Met een kort maar fijn optreden, bewees The Pains Of Pure At Heart maandagavond dat de ze niet voor niets zomaar van de ene dag op de andere een bloghypeje werden. Krachtiger dan op plaat, werd duidelijk dat de groep meer pop dan shoegaze is, al moet je er ook wel de ietwat flauwe zang van frontman Kip Berman bijnemen.
In Engeland waren ze eind jaren tachtig, begin jaren negentig, zo volledig weg van de wereld dat ze het zich zelf niet meer herinneren, maar nét daarvoor, zo rond 1986, was er in de marge, in kleine clubs ver van het Londen van Wham! en Duran Duran ook heel wat aan de gang. Hopen stille jongens en meisjes trokken een anorak aan, en met een gigantisch fuck you!-gebaar naar de punk, die de alternatieve ondergrond domineerde, maakten ze lieve en schattige droompop.
Wie het zich wel nog herinnert, zijn de New Yorkers van The Pains Of Being Pure At Heart. Fandom van Belle & Sebastian dreef Kip Berman ertoe om heel die C86-beweging te checken, en dat sloop in zijn door het opgroeien met Nirvana en Amerikaanse hardcore beïnvloedde muziek. Een bandje dat voor een verjaardag werd bijeengefloten was The Pains Of Being Pure At Heart die met hun titelloze debuut van begin dit jaar een sterk visitekaartje afleverden.
Sommigen sleuren er My Bloody Valentine bij als referentie, maar zij dwalen. Wat de groep brengt is veel te pop om aan de gitaarhysterie van Kevin Shields te doen denken. Natuurlijk zit er wat shoegaze in de gitaarwolken, maar net zo goed doet de dromerige atmosfeer en de wazige euforie denken aan het sloomste van Stone Roses.
Op de planken van het Trix-café is van die muzikale flou echter niets te merken: hier staat een stevig rockbandje dat meer dan ooit de nadruk legt op het catchy gehalte van de songs. "This Love Is Fucking Right" knalt als een hitsingle die er geen was, maar had moeten zijn. "Young Adult Friction" is die zeldzame combinatie van dromerig en power. En dan is er nog het erg aan Stone Roses schatplichtige gitaartje van "Stay Alive"; heerlijk nummer en fijn gebracht.
Op de beste momenten krijgen we zo het gevoel dat de volgende echt goeie Britse band uit New York zou kunnen komen (geef het de juiste producer, meer is niet nodig), maar net dan gaat Berman vocaal volledig uit de bocht. De gitaren van "Come Saturday" gieren prachtig, maar de zang klinkt plots — van het ene nummer op het andere — zo vals als een kat. Ook het nummer erna ontspoort. Blijft Bermans zang een zwak punt, dan wordt het toch weer beter nadien. Het geweldige gitaarbreakje in "Everything With You" knalt zoals het hoort en vanaf dan zit alles min of meer juist.
Zonder echt geweldig te zijn, krijgen we zo op nog geen veertig minuten het hele oeuvre van de groep gepresenteerd: kort, maar ook vooral krachtig. The Pains Of Being Pure At Heart lijkt tussen heel wat stoelen in te vallen op dit moment: te Amerikaans om echt Brits te zijn, te pop om rock te zijn,… Het zit daar goed. Zeker bij de sterkste songs is dit een groepje dat doel treft, al blijft de zang van Berman een probleem. Het zal van de keuzes bij een tweede plaat afhangen waar de groep uiteindelijk zal terechtkomen.
