Jammer maar helaas: ook in de pop- en rockwereld geldt nog steeds
dat de paarden die de haver verdienen hem niet altijd krijgen. Neem
nu Bherman, de Brits-Belgische singersongwriter-annex-soundscraper:
die bracht een half jaar geleden een uitstekende plaat uit (zijn
vijfde al!), maar om onbegrijpelijke redenen krijgt de Gentenaar
nog steeds niet de erkenning die hem op basis van zijn knappe
oeuvre toekomt. Een maand geleden zagen we hem op het zogeheten
‘alternatieve podium’ van Maanrock (in Mechelen) letterlijk
optreden voor de spreekwoordelijke twee man en een paardenkop.
Zonde, want Bherman en band zetten een mooie set neer die smaakte
naar meer. Dat ‘meer’ kwam er donderdag, in de Foyer van de Brugse
Stadsschouwburg. Deze prachtige zaal is niet alleen een lust voor
het oog, maar ook een setting waar Bhermans muziek veel beter tot
haar recht kwam dan in open lucht, tijdens een zonnige zomeravond
in Mechelen.
Bherman is wat je ‘op papier’ een volbloed songsmid zou kunnen
noemen. Hij wordt vaak vergeleken met schoon volk als Dylan, Cave,
Reed of zelfs Cohen, maar tegelijk blijft hij ook trouw aan zijn
Britse (folk)roots en hoor je ook duidelijke Europese,
‘continentale’ invloeden. Mooie, indringende en intrigerende songs
zijn intussen zijn handelsmerk geworden, toch is de naakte, pure
song nooit het einddoel maar eerder een begin. Bovendien is niks
definitief in het Bherman-universum, want songs van de ene plaat
durven wel eens in een enigszins andere gedaante terugkeren op een
latere cd.
Het oeuvre van Bherman is gedrenkt in folk, pop, rock, jazz, blues
en zelfs elektronica, bovendien weet hij telkens de juiste muzikale
gasten uit te nodigen om zijn nummers uit te werken, te arrangeren
en aan te kleden. Zo werkte hij in het verleden ondermeer samen met
trompettist Bart Maris, violist Jeroen Goegebuer, drummer Karel De
Backer, toetsenman David Poltrock en (contra)bassisten Vincent
Pierins en Kristof Rosseeuw. Goegebuer en Rosseeuw zijn er ook bij
‘Attitudes’ en Two Boys, maar de
echt prominente rollen zijn op deze albums weggelegd voor de
elektronica, toetsen, bas en gitaar van Jürgen De Blonde (Köhn, De
Portables) en het slagwerk van Geert Simoen (Olla Vogala, Fluxus,
Lieven Tavernier en nog véél meer).
Samen met gitarist Sjoerd Bruil (Black Cassette, Sukilove) vormen
De Blonde en Simoen ook het trio dat Bherman begeleidt tijdens zijn
concerten. Net als in Mechelen slaagde het viertal er ook donderdag
moeiteloos in de subtiele, gelaagde arrangementen en de sfeer van
de songs te vertalen naar het podium. Qua opbouw zou je kunnen
zeggen dat de set in twee delen uiteen viel: een eerste stuk waarin
de nadruk lag op ‘Attitudes’ en een tweede met voornamelijk songs
uit ‘Two Boys’. Daartussen kregen we een verrassende, maar
geslaagde cover van een tegenwoordig weer actuele classic. Na
opener ‘Janitor’ en ‘Babies’ volgden met ‘Victoria’ en ‘Attitudes’
(onze favorieten op de vorige Bherman-plaat) al snel de eerste
hoogtepunten van de avond.
Voor een eerste track uit ‘Two Boys’ was het wachten op ‘Endless
Games’, een nummer dat in een vorig leven (en in een andere versie)
ook al op Bhermans debuutplaat ‘The Corridor’ stond. Dé verrassing
was echter een cover van ‘Love Will Tear Us Apart’ van Joy Division, de band
die weer volop in de picture staat dankzij de film Control. Daar waar
lieden als Paul Young (en recenter) het ronduit vreselijke Nouvelle Vague totaal de
mist in gingen, zetten Bherman echter een sobere, grauwe, maar
knappe versie neer, die op passende wijze de sfeer verklankte van
het grimmige Manchester uit de tijd dat Margaret Thatcher. Maar ook
een overdosis weelde maakt niet gelukkig: in ‘Tinseltown’ vertelt
Bherman dat voor wie geld heeft misschien wel alles te koop is,
heel vaak leidt het ook tot een eerder inhoudloos en zelfs
paranoïde bestaan.
Na een sterk ‘4’ (uit ‘Attitudes’) kwam stilaan het einde van het
concert in zicht en deden Bherman en groep nog een greep uit de
laatste cd. Eerst kregen we mooie uitvoeringen te horen van ‘Bag (I
Don’t Wanna Hold Yer)’ en ‘Can I Call Ye’ (een gezongen
sms-bericht, aldus Bherman), daarna mocht – gewezen – single
‘Sophia’ de rij sluiten. Het publiek, dat genoten had van de set
maar zich al die tijd eerder rustig had gehouden (het decor leende
zich nu eenmaal niet tot wilde rock ‘n-roll-taferelen), riep het
viertal echter weer het podium op en kreeg er als uitsmijter nog
‘N.Y.’ uit The
Other/63 bovenop.
Bhermans rustige, innemende podiumpersoonlijkheid, de songkeuze én
het samenspel van en met De Blonde, Simoen en Bruil maakte dat we
een meer dan geslaagde avond beleefden. Het optreden duurde goed
een uur en kwartier, maar die waren zo weer voorbij. Hierna wachtte
ons nog een lange calvarietocht langs de Belgische spoorwegen, die
ons weer van Brugge naar Mechelen moest voeren. Maar moest iemand
ons vragen om voor een volgende Bherman-concert weer het halve land
te doorkruisen, we zouden er geen seconde moeten over
nadenken!
Meer info over Bherman, zijn discografie en zijn nieuwe, hoogst
aanstekelijke single ‘My Little Brother’ vindt u op:
http://www.bhermansound.com
http://www.myspace.com/bhermansound
