David-Ivar "Ya-Ya" Herman Dune en Cosmic Néman, samen korter en beter bekend als Herman Dune, laten opnieuw van zich horen met Strange Moosic, een logische voortzetting van voorganger Next Year in Zion. Drums, gitaar en aanstekelijke arrangementen zijn ook nu weer de vaste ingrediënten.
De twee fransozen zijn intussen al meer dan een decennium bezig (sinds 2006 wel met een bandlid én een umlaut minder), maar doorheen de jaren is er al bij al weinig veranderd aan hun muzikale receptuur. Dat is ook nergens voor nodig, aangezien de oorvriendelijke antifolk van het duo hen intussen een schare trouwe fans heeft opgeleverd. Na een sabbatjaar hebben de twee een nieuwe plaat afgeleverd waar de fans van weleer ongetwijfeld tevreden mee zullen zijn, want Strange Moosic is vintage Herman Dune.
Het duo doet wat het al tien jaar doet: fijne liedjes zonder kapsones maken. Muziek hoeft volgens deze Fransmannen niet ingewikkeld te zijn. De songs op Strange Moosic bouwen zoals vanouds op eenvoudige maar zeer catchy melodieën en doodsimpele refreinen waardoor ze al snel in de hersenen gegraveerd staan. Toch staat de muziek van Herman Dune lichtjaren verwijderd van de instant hits die tegenwoordig via de radio uw oren worden ingeramd. Elke song is namelijk nog steeds het resultaat van het vakmanschap van een duo doorgewinterde songsmeden. Een tienjarige carrière en een stevig aandikkende back catalogue bewijzen dat die aanpak loont.
Ook het live-in-de-studio inspelen van de nummers past in de antifolkfilosofie. En hoewel Herman Dune nog steeds de less is more-aanpak aanhangt, wordt er op Strange Moosic toch opnieuw een erg vol en veelzijdig geluid gepresenteerd. De Hermannen slagen er probleemloos in om de luisteraar telkens opnieuw hun persoonlijke universum binnen te lokken. En niet alleen muzikaal, maar ook visueel, wat de schattige maar tegelijk ietwat bizarre videoclip bij single "Tell Me Something I Don’t Know" aantoont.
Strange Moosic is een charmant en toegankelijk album, muzikaal licht verteerbaar maar zeker niet zonder inhoud. "Be A Doll And Take My Heart" en "Monument Park" zijn maar twee van een hele hoop vrolijke nummers met een hoek af. Maar hoe aanstekelijk ook, na een halve plaat durft er toch enige Herman Dune-moeheid op te duiken. Het timbre en de redelijk eentonige zangstijl van David-Ivar kan wel wat afwisseling gebruiken en Strange Moosic bevat gewoon net iets te veel op elkaar gelijkende nummers met net iets te weinig eigenheid om echt sterk te zijn. De ene song gaat zo vlot over in de andere dat het album na een tijdje tot achtergrondgeluid gedegradeerd wordt en dan gaat er hier een alarmlampje branden. Dat het refrein (en daarmee meteen ook drie vierde van het hele nummer) van een langzamere song als "Ah Hears Strange Moosic" uit niets meer bestaat dan de zinsnede "I hear strange music", helpt ook niet echt. Gelukkig komt het rockende "Just Like Summer" net op tijd met wat meer punch aandraven. De verrukkelijke outro van "Magician" zorgt bovendien voor een einde in stijl en na zo’n ontknoping is het moeilijk om de playknop niet nog eens in te drukken.
De habitués zullen dus weer kunnen smullen, maar of Herman Dune met Strange Moosic nieuwe zieltjes zal winnen, is een ander paar mouwen. Het risico dat u Strange Moosic na een tijdje bent beu gehoord, is reëel, maar met een beetje geluk hebben de mannen tegen dan een nieuwe plaat uit.
