AB, Brussel, 20 maart 2008
Dj Shadow is uniek in zijn genre. Hij verheft dj’en tot een
kunstvorm en belandde met ‘Endtroducing’, zijn door de critici
terecht uitstekend gewaardeerd eerste full-album, zelfs in het
Guinness World Records boek, als eerste volledig uit samples
bestaande album. Hij is het die de West-Amerikaanse hiphop een
alternatief gaf voor gangsta rap. Zo gisteren geen ho’s of
blinkende kettingen, gewoon twee jongens die het geestig vonden om
plaatjes te draaien. Twee, inderdaad, want voor The Hard Sell kreeg
Shadow het gezelschap van Cut Chemist (né: Lucas MacFadden), ex lid
van Jurassic 5. Het is niet voor het eerst dat beide heren – laten
we ze voor het gemak en de eerlijkheid gewoon de twee beste hiphop
dj’s uit Californië noemen – samenwerken: in 2000 werd
‘Brainfreeze’ uitgebracht, een jaar later volgde ‘Product
Placement’. Toen werd gevraagd of ze ‘Brainfreeze’ nog eens wilden
spelen in de Hollywood Bowl (een plaat op 2000 exemplaren gedrukt,
live voor 15000 man, faut le faire), antwoordden de heren
dat de tijd rijp was voor iets nieuws. Ét voila, hier is The Hard
Sell.
De show nam aanvang met een inleidend filmpje dat, het moet gezegd,
aanvankelijk de lachspieren danig in een kramp hield. Het had
misschien iets korter gemogen, want nogal technisch, maar de band
legde haarfijn uit wat ze die avond op het podium gingen uitvreten.
In ware Hoe!Zo?-stijl, met een Ivo Belet en een Freya Vandenbossche
look-a-like als onwetenden, expliceerde de voice-over dat men enkel
met 45-toerenplaten aan de slag ging, dat er acht (!) draaitafels
gebruikt zouden worden, en dat het er serieus op ging zijn. Toen
Shadow vervolgens opkwam en een mini-lezing gaf, kregen we even de
indruk dat we een of ander auditorium waren binnengewaaid. Wat
volgde, nam alle reden om te brossen weg.
Bij een dergelijk optreden – frankly, het was een
verwennerij voor alle zintuigen – is het maar half belangrijk wat
er wordt gespeeld, de andere helft gaat naar de manier waarop. Hier
waren het de visuals, met de liefde voor 45-toerenplaten als rode
draad, die het niveau naar ‘erg hoog’ tilden. Een ‘Kill Bill’
kungfugevecht met platen, de clip van ‘Seven Nation Army’ revisited
met platen, pacman met platen, het kon allemaal. Even waanden we
ons in het Berlijn van de Ossierebellie, en de illegale fuiven in
Berlijnse kraakpanden, enkele minuten later dan weer in diezelfde
stad ten tijde van Fritz ‘Metropolis’ Lang. Met platen, dat
spreekt.
En toch, als we de indruk wekken dat het énkel om het visuele
draaide, dan spijt dat ons. Het was de ondersteuning, en wel van
perfecte mixen van een set die grotendeels bestond uit hip-hop,
maar ook fiddle, doo-wop, new wave, psychedelica en rock bevatte.
In de bissen dacht Chemist eraan dat de metalfans misschien over
het hoofd gezien waren, en werd met een nogal futuristisch
uitziende draagbare draaitafel One (Metallica) in de mix gegoten.
Het meeste herkenningsapplaus vanuit een steeds enthousiaster
wordend publiek kwam er bij de hiphopnummers, zelf waren wij meer
weg van ‘Rock Around The Clock’ (op naar ‘Bohemian Rhapsody’
neigende beelden), ‘Eye Of The Tiger’ (in een werkelijk
fantastische bewerking), of mixes van Foo Fighters, De La Soul, The
Doors en Queen.
Het hoogtepunt van de avond viel evenwel te noteren in het eerste
half uur, toen ‘Stairway To Heaven’ gedraaid werd. In het
extatische stuk halfweg het nummer barstte de AB open, begeleid
door beelden van, welja, een omhooglopende trap, een man, een
onweer, zo eigenlijk de perfecte symbiose vormend. Als je dit jaar
een dj-optreden moet gezien hebben, was dit het. Ook te verkrijgen
op dvd, tegenwoordig, maar maakt u zich geen illusies, het zal
nooit hetzelfde zijn.
