Na
een weekje duchtig buiten de lijnen te kleuren met een aantal
minder voor de hand liggende – maar daarom zeker niet minder
geslaagde – bands op het programma tijdens het Dominofestival, was
het tijd voor de AB om de normale gang van zaken weer op te pikken.
Amper twee dagen na de slotavond van Domino stond er al meteen een
zeer mooie naam geprogrammeerd: niemand minder dan Razorlight, de
populaire Britpopband rond de flamboyante frontman Johnny
Borrell.
Alvorens Johnny en zijn kompanen aan de beurt waren, mocht het
Leuvense Kid Fear Brussel overtuigen van zijn
kunnen. Kid Fear is in normale opstelling een vijfkoppige band,
maar doordat ze pas op de vooravond van het optreden de vraag
kregen om dienst te doen als support act, was het te laat om
iedereen nog bijeen te krijgen. Zanger en songschrijver Lieven
Bulckens koos er dan maar voor een soloverschijning te maken. Dat
lukte evenwel zeer goed.
Als singer-songwriter openen voor een rockband is nooit
gemakkelijk, deelde de opvallend zelfzekere zanger mee. Hij koos er
echter voor het beste te doen wat je in zo’n situatie kan doen:
niet even stevig willen klinken als de hoofdact, maar je voluit op
je eigen dingen storten. De muziek die we te horen kregen deed
denken aan The Bony King of Nowhere, niet enkel qua genre maar ook
qua kwaliteit, en dat wil wel wat zeggen. Het gebrek aan
begeleiding ontnam Bulckens uiteraard een deel van zijn
mogelijkheden, maar een goede zanger met goede nummers blijft hoe
dan ook overeind, en dat was hier beslist het geval. Hoogtepunten
waren de meer melancholische nummers als ‘Drink Up My Friend’ en
‘The Carnival’ (ook de titel van het debuutalbum van Kid Fear).
Laatstgenoemde nummer is op cd overigens een duet met Milow, maar
solo ging het Bulckens minstens zo goed af. Een aanrader!
Razorlight trok vol vertrouwen het podium op.
Johnny Borrell, assertief als altijd, wierp het publiek de ene
stoere blik na de andere toe en zette krachtig in met ‘Back To The
Start’. De klank zat echter niet helemaal goed en het duurde dan
ook tot aan het derde nummer – de onweerstaanbare hitsingle ‘In The
Morning’ – dat de sfeer er echt inkwam.
De Engels/Zweedse band beschikt over een stevige livereputatie, en
we snappen ook wel waarom. De setlist van de avond was knap
gevarieerd: oude favorieten en nummers van de nieuwe plaat ‘Slipway
Fires’ wisselden elkaar af, en ook qua genre werd er duchtig heen
en weer geslingerd. Het ene moment stond Borrell met een arrogante
tronie de rockster uit te hangen, amper een paar minuten later
pakte hij uit met een gevoelig folkliedje. En dat allemaal haast
perfect uitgevoerd.
Toch ontbrak er iets, al viel moeilijk te vatten wat dat dan wel
precies mocht wezen. Wij houden het bij een gebrek aan
geloofwaardigheid. Of ze nu willen overkomen als een groep potige
rockhelden of toch maar eens hun gevoelige plek aan het publiek
trachten bloot te leggen, Razorlight komt altijd een beetje over
als een band die net iets te hard probeert.
Nochtans hebben ze genoeg talent in huis om zonder aarzelen gewoon
zichzelf te kunnen zijn. De favorieten van debuutplaat ‘Up All
Night’ – en dan vooral het fan-tas-ti-sche ‘Golden Touch’ – zijn
nog steeds even goed als vijf jaar geleden, en de hitsingles
waarmee de titelloze opvolger volgestouwd was, getuigen eveneens
van grote klasse. Al dient het dan ook weer gezegd te worden dat
een groot deel van de nummers op het nieuwe album een pak minder
overtuigen. Zeker niet slecht, maar ze doen je niet snakken naar
meer. En zulke triggerende nummers zijn toch wel van vitaal belang
voor een goed optreden.
We verlieten de AB met een dubbel gevoel. Technisch gezien was
Razorlight eigenlijk heel erg goed, maar het hoeft al langer niet
meer bewezen te worden dat er meer voor nodig is om tijdens een
optreden het vuur aan te wakkeren. Een gebrek aan geloofwaardigheid
en bijgevolg ook magie belette dat we echt enthousiast werden. Toch
geven we Johnny en de zijnen graag nog een kans. Tenminste, als die
volgende plaat wél weer kan overtuigen.
Meer afbeeldingen hier.
