Verwacht geen vernieuwing aan te treffen in deze vierde Boerke. De Poortere gaat eenvoudig verder met zijn creatie in de meest wanhopige situaties te plaatsen. Ook ditmaal leidt dat tot zowel grove als hilarische grappen, vaak zelfs een combinatie van beide.
Nu het vierde album van Boerke verschenen is, begint het er sterk op te lijken dat Pieter De Poortere met zijn figuurtje voor een blijver in de Belgische stripwereld gezorgd heeft. Geen geringe prestatie, gezien Boerke een somber kijkend en niet sprekend figuurtje is. De beperkingen die je jezelf als auteur op die manier oplegt, maken het risico dat je creatie snel opgebruikt raakt zeer groot. Zover is het bij Boerke echter nog niet: De Poortere blijkt nog over voldoende speelruimte te beschikken om zijn strips uitermate boeiend te houden.
Ook in dit album blijft de opzet ongewijzigd: éénpaginagags tonen Boerke in alledaagse situaties die in geen tijd escaleren tot drama’s met niet zelden dodelijke afloop. Daarmee moet Boerke de vaderlandse stripfiguur zijn die al het meest om het leven gekomen is, bovendien nog op hoogst onwaarschijnlijke en vaak hilarische manieren.
Om enkele voorbeelden aan te halen: de zwaarlijvige boer laat zich, met niet al te beste gevolgen, inlijven bij een sekte, onderneemt meer dan één zelfmoordpoging en doet een wel zeer geslaagde Elvis imitatie, waarbij de nadruk ligt op het laatste deel van het leven van The King. Laatstgenoemde is overigens niet de enige beroemdheid die zijn opwachting maakt in het album. Zo is voor Ozzy Osbourne een niet onaardige bijrol weggelegd, laat Pamela Anderson zien dat haar boezem nog een andere functie heeft dan het op hol brengen van Boerkes hoofd en vervult Sneeuwwitje in een van de kortverhaaltjes met verve de rol van Hoerke, de vrouwelijke versie van Boerke.
Een ander sterk punt van Boerke is dat De Poortere zijn talent om gestileerde, minimalistische tekeningen af te leveren ook gebruikt om van het eerste plaatje een fraaie eyecatcher te maken. Zowel Live Aid als de hoes van Never Mind The Bollocks worden gerecupereerd om een strip van Boerke op gang te trekken én — zoals dat in gewichtige woorden heet — hem op een efficiënte manier te positioneren in een cultureel tijdruimtelijk kader.
Boerke is met andere woorden nog steeds een plezier om open te slaan. Hoewel je bij het ter hand nemen van het album reeds weet wat je mag verwachten, heb je zelden of nooit het gevoel dat De Poortere in herhaling valt. Zelfs wanneer er voor de zoveelste keer seksuele interactie is met dieren, om het meest voor de hand liggende voorbeeld te noemen, blijkt dat de invalshoek zo gekozen is dat er aan het einde van de pagina in kwestie nog steeds een brede glimlach af kan. Op naar nummer vijf!
