Een tweetal weken geleden trad ze nog op in een volgeladen café Video in Gent, maar voor wie er toen niet bij was, is deze avond een herkansing. De frêle Jessy Fortino, beter bekend als Tiny Vipers, legt de Witloofbar het zwijgen op met zachte songs die door en merg been gaan.
{image}
Ondanks twee platen op Sub Pop en enkele tours door Europa (onder andere met Damien Jurado) blijft Tiny Vipers toch een goed bewaard geheim. Toegegeven, op het eerste album, Hands Across The Void zocht ze nog te veel naar een eigen stem en neigde ze in haar uithalen naar Joanna Newsom met gitaar, maar met Life On Earth heeft ze een door en door persoonlijk album op naam staan.
Niet geheel verwonderlijk steunt de set zowat volledig op dit album, waarbij de donkere, sluierende ondertoon binnen de setting van de Witloofbar een extra dimensie krijgt. Spraakzaam is Fortino overigens allerminst, op enkele bedankjes na hult ze zich in een stilzwijgen dat de kracht van de songs en vooral haar donkermelancholische zangstem verder onderstreept. In het bijzonder de langere, mantrische nummers (onder andere “Life On Earth”) weten de zaal in vervoering te brengen, al kan niet ontkend worden dat Fortino zich een enkele keer zelf aan een verkeerde noot of akkoord bezondigt. De paar dissonante tonen vallen evenwel nauwelijks op en verstoren de sfeer allerminst.
Binnen die bijna sacraal stilzwijgende sfeer wordt pas echt duidelijk hoezeer de intieme setting en kleine publieksopkomst bijdragen tot de intrinsieke schoonheid van de nummers en de breekbaarheid van het geheel. Het is hoogst twijfelachtig dat Fortino met eenzelfde gemak en kracht een grotere zaal zou inpalmen dan Alela Diane (die ooit nog in de Rotonde stond). Daarvoor blijven haar songs ook live te veel de schaduwen en verborgen ruimtes opzoeken. De kleine achterzalen zijn vooralsnog haar natuurlijke habitat.
Het is een wreed besluit om een artiest tot de relatieve obscuriteit te verdoemen, vooral wanneer diens muziek van een ontroerende schoonheid is, maar Tiny Vipers gedijt niet binnen rumoerige zalen. Het is muziek voor verdwaalde muziekgangers die mee kunnen gaan in een trip die niet uitnodigt tot handgeklap en meezingen, maar een absolute stilte afdwingt. Tiny Vipers bracht in de Botanique net als twee weken eerder in Gent een verstild concert, dat vooral binnen de intimiteit van de Witloofbar tot zijn recht kwam. Een cliché wil dat de afwezigen ongelijk hadden, maar het zijn de aanwezigen die dat cliché deze avond dankbaar en in stilte toegejuicht hebben.
