Er vloeide al heel wat inkt en alcohol over het uitblijven van het grote succes van de Californische band American Music Club. De kapitein van het vaak zwalpende schip, Mark Eitzel, trotseerde evenwel al heel wat stormen. Hij was even in een Brussels café (uiteraard) om tekst en uitleg te verschaffen bij toch alweer zijn negende album, The Golden Age. Rondhuppelende katten en lofredes op urinoirs zorgden voor de blijkbaar broodnodige afleiding bij de 49-jarige Eitzel.
Mark Eitzel: “Ik hou wel van Brussel. Het is hier helemaal anders dan in New York bijvoorbeeld, waar de mensen toch wel wat ruwer zijn. Maar goed, wat wil je doen? Mij is alles goed. Wijntje?”
enola: “Waarom niet? Een vraag ook: je platenfirma noemt The Golden Age zonder schroom je sterkste plaat sinds een eeuw. Vind je dat ook?”
Eitzel: “Ik zal je zelfs meer zeggen, het is verdomme de strafste plaat van 2008. (schertsend) Natuurlijk.”
enola: “Waren jullie dan zo ontevreden over de vorige plaat?”
Eitzel: “Helemaal niet, we waren erg tevreden over de respons die we kregen op Love Songs For Patriots. Het was erg interessant om die plaat op te nemen. Ik had bijna tien jaar niet meer met die mannen gewerkt. Ik ging dan ook de studio in met de nodige kennis van Pro Tools. Ik moest wel.”
Eitzel krijgt plots een sluipende kat in het oog en bekent een groot kattenliefhebber te zijn. Een knuffel voor het beest moet er afkunnen, om even later gewoon voort te gaan.
Eitzel: “Voor de vorige plaat deed ik het meeste montagewerk. Vudi (gitarist en medeoprichter van AMC, nvdr) kon er toen niet bij zijn voor de opnames. Er was ook nauwelijks tijd voor voorbereiding: we namen alles op wat we speelden en dan knipte ik wel. Deze plaat is een reactie op die manier van werken. Ik wou deze keer zoveel mogelijk live op band zetten. Het moest weer meer als een band klinken en minder als een computer.”
enola: “De plaat doet erg denken aan het oude, ingetogen California.
Eitzel: “Ik hou nog steeds veel van die plaat en speel er nog regelmatig nummers van. Ik wou dat ik nog zo’n goeie songschrijver was als toen. Jong zijn is een betere manier om songs te schrijven. Ik hoor liever iemand die twijfelt en zoekt dan iemand die me vertelt wat hij weet. Onzekere, zoekende mensen zijn zoveel interessanter. (ironisch mijmerend) Ach, mocht ik nog jong zijn.”
enola: “Lang geleden zei een platenverkoper me dat hij dat genre niet kende toen ik op zoek was naar een plaat van jullie. De man dacht dat American Music Club een genre was. Heb je nu nog steeds het gevoel dat je moet uitleggen wat je doet?”
Eitzel: “Minder dan vroeger. Toen probeerde ik het al eens te verklaren vanuit een negatieve houding: we waren tegen punkrock, tegen americana. Ik luisterde naar Nico, man. Of Nick Drake. We waren dan wel Amerikanen, maar speelden niet in dezelfde league als die van Bon Jovi. Laat staan dat we fucking country & western speelden. We waren te veel artiest, te intellectueel.”
enola: “Denk je dat je daarom te weinig succes had? Bij R.E.M. bijvoorbeeld lukte het later toch wel.”
Eitzel: “Oké, maar Peter Buck is dan ook de meest ambitieuze man die ik ooit ontmoet heb. Toen ik met hem samenwerkte op die soloplaat (West, nvdr) bleef hij overdreven optimistisch. Alles was geweldig, het was het beste album dat ik gemaakt had, de show die je net gaf was het beste wat hij ooit zag. Trouwens, Buck stond ook op dat podium met een attitude van “Wat kan er gebeuren?” Die houding. Bij AMC was dat anders. Vudi stond verveeld op het podium. Het interesseerde hem niet. Waarom al die heisa? Ik deed dan wel eens een crabwalk op het podium, maar ach. We never believed the bullshit. We were bullshit.”
enola: “Heb je daar mee leren leven, met dat gebrek aan massahysterie? Of wacht je toch nog op een telefoontje van Bono?”
Eitzel: “Wat wil je dat ik doe? (sneert) Ja, ik wil een zwembad. En een persoonlijke kok. Neen, natuurlijk wil ik dat niet. Wat ik echt wil, is degelijke gezondheidszorg. Ik moet verdomme 400 dollar per maand ophoesten voor een gezondheidsverzekering. En elke maand sturen ze nog maar eens een brief, maar je krijgt steeds minder terug. En dan zijn er weer dokterskosten: 70 dollar. Moet je medicijnen gaan kopen: 100 dollar. Ik probeer het vol te houden, weet je? En het is een huizenhoog cliché, maar de rijken worden echt rijker en de armen armer. (bruusk) God, ik ben hier al een hele namiddag aan het praten tegen journalisten. Wanneer je wil dat ik stop, trek gewoon even aan je oor. En we stoppen ermee voor vandaag.”
Eitzel dist nog een anekdote op over een gescheiden buurvrouw, die zich verwondde in de tuin. De vrouw bleek krap bij kas te zitten en in het ziekenhuis kon ze de dure rekening niet betalen waardoor het ziekenhuis weken later een deel van haar huis opeiste. “That’s America for you”, besluit Eitzel.
enola: “Heb je daarom de plaat ironisch The Golden Age genoemd?”
Eitzel: “Neenee, niets mee te maken. Het idee kwam trouwens van Vudi. Hij wou er ook een Mexicaanse hoes bij maken. Vier gasten in mariachi-kleren, met een glas in de lucht, toastend. Alsof ze hun leven willen geven. Mij kon het niet schelen. Ik hou van Vudi. Ik geef je straks zijn telefoonnummer.
enola: “Beschouwen jullie jezelf als een tandem in het verlengde van Lennon & McCartney of Morrissey & Marr? Of is dat een brug te ver?”
Eitzel: “Helemaal niet. Er is wel degelijk een wisselwerking. Vudi is altijd heel aanmoedigend. Dan gaat het van ”Mark, ik luister niet naar de teksten. Ik denk niet ze enige relevantie hebben voor de muziek”. Ofwel denkt hij dat het zal lukken en dan wil hij er ook voor gaan. Of hij vindt het verschrikkelijke rommel. Die eerlijkheid is al meer dan genoeg. Meer heb ik echt niet nodig. Want, playing a song for Vudi means playing a song for Vudi. Vudi is ook een heerlijke, rustige kerel, rijdt rond met de bus in Los Angeles. Hij is daar de enige blanke buschauffeur, die vijf keer per dag tussen Glendale en Compton rijdt. Andere, zwarte chauffeurs weigeren die route. Vudi heeft het gewoon over ‘onrustige klanten’. (lacht)
enola: “Heb je getwijfeld om de nieuwe plaat onder American Music Club uit te brengen? Naar verluidt zou ze eerst uitgebracht worden onder de naam van MacArthur Park Music Club, naar de plaats waar Vudi woont.”
Eitzel: “Ach, verschrikkelijk verhaal. Kijk, dat was het plan. Ik ben eigenaar van de naam ‘American Music Club’, maar omdat twee oorspronkelijke leden er niet bij waren zochten we iets anders. Maar toen belde ik mijn manager in Engeland. En hij zei me hoeveel ik zou worden betaald als ik de plaat uitbracht onder ‘American Music Club’, ‘Mark Eitzel’ of ‘MacArthur Park Music Club’. Dat was duidelijk genoeg. Maar goed, het voelt ook meer als een groep. En Sean (Hoffman, bassist, nvdr) kwam met een hele lijst oude AMC-nummers op de proppen, die hij wou spelen. Dus moest ik daar opnieuw naar luisteren.
enola: “Doe je dat wel vaker, naar oude platen luisteren?”
Eitzel: “Nee, helemaal niet. Ik heb zelfs nog niet naar deze plaat geluisterd. Ik was zo kwaad over het mixen, dat ik nog niet naar de definitieve versie geluisterd heb. Ik ben bang dat ik ze ga haten.”
Eitzel vindt het tijd voor een korte plaspauze en komt even later laaiend enthousiast terug van de toiletten. Dat we straks ab-so-luut naar die schitterende pissijnen van het café moeten gaan kijken.
enola: “Zullen we doen. Maar eerst iets anders: je werd door The Guardian ‘America’s greatest living lyricist’ genoemd. Hoe komt zoiets aan?”
Eitzel: “Ik kon het eerlijk gezegd niet aan. Ik bedoel, er zijn zoveel betere songschrijvers. Kijk bijvoorbeeld naar Saul Williams. Wat moet een mens daarmee? Alles wat ik doe is nu ineens belangrijk. Dat klopt niet.”
enola: “Maar die erkenning moet toch deugd gedaan hebben?”
Eitzel: “Het publiek weet ook zo wel wanneer je niet deugt. Er zijn heus wel tijden geweest dat ik ongelofelijke onzin bracht. Of ik wou geen homo zijn, wou niet uit de kast komen. Ik was op zoek naar een realiteit, die gewoon niet bestond. En de groep? We werden nooit aanvaard om wat we deden. Muziek is nochtans echt niet moeilijk te begrijpen. Het is een van de simpelste kunstvormen. Daarom hou ik er ook zo van.
Toen we onze ‘grote’ shows speelden, waren we nooit gelukkig, het was nooit plezierig. We stonden daar maar op het podium en altijd was er wel iemand die zich zo overduidelijk verveelde. Echt een schande, achteraf gezien. Ik denk nog steeds dat we een kans hadden gehad indien we waren blijven werken.
Toen we de eerste keer uit elkaar gingen, nam ik in interviews de schuld op mij. Ik verdiende het meeste, schreef de songs, alles kwam op mijn schouders terecht en het was logisch dat ik de verantwoordelijkheid voor de split nam. Maar, ik deed de band niet barsten. De anderen wilden niet nog eens terug naar het begin, ze wilden niet meer spelen zonder garanties. Vudi en ikzelf? Ons kon het niks schelen, maar volgens het contract moest iedereen akkoord gaan. Er werden advocaten bij gehaald, het werd vervelend. Maar het hielp niet. Ze hingen de luie muzikant uit. Misschien was dat wel mijn schuld, omdat ik geen sterkere leider voor hen kon zijn. Meestal was ik, voor 1994 zeker, dan ook continu stomdronken. Nu is het anders, voelt het anders.
enola: “Een heuse comeback dus?”
Eitzel: (lacht) “Man, we hadden al geen succes om te beginnen. Dus, een comeback? Iedereen zou zich waarschijnlijk afvragen ”Wie komt er eigenlijk terug?”
enola: “Zou je toch niet liever een groter publiek aanspreken? De grote zaal van de AB laten vollopen in plaats van in de Club te spelen bijvoorbeeld?”
Eitzel: “Dat deert me niet. Ik hou van de AB Club. En grotere zalen? Tenzij de journalisten eens wat meer … (knipoogt en lacht) Ach, ik werd tot levenslang veroordeeld, I’m a lifer. Ik zit nog steeds in mijn eigen kleine gevangenis. Maar ik zal altijd songs schrijven en muziek blijven maken. En anders kan ik nog altijd het klooster intrekken. Om er wondermooie toiletten te poetsen. Wacht maar …”
American Music Club trekt de hort op voor zijn langste clubtournee ooit. Eitzel & co houden twee Belgische tussenstops: 15 februari in de AB Club in Brussel en 16 maart in de 4AD in Diksmuide.
