Het debuut van The Last Shadow Puppets was eerder dit jaar al een Boem Paukeslag van heb ik jou daar. Zo de plaat, zo het concert.
{image}Toen beschreven we The Last Shadow Puppets al als een speeltuin voor het belachelijk getalenteerde duo Miles Kane (The Rascals) en Alex Turner (Arctic Monkeys). En dat is het duidelijk ook op het podium: de twee jochies (want dat zijn ze nog steeds) dollen wat af met elkaar en heel soms met het publiek. Vooral de immer breed glimlachende Kane is enorm aanstekelijk als een scholier die voor het eerst met zijn groepje op een school prom mag spelen — de (verbaasde) zoekende blik waarmee hij de donkere zaal in tuurt nadat een meisje zijn naam heeft geroepen, is onbetaalbaar.
Want ja hoor, aan mogelijke prom queens die hij achteraf thuis zou mogen afzetten geen gebrek. Op de eerste rijen bulkt het van de twintigjarige meisjes die gillen zoals hun moeders dat indertijd zouden gedaan hebben naar hun tieneridolen in de jaren zestig, de periode waarnaar Kane en Turner je muzikaal terugflitsen als de ondeugende kleinzonen van professor Barabas. Vijf jaar geleden rolden deze meisjes ongetwijfeld nog met hun ogen als moederlief tijdens het strijken of in de auto The Walker Brothers, The Beatles of Leonard Cohen opzette, maar nu staan ze op de eerste rijen enthousiast mee te huppelen met de sound van de eerste en de songs van de laatste twee. Alleen al daarvoor verdient TLSP hulde.
Er worden immers covers gespeeld — met een veertig minuten durende plaat vul je nog geen concert — zoals het secuur gebrachte “Memories” van Cohen. Brussel krijgt ook een tourprimeurtje: het in The Beatles-catalogus experimentele “I Want You (She’s So Heavy)” van op Abbey Road, dat tot gegrijnsd jolijt van Turner ontzettend rauw gezongen wordt door Kane. Pas echt uitmuntend is het bloedmooie “Paris Summer” van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood dat de onderkoeld-zwoele sfeer van het origineel behoudt. Zangeres van voorprogramma Ipso Facto (een band zonder songs maar met een des duivels sexy bassiste) is de Sinatra van dienst — eerder had Alison Mosshart van The Kills die rol al vertolkt in Parijs, die versie vindt u op iTunes.
Turner en Kane hebben een symfonisch orkest mee op tournee, dat achteraan staat opgesteld achter een flinterdun gordijn. Gelukkig is dit Vorst niet, waardoor de klank ontzettend goed meezit. De valstrikken die zo’n orkest live met zich meebrengen, omzeilt TLSP met dezelfde gratie die hun songmateriaal kenmerkt: de strijkers staan in dienst van de song en niet omgekeerd. Dichtgeplamuurde en daardoor lege bombast wordt vermeden. De strijkers klinken bijwijlen zo mogelijk nog mooier dan op plaat, wat van het Koninklijk Circus ettelijke keren een legbatterij vol kippenvel maakt.
75 minuten lang is dit concert een keur aan hoogtepunten die nooit inzakt, noch over the top gaat. Uiteraard klinkt titelnummer “The Age Of The Understatement” (als tweede in de set) impressionant, net als het door jachtige drums opgeruide “Only The Truth”, dat mokerslagen uitdeelt als vuistslagen in een caféruzie aan de dokken. Ook “Black Plant” en “Separate and Ever Deadly” kleuren de zaal in een donkerrode gloed die violen, drums en gitaren als stieren tegemoet trappelen. Tussendoor zijn er ook enkele welgekomen rustpunten, zoals nieuwe single “My Mistakes Were Made For You”, dat ook live van een tomeloze elegantie is.
Het tempo ligt ontzettend hoog: zo’n orkest wringt de ruimte tot improvisatie in een dode hoek. Soms wordt het echter wel helemaal naar de achtergrond verdreven, zoals in het magistrale “Hang The Cyst”, dat — aangevuurd door Miles Kane — ontaardt in een puntige rocksong die bliksemflitsen door het Circus jaagt. Een groep die zoiets als b-kantje kan gebruiken, onderscheidt zich. Nog zo’n b-kantje dat een hoogtepunt op het debuut was geweest, is “Gas Dance”, dat een al even opwindende vervelling kent.
Afsluiter “Standing Next To Me” mag ook live zijn memorabele en magistrale zelve wezen: een song waarin je hoort waarom alles aan deze band, ook vanavond, gewoon klópt. Het verhaal van The Last Shadow Puppets is nog lang niet uitverteld. Daar kunnen al de twintigjarige meisjes op de eerste rijen aan meehelpen, als ze platen als deze later in hun auto, of tijdens de strijk spelen. Laat hun dochters dan maar met de ogen rollen. Later begrijpen ze het wel.
