Kate Nash (de; g.mv.) 1 Charmant, guitig-assertief persoon met fijne stem, heerlijk accent en dito voorkomen; 2 Schrijver van sterke, tongue-in-cheek teksten die ze op een bijwijlen onweerstaanbare manier brengt; (uitdr.) Opgepast, ze is een echte Kate Nash, ze is iemand die je verleidelijk inpakt waar je bij staat.
Op Nash’s debuut Made Of Bricks gaan speelsheid en onschuldige tristesse op een doorgaans aanstekelijke manier hand in hand. Op haar best is de plaat een plekje schaduw op een zonovergoten speelweide. Het ging allemaal echter heel snel voor Kate, net als haar concerten zelf: meer dan een half uurtje vullen zat er vorig jaar in de Botanique nog niet in. "Ze moet nog rijpen" heet dat dan. Niet gemakkelijk, te meer omdat in deze tijden hypes de artiest in kwestie al snel doen rotten.
Ondergetekende blijkt al gauw zowat de enige man te zijn in de voorste rijen waar het bulkt van de vijftienjarige meisjes. Het voelt zo’n beetje als Herwig Van Hove op een Gaia-meeting. Hugh Hefner op een bijeenkomst van de Dolle Mina’s. Een beetje opluchting maakt zich dan ook meester als de zaallichten uitgaan en de ondertussen welbekende roze neonlichten met Nash’s naam oplichten, op de tonen van "Stop In The Name Of Love" van The Supremes.
Maar een paar songs ver in de set kondigt ze het o zo fijne "We Get On" aan als een song "about when you have a crush on someone, but that someone doesn’t have a crush on you back … it’s so sad … those fucking bastards". Gekrijs en gejoel stijgen op. Nash is als een grote zus voor zulke meisjes, die de eerste krassen op hart en ziel sussend zalft. Zo’n grote, onbereikbaar lijkende zus dan wel die alle jongens op de speelplaats, op straat, bij hen thuis nek- en andere pijnen (vult u zelf maar in welke) bezorgt terwijl ze haar aan- en nastaren. En dan zijn wij de fucking bastards?
Nash had er eerder als openers "Pumpkin Soup" en "Shit Song" samen met haar voorts vierkoppige band in een rotvaart doorgejaagd. De songs hebben de laatste tijd aan een flinke dosis punch gewonnen. Opmerkelijk: de piano van Nash staat nu frontaal, helemaal vooraan, bijna op de rand van het podium. Het lijkt wel een statement dat bulkt van het zelfvertrouwen. Dat contrasteert dan weer met het o zo ontwapenende meisje dat iedereen rond haar vinger kan draaien, tussen de songs door miauw- en klakgeluidjes maakt en verlegen glimlachend rondstaart als ze halfweg minutenlang wordt toegejuicht door de hele Vooruit.
Kate Nash is ingetogen op haar sterkst: zij alleen op akoestische gitaar ("Pimp" genaamd), terwijl ze haar beste, dromerig-realistische, weemoedige songs vertelt, bijna acteert en zo zelfs aan Jens Lekman doet denken. Het knappe "Birds" rolt zo de loper uit voor haar mooiste en zelfs beklijvende song, "Nicest Thing" (de perfecte muzikale en verbale vertaling van verlangen) dat de zaal muisstil krijgt en dat tot ons grote jolijt een vervolg krijgt in menig nieuw nummer dat ze vanavond speelt — vooral in het al even mooie "I Hate Seagulls", dat door de gitaristen van haar band via mooie effecten een sober maar verstommend hoogtepunt bereikt. Geschreven in haar kleedkamer in de Botanique eind vorig jaar, doet Nash’s gitarist haar herinneren. Ons land mag fier zijn.
En ook de andere, veelal rustige en rijkere nieuwe songs doen vermoeden dat Nash inderdaad haar debuut nu al ontgroeid is. De poppysongs uit Made Of Bricks tekenen al wat magerder uit tegenover het nieuwe werk, al worden bijvoorbeeld "Skeleton Song" en "Merry Happy" weer ontzettend fel gespeeld, de ene keer alsof ze met een resem zielsgenotes als een bende bokkenrijders enkele ex-vriendjes te lijf wilt gaan, de andere keer alsof ze een workshop bij Jerry Lee Lewis gevolgd heeft. Nash is aan het rijpen, zeggen we u. De perfecte singles "Foundations" en "Mouthwash" worden solide, maar zeer gehaast gespeeld, met telkens een snel en abrupt einde. Te horen aan het nieuwe materiaal kunnen we begrijpen dat Kate Nash die nummers beu gespeeld is. Het belooft dan echter nog wel een lange tour te worden, maar een waar ze hopelijk ondertussen op even hoog niveau blijft schrijven.
Als Nash voor de bissen terug het podium op wandelt, strooit ze een heel mandje snoep uit over het publiek. En zo voelt dit concert ook aan, aan onze onnozele glimlach te zien aan het einde. Het Werchterpodium op 5 juli is misschien toch nog wat te groot. Maar deze zeventig minuten doen vermoeden dat Kate Nash een blijvertje zou kunnen zijn, of op zijn minst een "nicest thing" dat je een dik uur "merry, very, very happy" kan maken.
