Het indrukwekkende najaarsprogramma van de Botanique verdiende een
spreekwoordelijke kers op de taart, en daar hadden de organisatoren
van de Brusselse concertzaal vanzelfsprekend voor gezorgd op de
laatste avond van het seizoen. Headliner in de Rotonde waren
niemand minder dan The Temper Trap, de Australische band aan wiens
passage op Pukkelpop we nog bijzonder mooie herinneringen
bewaren.
Maar voor we te hard van stapel lopen, komen we graag nog even
terug op het voorprogramma The Joy Formidable,
eveneens een naam om de vingers bij af te likken. Het drietal uit
Wales was twee jaar geleden een van de favoriete knuffelbeesten van
de fanatieke muziekbloggers en hypespotters, maar het blijft toch
altijd afwachten welke bands die eerste rush ook daadwerkelijk
overleven. The Joy Formidable behoort tot het kamp van de winnaars,
hetgeen bewezen werd door hun dit jaar verschenen debuutalbum ‘A
Balloon Called Moaning’, én door dit optreden in de Botanique. Met
nummers als ‘Cradle’, ‘Austere’ en ‘Ostrich’ kan je sowieso al
weinig mis doen, maar wat deze band betreft, mag je daar ook nog
eens een strakke liveact en oprecht enthousiasme aan toevoegen om
het plaatje helemaal compleet te maken.
The Temper Trap had dus een hele eer op te houden,
niet alleen omwille van de overtuigende support act, maar ook
omwille van hun eigen prachtprestatie op onze podia voorbije zomer.
Zichzelf overtreffen lukte niet, maar de kwaliteit van dit optreden
kwam toch vervaarlijk dichtbij wat we enkele maanden terug mochten
aanschouwen.
Debuutplaat ‘Conditions’ is voorlopig nog het enige wapenfeit van
de band en daardoor ook zowat het equivalent van de setlist die ons
voorgeschoteld werd. Het spreekt dan ook zeker in het voordeel van
de Australiërs dat dit album het absolute minimum aan vulsel omvat.
‘Fader’ en ‘Fools’ wisten ons al zeer vroeg in de set in te pakken
en het beste moest nog komen. In met name ‘Love Lost’ en ‘Sweet
Disposition’ kreeg zanger Dougy Mandagi vrij spel om zijn
fenomenale stem in de strijd gooien en dat zorgde voor enkele
onmiskenbare kippenvelmomenten. Mandagi’s kenmerkende stemklank in
combinatie met de strakke percussie kan men op zijn minst
betoverend noemen.
Het eerste deel van de set werd afgesloten met een intense versie
van het instrumentale ‘Drum Song’, waarbij Mandagi zelf een trommel
bespeelde en deze vooreerst met water besprenkelde om zo een
visueel flatterend fonteineffect tot stand te brengen. De ideale
manier om je publiek te doen schreeuwen voor meer.
En meer kwam er wel degelijk. De bisronde werd geopend met een
cover van Springsteens ‘Dancing In The Dark’ dat de band zich
geheel eigen wist te maken. Daarop volgde het interessante nieuwe
nummer ‘Rabbit Hole’, dat ons al een vlugge blik gunde op de
toekomst van de band. Afsluiter van dienst was ‘Science Of Fear’
dat alle laatste twijfels wist weg te vagen.
Wat had het optreden op Pukkelpop dan meer dan deze uitmuntende
show in Brussel? Wel, dat had de band niet echt zelf in de hand.
Instrumenten en microfoon stonden niet ideaal op elkaar afgestemd,
hetgeen perfectionist Mandagi zelf ook in de gaten had, maar waar
hij weinig aan kon doen. Bovendien komt het weidse geluid van de
band sowieso nog net iets mooier uit de verf in open lucht.
Ach ja, die kleine mankementjes zijn we nu al vergeten. Wat we ons
wel gaan herinneren, is de avond vol toverij, want dat is die mooie
muziek van Temper Trap eigenlijk wel.
