Fortuna Pop, 2011
PIAS
De jaren negentig vormen een raadselachtige periode in het leven
van de huidige twenty-somethings. Ze verenigen
tegelijkertijd de mooiste, maar ook de meest beschamende momenten
in hun jonge levens tot dusver. Voor het geval uw geheugenchip uit
die periode gewist is: denk aan foute kapsels, onflatterende jeans,
een gênant grote flippoverzameling, maar ook eindeloze zomers,
hevige verliefdheden, roze bubbelgumbellen die in je gezicht
ontploffen en de potige gitaarrock van Nirvana, Pearl Jam en The Smashing
Pumpkins. Laat dàt nu net de drijfveer zijn achter ‘Belong’, de
tweede langspeler van vier prille dertigers uit Brooklyn die met
hun Peter Pansyndroom te koop lopen.
Het is al even bekend dat The Pains Of Being Pure At Heart de
handen in elkaar sloegen met Alan Moulder en Flood, twee van de
meest erkende producers die je op deze aardbol kan vinden. De
verwachtingen werden er niet minder om. Indiebloggers en
liefhebbers van lichtvoetige dreampop stonden reeds klaar met een
lading superlatieven om hun onvoorwaardelijke liefde te betuigen.
De vraag is nu of al die euforie niet wat voorbarig was. Het
antwoord is ‘ja’ en ‘neen’.
Opener en titeltrack ‘Belong’ katapulteert ons meteen stevig
terug naar de nineties met ronkende gitaren, een
achtergrondkoortje en een catchy refrein. Het geluid is
meteen representatief voor de rest van het album: minder
fuzz en meer rock van het zachtaardige soort. ‘Heaven’s
Gonna Happen Now’ begint zowaar met een punkroffel en ‘Girl of 1000
Dreams’ dendert voorbij als een goederentrein op warp
speed.
Elke noot ademt simpelweg de sfeer uit van hoe het voelt om op
te groeien in Suburbia, waar nooit écht iets te beleven valt.
“Dreaming of another town / ‘cause nothing here is going on” klinkt
het herkenbaar voor al wie tijdens zijn jeugd in een
plattelandsdorp vertoefde waar meer koeien dan mensen wonen. ‘Heart
In Your Heartbreak’ introduceert ons dan weer met een flinke dosis
pathos en tienerdramatiek, maar dan in een heuse meezingversie
vergezeld van handgeklap en lentefrisse synths. Steeds weer wordt
de wereld bekeken vanuit het standpunt van de eeuwige
buitenstaander. Teksten als “we just don’t belong” of “I can tell
you’re strange like me” steken een hart onder de riem van elke
overjaarse puber die nood heeft aan een dartel melodietje.
Tot zover het goede nieuws. Al bij een eerste luisterbeurt valt
op dat de nummers gladder en gepolijster zijn dan hun vorige werk.
Toen mocht het allemaal nog wat ruwer en rommeliger. Maakt dit nu
deel uit van het noodzakelijke groeiproces van een band of luidt
het de teloorgang in van jeugdige onstuimigheid? In dat geval
hadden ze misschien beter ook wat meer aandacht besteed aan enkele
van hun teksten. Waar ze eens vertederend naïef en onschuldig
klinken, doen ze dan weer onnozel en kinderachtig aan. Wat moeten
we anders denken van karamellenverzen als “it’s only skin, we
should swim”? Ook jeugdsentiment heeft zo zijn grenzen.
De stem van Kip Berman is een ander pijnpunt. Er loopt een fijne
grens tussen dromerig ijl en ronduit zwak, waarbij de zanger soms
vervaarlijk aan de verkeerde kant van die lijn trippelt. In vinnige
nummers die over je heen razen, valt dit niet zo op, maar jammer
genoeg zijn er ook slome songs als ‘Anne With an E’ en ‘Too Tough’
waarbij je automatisch wat meer naar het stemgeluid luistert om
niet te gaan knikkebollen.
Maar kom, de lente waart door het land en uiteindelijk is dit
slechts detailkritiek. Hun lieflijke liedjes hebben hier en daar
een steviger gitaarrandje gekregen en wie dat wil kan zich nog
altijd wentelen in de droefgeestige inslag van hun songs. ‘Belong’
is dan wel geen meesterwerk dat de muziekwereld zal doen daveren op
haar grondvesten, maar wel leuk voor wie zijn tanden wil zetten in
een sappig brokje zomerse pop. “Anna, our dreams are coming true”
fluistert zanger Kip ons toe in afsluiter ‘Strange’. Geen idee wie
die Anna is, maar we gunnen het hen voor de rest van harte.
