund wordt door vinylfreaks met een
woekerende fetisj voor de sixties en seventies. Natuurlijk hebben
ze met Colour Haze de beste band uit het genre steeds in de buurt
om hun Kampf-geest aan te wakkeren. En jongens, wat is dit een
geslaagd album geworden!
We krijgen zes tracks in 66 minuten, en de eerste heet ‘Singata
Mystic Queen’. Het begint met een lange intro die met steeds meer
gitaar en steeds nadrukkelijker effecten opbouwt naar een eerste
psychedelisch hoogtepunt, met vaardige solo’s die uitvloeien in een
desoriënterende feedback. Daarna wordt eventjes gas terug genomen
en horen we voor de eerste maal de zangstem van bandleider
Christian Peters. Zijn broze, ietwat nasale tonen nemen ons mee
doorheen een dromerige passage, die na een paar minuten weer
overgaat in een erg heavy stuk.
Opvallend is de overmaat aan fuzzeffecten op de bas en de
gelaagdheid van de gitaren. Dit hakt er in ieder geval stevig in,
tot plots eerst schuchter en dan steeds nadrukkelijker de
oriëntaalse klanken van de sitar in de mix duiken. Deze orgie van
klanken en sferen mondt uit in een spacy geluidstapijt, vervlochten
met feedback en effecten. Na elf en een halve minuut is het
schluss, met het tevreden gezoem van een lampenversterker als
eindnoot. Man, wat een nummer! En ’t is nog maar het eerste! Ik
weet niet of mijn voeten nog vaste grond raken maar er is geen
reden om daarmee in te zitten.
Het tweede nummer van het album contrasteert flink met de opener.
‘Army of Ignorance’ is een stuk korter en volledig instrumentaal.
Het rockt, scheurt, stampt en grolt, en laat zien dat deze stoners
toch wel haar op hun tanden hebben. Ook in ‘For the Lost Souls’
zitten een paar behoorlijk ruige passages. Vooral het catchy
refreintje heeft een slopende riff. In dit nummer is ook wel veel
plaats voor atmosferische uitstapjes en we horen zelfs een
orgeltje.
De dromerige, atmosferische kant van Samsara Blues Experiment
krijgt volop de ruimte in het lange (13 minuten) ‘Center of the
Sun’. Het nummer begint met een erg sfeervolle jam. Eens over de
helft wordt even het gaspedaal ingedrukt, maar al gauw worden we
weer meegenomen naar het nevelengebied tussen droom en
werkelijkheid. Of moet ik zeggen de corona tussen zon en universum?
Na een kort akoestisch en volledig instrumentaal nummer (‘Wheel of
Life’) komen we bij het laatste nummer en magnum opus van de plaat:
‘Double Freedom’. Bijna drieëntwintig minuten duurt het nummer, en
dat is tien minuten langer dan de demoversie die al eens de wereld
ingestuurd werd en zelfs een halve minuut langer dan ‘Peace,
Brothers and Sisters!’ van Colour Haze. Dat is ambitieus, maar is
het ook een pakkend nummer? Fuck yeah, een delirium voor de
psychonaut is het.
In het openingsgedeelte begeleidt Peter zijn stonede zang
op sitar en horen we ook nog wat verdwaalde Hawaiiaanse gitaren,
maar al gauw vangt de ruimtetocht echt aan. Op een ondergrond van
zware fuzz-tapijten worden we heen en weer geslingerd tussen de
vederlichte deining van de zonnewind en een spelletje kosmisch
knikkeren als de speelbal van kometen. Drieëntwintig en oneffen
minuten is lang, maar geen seconde vervelend, net als de rest van
dit sublieme stoner/space/doom-album.
Een retro oefening heeft zelden zo fris geklonken als tijdens de
zes tracks van ‘Long Distance Trip’. Bovendien durft de band ook
wat te experimenteren met klanken en productie. Het album heeft een
erg verzorgd geluid, en hoewel er soms duidelijk meer gitaren in de
mix zitten dan gitaristen in de band vind ik het nergens te
overladen of geforceerd. Het jamgevoel primeert van de eerste tot
de zesenzestigste minuut, en zo hoort het ook. Samsara Blues
Experiment is zonder twijfel een verrijking van het genre, en dat
is tijd geleden dat we dat nog eens konden zeggen van een
debuterende band.
Samsara Blues Experiment speelt op 15 april op Roadburn
(Tilburg, Nederland) en op 13 augustus op Yellowstock in
Geel.
