Live kan het tot een duo uitgedunde gezelschap dat Herman Dune heet
altijd wat meer dan op plaat, ondervonden we in het verleden. Ook
in de ABBox bevestigde Herman Dune deze stelling, want waar het
buiten net boven het vriespunt verkommeren was, brachten de (valse)
broertjes Herman Dune binnen de temperatuur naar aangename
hoogten.
In hun voorafgaande Amerikaanse tournee kon het publiek enkel van
de basisleden David en Neman Herman Dune genieten, in Europa kon er
gelukkig voor ons wat meer van af en kregen we er een bassist, twee
blazers en twee backing vocalists bij. Dat de backings samen zelf
ook een band vormen, past perfect in de strategie om het zo
economisch mogelijk te houden. Angela Carlucci en Crystal
Madrilejos zijn samen The Baby Skins en brachten
ons een half uur rustige, meerstemmige songs op akoestische gitaar.
De sound sloot aan bij die van het ter ziele gegane Azure Ray maar
veel meer dan enkele zachte, folky popdeuntjes had het New Yorkse
duo niet te bieden. Na een kwartiertje mocht het van ons best
ophouden, waarna de dames het op een tapdansen zetten en dan toch
een beetje leven in de brouwerij kregen. Het was een zegen voor The
Baby Skins dat Herman Dune in volledige bezetting kwam bijspringen,
want de vollere sound konden ze echt wel gebruiken.
In een donker pak en met een al even donkere hoed leek David-Ivar
Herman Dune wel een Antwerpse diamanthandelaar
toen hij alleen het podium opstapte en ‘Lay Your Head on My Chest’
inzette. Er klonk onmiddellijk meer bezieling in deze trage opener
dan in het gehele voorprogramma en dat nam enkel maar toe wanneer
Herman Dune direct erop ‘On a Saturday’ met volledige bezetting
bracht.
Dat de toch wel fantastische songwriter David ook maar een mens is,
bewees hij door ‘Try to Think About Me’ na een minuut af te breken
wegens foute begeleiding op zijn elektrische gitaar. Geen hond die
het hem kwalijk nam maar toch prefereerde hij het nummer te skippen
en over te springen naar ‘Take Him Back to New York City’, de
eerste keer dat we de band echt op dreef zagen en we het typische,
warme en licht swingende Herman Dune-geluid richting trommelvliezen
kregen. Het werd er trouwens alleen maar beter op want ‘When We
Were Still Friends’ bleek een eerste hoogtepunt waarin de sterkte
van de blazers in de verf werd gezet maar ook de samenwerking
tussen backings en de stem van David prima verliep.
Herman Dune is zo’n band waarbij het muzikale soms ondergeschikt is
ten opzichte van de (op zich erg muzikale) lyrics, die steeds
opnieuw met humor doorspekte verhalen blijken waar je geen woord
van wil missen. Als een waar dichter past David klanken van woorden
licht aan om ze toch maar te laten rijmen en songs als ‘Lovers Are
Waterproof’ en ‘My Baby Is Afraid of Sharks’ bewezen zich eens te
meer als fantastische vertelsongs.
De nadruk kwam uiteraard te liggen op ‘Next Year
In Zion‘, met ook een grote greep uit het beste van ‘Giant‘ (zoals het schitterende laatste bisnummer
‘1-2-3/Apple Tree’). Toch hoorden we enkele nieuwe songs, waarvan
‘In the Long Run It Was Worth to Try’ – al kan de titel iets
compleet anders zijn – de beste indruk naliet. David bracht het
nummer solo op ukelele en zorgde voor een intiem, eerlijk maar
steeds grappig moment.
Wanneer Herman Dune in vorm is, weet je dat je veel meer krijgt dan
wat uit je luidsprekers komt, door hun gedrevenheid en hun
bescheidenheid maar zeker ook door de unieke frontman David-Ivar
die maar een halve bindtekst nodig heeft om de zaal aan het lachen
te krijgen. In de AB toonde Herman Dune andermaal aan een van de
meest interessante niet-Angelsaksische indielivebands van de
laatste jaren te zijn.
(Meer afbeeldingen: Herman Dune – The Baby Skins)
