Waarom iets nodeloos ingewikkeld maken als eenvoudig ook kan? En dus schreef Mike Patton niet de muziek voor een imaginaire film maar wel voor een bestaande. A Perfect Place vormt de soundtrack bij de gelijknamige kortfilm van Derrick Scocchera.
A Perfect Place laat zich kort samenvatten als een hommage/parodie op neonoir-films: twee klaplopers willen na een uit de hand gelopen partijtje poker een lijk dumpen, alleen hebben ze geen wagen ter beschikking. Gefilmd in smaakvol zwart-wit weet Scocchera in navolging van de Coen-broers te balanceren tussen humor en ernst, terwijl Mike Pattons muziek uitstekend op de achtergrond geïntegreerd wordt.
Wie vertrouwd is met Pattons werk, weet dat de man niet voor één gat te vangen is, laat staan dat hij in herhaling zou vallen. Op A Perfect Place zijn dan ook geen vervelende aan postrock verwante sfeerstukken te horen maar wel big band jazz, swing en enkele hoogst opmerkelijke klankuitstapjes met als leidmotief steevast dezelfde melodie.
Dat diezelfde melodie in minstens de helft van alle nummers terugkeert is meteen de sterkte en zwakte van de plaat. Het is indrukwekkend om te horen hoe Patton steeds opnieuw hetzelfde motief in een ander kleedje weet te stoppen: leg bijvoorbeeld de latin big band-uitstap "Batucada" naast het vreemd rockende "A Little Poker Tonight". Na enkele nummers begint het echter ook te vermoeien. Hoe aardig de melodie ook mag zijn, na een tijdje is ze wel gekend.
In "A Perfect Twist (Vocal)" weet hij datzelfde motief opvallend anders te interpreteren. De echte welkome afzondering vormt het swingnummer "Dream Of Roses" dat de jazzcrooner aan bod laat komen. Ook het opera-stukje "Il Cupe Dolore" mag als een Patton Grand Cru bestempeld worden. Het is jammer dat Patton verder alleen in de kortere intermezzo’s echt durft te breken met het overheersende thema en geheel andere wegen inslaat.
A Perfect Place is geen grootse film noch een onovertroffen soundtrack. Zowel het verhaal als de muziek tonen een vakmanschap dat het louter technische overstijgt maar beiden blijven ook nog te veel steken in een aftasten en uitproberen. Zowel Patton als Scocchera geven een proeve van hun kunnen maar tezelfdertijd blijft het knagende gevoel dat geen van beiden voluit is durven gaan. A Perfect Place maakt zijn belofte slechts gedeeltelijk waar, waardoor het uiteindelijk uitmondt in een interessante test die de roep naar het echte, volwaardige werk versterkt.
