Ze blijven maar touren, de synthpopmeisjes van 2009. Vorige week stond Florence + The Machine nog in de Gentse Vooruit, vandaag probeert La Roux in een uitverkochte AB te bewijzen dat ze meer is dan dat kwartdozijn hits in haar achterzak.
Zoals dat hoort bij de verschijning van zo’n synthpopmeisje, werden ook vanavond bussen jonge, hysterisch gillende meisjes in H&M-outfits losgelaten in de grote zaal van de AB. Dat ze er tijdens opwarmer The Brown Acid vrolijk op los kakelden was een beetje jammer, want het Leuvens-Brusselse elektropopduo kon ons geweldig vermaken. Misschien voornamelijk omdat onder de maskers en de vele a.k.a.’s — The Brown Acid / The Yesmen / Pablo & Rufio Yesmen — muziekjournalist Sasha Van der Speeten (De Standaard, FM Brussel, RifRaf) en Swirl People-producer Dimitri Dewever schuilgaan. De meest bedeesde en beduusde muziekjournalist van dit landsdeel plots zien muteren in een funky bewegend, geil diertje, gedreven door de snoeiharde beats van Dewever is op z’n minst een kamerbrede grijns waard.
The Brown Acid teert op Van der Speetens persoonlijke lievelingen: “Bastard Kids” knipoogt naar de vroege Soulwax in een 2ManyDJ’s-remix, single “Try Humanity” is Prince pur sang in een shaker van Magnus. En wanneer Van der Speeten een uitgelaten versie van George Michaels “I Want Your Sex” neerpoot met een video van een koppel kunstschaatsers op de achtergrond, kunnen we onze lach al lang niet meer inhouden. Humor, seks en — excusez le mot — reteharde funk, nooit gedacht dat we (svs) daarmee zouden associëren. Als hij Bart Steenhaut maar niet op ideeën brengt…
Muziekjournaille kan de horden meisjes gestolen worden, zij worden pas gek wanneer La Roux stipt haar blitzoptreden start, in een wit glitterjasje en met een rommelig “Tigerlily” dat alleen maar overeind blijft omdat het zo’n sterk nummer is. “Saviour”, een bonustrack op het album, zet meteen orde op zaken, ook al wordt nu al duidelijk dat Elly Jacksons stem — ergens achter in de keel, geforceerd hoog, monotoon — het pijnpunt is van haar liveshows, misschien zelfs van haar repertoire in het algemeen. De venijnige gedachte “mens, zing toch gewoon een octaaf lager” gaat er, net als bij de plaat, pas uit bij de voorspelbare bis, “Bullet Proof”, waar ze plots wel op normale toonhoogte zingt.
Zoals elke goede popartiest beschikt La Roux over enkele kleppers van nummers, die de minder begaafde broers en zussen goedpraten. In haar geval zijn “Quicksand”, “Bullet Proof”, “Tigerlily” en het onverslaanbare “In For The Kill” de memorabele minidansfeestjes. Op plaat niet toevallig de eerste vier nummers, live wordt de volgorde door elkaar gesmeten, zodat we sneller geconfronteerd worden met het gebrek aan variatie in songstructuur, instrumentatie, inspiratie en stem. Nummers als “As If By Magic” of “Fascination” zijn in hun banaliteit te zwakke schakels om de aandacht vast te houden.
“I’m Not Your Toy” krijgt live een mechanische vibrafoonbehandeling zodat het op een bedenkelijke synth-versie van “Diep In De Zee” uit Disneys De Kleine Zeemeermin lijkt. En wat te denken van de volstrekt zinloze, brute cover van The Rolling Stones’ “Under My Thumb”? Gelukkig wordt deze bittere pil meteen gevolgd door een welgekomen rustpunt, “Cover My Eyes”, waarbij een van de drie bandleden het kinderkoortje op uitstekende wijze voor haar rekening neemt.
Na amper een uurtje wordt het spektakel opgedoekt en hoewel er gemor vanuit het publiek opstijgt, is dat geen moment te vroeg. La Roux toont vanavond namelijk dat ze nauwelijks meer is dan dat kwartdozijn hits in haar achterzak. La Roux is hoogstens een onderhoudende festivalact. Voor kwaliteit en klasse moet je bij dat andere synthpopmeisje zijn.
La Roux speelt deze zomer op Rock Werchter
