Polydor, 2009
Nu de nineties uitgemolken zijn, is men het nog eens tien
jaar verder gaan zoeken in de muziekgeschiedenis om een nieuw hip
decennium op te graven. Met Ladyhawke hadden we al een nieuwe Kim
Wilde, met Lady Gaga een Unlike a virgin Madonna, en met
de Britse tandem La Roux wordt nu ook het rudimentaire
synthpopgeluid van The Human League en Bananarama opgefrist. Ben
Langmaid, die liever op de achtergrond blijft, en Elly Jackson
delen een passie voor de eighties. Dat wordt meteen
duidelijk wanneer de androgyne frontvrouw ten tonele verschijnt,
want ze ziet er uit als een kruising van een goedgeföhnde David
Bowie en Molly Ringward, niet toevallig twee van haar persoonlijke
inspiratiebronnen.
Met doorbraaksingle ‘In For the Kill’ pende het duo de wetten van
hun kunst al duidelijk neer: een twee-eenheid van glazige
elektronica en de typerende heliumstem van Jackson, die zich in zo
aanstekelijk mogelijke melodieën wringt. Dit culmineert in
kinderlijk eenvoudige refreinen, die net daarom onmiddellijk
blijven hangen. Met deze basisbeginselen schreef het duo een plaat
bij elkaar die bol staat van de fantastische trips down memory
lane.
De ballade ‘Cover My Eyes’ lijkt op iets dat te elfder ure van
Kylie Minogues debuutalbum werd geschrapt. Het nummer kiest voor de
melige route om het tranendal te beschrijven van de pijnlijke
hartstocht, en roept het beeld op van jouw doelwit met een ander
aan de arm. Ondertussen wordt de klassieke checklist keurig
afgewerkt: korte synthaanslagen die de leemte bij het gebrek aan
strijkers opvullen, anonieme achtergrondkoortjes die de tekst
aanvullen en natuurlijk dat extra opgeblazen laatste refrein.
‘As If By Magic’ is niets minder dan Kim Wilde na een licht
sedativum, terwijl de grandioze single ‘Bulletproof’ op zijn beurt
Neneh Cherry op haar springerigst door de elektronische mixer
haalt. Dit fuifnummer willen we ook nog belonen met de prijs voor
de beste timing in de lyrics. Verwen je tong alvast maar
met de snel gescandeerde oefening “Do do do your dirty words,
come out to play when you are hurt?“.
Hoe simpel het ook mag lijken, La Roux bewijst meermaals over een
geniale ritmische beheersing te beschikken, die samen met het
eigenzinnige timbre van Jackson plasticiteit weert. Zo had
‘Fascination’ in de verkeerde handen snel tot het niveau van
Mackenzie kunnen zakken. ‘Colourless Colour’, nog één van de vele
prijsbeesten, wordt vanuit onderkoelde strofen vlot opgebouwd naar
een kwieker refrein, waarin Jackson niet toevallig verwijst naar
een “early nineties decor“:
Ace Of Base heeft ongetwijfeld vier nieren veil om van die laatste
hun comebacksingle te kunnen maken. Eighties hommage of
niet, het Zweedse kwartet duikt meermaals op in onze gedachten
wanneer we naar deze plaat luisteren. De technoreggae ‘Tigerlily’
doet dan ook meteen denken aan hun grootste successen: vanuit
minimalistische beats gaat het naar een iets rijker ingekleurd
refrein, waarbij natuurlijk ook de onontbeerlijke flard mannelijk
scandeerwerk na de tweede refreinronde niet mag ontbreken. (Al
moeten we voor die basstem ook een copyrightcredit aan Army Of
Lovers toekennen.)
Betrekkelijk weinig vuiltjes aan de lucht dus, en dat voor een band
die bij de eerste kennismaking slechts rond een gimmick opgetrokken
leek. Enkel het brave ‘I’m Not Your Toy’ had het duo beter onder de
kerstboom gelegd (met The Ting Tings op het adreskaartje
bijvoorbeeld), want bij zinsneden als “It’s all false love and
affection, you don’t want me, you just like the attention”
hadden wij toch wat extra cojones verwacht. Voorts lijkt
dit project – net als Ladyhawke en (de singles van) Lady Gaga
overigens – dan ook een terechte hype.
La Roux speelt op donderdag 20 augustus in de Club op
Pukkelpop.
