De kerstperiode komt er aan en dan mag de dvd-speler warm draaien: het seizoen van verzamelalbums en live-dvd’s is weer aangebroken. Black Rebel Motorcycle Club doet een duit in het zakje door herinneringen op te halen aan de tournee van twee jaar geleden.
Tegenover Black Rebel Motorcycle Club koesteren we nogal ambivalente gevoelens. Debuutplaat B.R.M.C. was een door volume gedreven blok emotie die grote indruk maakte. Vervolg Take Them On, On Your Own wist veel minder te begeesteren. Het album klonk als een flauwe sequel en ook binnen de band leek de fut verdwenen. Drummer Nick Jago ondernam een zoektocht naar roes en Black Rebel Motorcycle Club stond op springen.
Het intimistische Howl liet de band van een heel andere, herboren kant zien. In die periode gaf Black Rebel Motorcycle Club ook zijn beste concerten. De passage in de Botanique in 2005 staat nog altijd op ons netvlies gebrand. De triomf was echter van korte duur. Baby 81 was weliswaar geen slechte plaat, maar we kunnen niet meer herinneren ze sinds de laatste passage van de band – – in juni vorig jaar – – nog veel gedraaid te hebben.
Normaal gezien moet in maart een nieuwe, vijfde langspeler — de eerste met drumster Leah Shapiro, die de plaats achter de kit inneemt nadat Jago definitief uit de groep gezet is — verschijnen. Om het publiek aan het bestaan van de band te herinneren, ligt nu Live in de winkel, een registratie die in zoveel verschillende versies en formaten verkrijgbaar is, dat een mens er het hoofd bij zou verliezen. Om heelhuids de dag door te komen, zullen we ons hier beperken tot de versie die de platenfirma ter beschikking gesteld heeft: de enkele dvd, die opnames bevat die gemaakt zijn eind 2007, tijdens de Baby 81-tour, vlak voor Jago uit de groep gezet werd.
Het probleem met concert-dvd’s is dat, hoe goed je de band ook vindt, het nogal lullig is anderhalf uur op de sofa te hangen en de band op een tv-scherm te keer te zien gaan. Zelfs met het beste flatscreen- en surroundspeelgoed blijft het een bevreemdende ervaring. In dit geval wordt daar nog een schepje bovenop gedaan door de stijl van Live. BRMC is er de band niet naar onder felgekleurde spots voor het publiek aan te treden. Tel daarbij dat de beelden soms bijna willekeurig geschoten lijken, en dan moet zelfs de meest rabiate fan een zekere inspanning doen om de hele schijf uit te zitten.
Vooral omdat BRMC niet te beroerd is geweest de film te openen met een behoorlijke makke versie van "Berlin." Het duurt een aanzienlijk aantal songs, tot en met het bevlogen "Ain’t No Easy Way", voor je in de zetel méé bent en het gevoel een verloren avond mee te maken, vervliegt. Langzaam maar zeker bouwt de band zijn set op, waarmee evengoed de reputatie van het gezelschap hersteld wordt. Wanneer "American X" voor een kolkend hoogtepunt zorgt, brandt de oude vlam voor BRMC opnieuw.
Vanaf dat punt volgen de hoogtepunten elkaar snel op. Het door een smerige baslijn voortgestuwde "Spread Your Love", het gitzwarte en repetitieve "Love Burns": beiden brengen heel wat terug naar boven. En op dat punt moet Howl-materiaal als "Mercy" of een knappe akoestische interpretatie van "Dirty Old Town" nog gespeeld worden. Dat beiden niet werkelijk op Howl staan, maar respectievelijk een b-kantje en een cover zijn, doet er zelfs niet zoveel toe. Dat de band af en toe nog naar die periode teruggrijpt en daarbij niet te beroerd is songs die niet op de plaat staan te betrekken, kan alleen maar aangemoedigd worden.
Als Live één verdienste heeft, is dat het de manier waarop we tegen BRMC aankijken weer in de goede richting geduwd heeft. Werd de avond nog onderuitgezakt en met weinig hoop begonnen, anderhalf uur later, met de volumeknop naar rechts en "Whatever Happened To My Rock ’n’ Roll (Punk Song)" dat het zaakje naar zijn eindpunt loodst, liggen lege bierblikjes verspreid over de vloer, is het huiselijk rookverbod met de voeten getreden en is maart met rode alcoholstift aangeduid op de kalender. Als dat maar goed afloopt.
