Zwarte tape als bh. Pubers uit het publiek die instrumenten in hun handen geduwd krijgen om concerten af te sluiten. Een gitaar die in vlammen opgaat in de AB. Vive La Fête zit niet om een stunt verlegen, maar zorgde in de Mirano vooral voor muzikaal vuurwerk.
Normaal gezien zou Jour De Chance een tijdje geleden voorgesteld worden op het concert in de Ancienne Belgique. Omdat de plaat toen echter nog niet af was, koos de groep rond Danny Mommens en Els Pynoo nu voor de hippe Mirano om het nieuwe album officieel voor te stellen. Wat niet wil zeggen dat het publiek in de AB eerder dit jaar bedrogen uitgekomen is. Een stomende show, inclusief brandende gitaar, was hun deel. Maar in de Mirano was het het publiek dat in vuur en vlam stond. En terecht.
Omdat het concert kadert in het Dirty Dancing-concept, mag de groep even na één uur aantreden voor een zaal die al danig warmgedraaid is en waarop opener “Stupid Femme” het effect heeft van een rode lap op een stier. De nummers van Jour De Chance gaan er in als zoete koek, al speelt de band enigszins op veilig en blijft het aantal nieuw nummers behoorlijk beperkt. De focus ligt vooral op oude successen, in die mate zelfs dat “Hot Shot” in staat blijkt te doen vergeten dat voorganger Grand Prix geen onverdeeld succes was.
Mommens en Pynoo mogen dan zelf wel verkondigen dat het hen met Vive La Fête 100% menens is (iets dat hoogstwaarschijnlijk klopt), toch zullen ze niet snel van het kitsch-etiket verlost geraken. Daarvoor flirt het duo iets te veel met het foute, maar laat dat misschien ook net hun sterkte zijn. Danny Mommens — leren broek, een lading schmink op het gelaat — danst meer onbeholpen in het rond dan hij voor muzikale inbreng zorgt, een inbreng die doorgaans beperkt blijft tot het met een uitgestreken gezicht rammen van enkele powerakkoorden of het uitstoten van oerkreten in de microfoon. Els Pynoo daarentegen, laat het publiek uit haar hand eten, iets waar haar vestimentaire vrijzinnigheid vast voor iets tussen zit. In een wit gewaad — denk aan een kruising tussen slaap- en trouwkleed — gunt ze het publiek af en toe een glimp op een pietluttig wit broekje en zorgt ze voor de pikante saus op een uit zichzelf al heet concert.
Muzikaal passen de puzzelstukjes gelukkig helemaal in elkaar. Halverwege de set, tijdens een zwaar rockend “Schwarzkopf” en een hemels “Machine Sublime” wordt het duidelijk dat de groep zorgvuldig naar een climax aan het opbouwen is. De verwachtingen die op die manier ontstaan, worden ingelost met een stomend “Maquillage” en afsluiter “Noir Désir”, hoe dan ook Vive La Fêtes sterkste nummer tot nu toe.
Als toegift krijgen we, behalve een omgekleden Pynoo, een dromerig en zwoel “La Route”, waarbij de clip, een kruising tussen Bonny & Clyde en The Graduate, voor de nodige sfeerschepping zorgt en de band zichzelf bevestigt als een absolute liveband. Dat “2005” zich vervolgens ontpopt als een perfect aftitelingslied, maakt de prestatie van Vive La Fête helemaal om duimen en vingers van af te likken. Heren festivalorganisatoren, geef deze band eindelijk de erkenning die hij verdient, bij voorkeur met een afsluitende stek in een snikhete tent!
