Naar verluidt staat Domino ’07 in het kader van de new weird folk maar behalve de openingsavond met Cocorosie is daar tot op deze laatste dag met Joanna Newsom weinig van te merken. Veeleer staat deze Domino-editie in het kader van de kleine labels waar boeiende muziek "in de marge" gemaakt wordt.
Ondanks een uitstekende programmatie waarbij de zaal/box en de club elk een eigen publiek bedienen, wordt op deze laatste avond van het Domino-festival toch een Salomonsoordeel geveld. Wie kiest voor Joanna Newsom, de nieuwe grand dame van de folk moet de (K-RAA-K)³- avond aan zich voorbij laten gaan en vice versa betekent kiezen voor (K-RAA-K)³ ook verliezen, al zullen er in beide zalen ongetwijfeld voldoende aanwezigen onder het publiek zijn die voor de andere hun neus ophalen wegens te vreemd of te commercieel.
Het Brusselse R.OT. is vandaag de vreemde eend in de bijt. De electro-soundscapes van de groep staan mijlenver verwijderd van de in blues en folk gewortelde groepen die later op de avond aan bod zullen komen. Het combo bracht er tijdens de eerste label-night van (K-RAA-K)³ dit jaar niet veel van terecht maar maakt het deze avond meer dan goed. De dromerige soundscape wordt slechts met mondjesmaat aangevuld met andere geluiden en wiegt een set lang ononderbroken voort. Een revanche zonder weerga.
In plaats van Silvester Anfang betreedt Larkin Grimm als volgende het podium, de vreemde verschijning trad vorige week nog in Gent op en bracht bijna twee jaar daarvoor een beklemmende set in het Gentse theater Tinnenpot. Duidelijk goed geluimd, "I want no cynical eyes", start ze met het oudje "Suicide Camping" dat tot op heden nog niet op plaat verschenen is en nu pas een titel meekrijgt. Het nummer gaat over de wens om door beren verscheurd te worden, verklaart ze haast naïef.
De ijzingwekkende stem en beklijvend naakte nummers, ze begeleidt zichzelf enkel op gitaar of dulcimer, zijn gebleven maar hier staat een veel rustigere en goedgeluimde Grimm. Op minder dan twee jaar tijd is Grimm net zoals Newsom duidelijk gegroeid als artieste en zangeres. Toch kan ze het niet nalaten een kleine sneer naar Newsom en haar entourage te brengen en ook Devendra Banhart krijgt met "The Last Tree" een veeg uit de pan omdat hij het bohémien leven propageert maar vergeet dat daar ook een verantwoordelijkheid bij hoort. In het laatste nummer krijgt ze ondersteuning van Silvester Anfang, die ze liefdevol "my boys" noemt.
Haar jongens lijven haar onmiddellijk in voor hun improvisatieset en creëren zo een geheel nieuwe taal binnen de eigen leefwereld. De hoge uithalen van Grimm, zwaar verstoord via allerlei effecten, voegen aan het eerste deel van de set een geheel nieuwe dimensie toe. In het tweede deel (zonder Grimm) verruilen ze het exorcisme voor een mantrisch herhalen van bepaalde patronen waarbij de gitaren de drum volgen en opslokken. Een weinig geslaagde tempowisseling brengt de groep even uit zijn evenwicht maar met een psychedelische gitaarpartij wordt er dan toch een indrukwekkend derde deel aan het optreden toegevoegd.
De Brusselse Bram Devens is niet alleen lid van Silvester Anfang maar ook de man achter de sologroep Ignatz. Zoals steeds gewapend met niet meer dan een gitaar en een resem pedalen daalt Ignatz af in de tijdloze wereld van de pre-blues en dronende avant garde. Net zoals bij Silvester Anfang vertrekt ook Ignatz vanuit de improvisatie waarbij de ingeving van de moment de song in een zekere richting duwt. Na een wat moeilijke start lijkt Devens de weg gevonden te hebben en brengt hij opnieuw een zinderende slag toe.
Na zoveel in feedback en effecten gedrenkt geweld is het tijd voor de gitaarvirtuoos James Blackshaw om zijn vingervlugheid en gitaarvirtuositeit te tonen op een twaalfsnarige (!) gitaar. De set is opgebouwd rond drie stukken en klinkt nu eens metalig en dan weer warm. Jammer genoeg weet een deel van het publiek de intimiteit niet te appreciëren en bereikt het geroezemoes een irritant hoog niveau. Wanneer iemand uit het publiek de anderen aanmaant tot stilte, is dan ook een gemeende "thanks" van Blackshaw te horen.
Met Kiss The Anus Of A Black Cat wordt er ten langen leste "gerockt". De folkrock van Stef Irritant is naar (K-RAA-K)³-normen zelfs conventioneel te noemen, Irritant wordt live bijgestaan door een drummer, bassist, tweede gitarist, organist en cellospeler, drie van hen verzorgen ook de backing vocals. De duistere sfeer waarin de nummers baden en Irritants hang naar theatraliteit plaatsen de groep evenwel volledig binnen het (K-RAA-K)³-universum dat diverser is dan men vaak vermoedt.
Er zijn veel goede redenen denkbaar om deze specifieke avond naar Joanna Newsom te gaan en niet naar de club, in het bijzonder omdat de verschillende groepen van eigen bodem nog genoeg Vlaamse podia aan zullen doen. Maar de kracht van avonden als deze ligt niet louter in de affiche of de groepen maar wel in het totaalpakket dat het aanwezige publiek een dag/avond/nacht meeneemt naar een andere wereld. We geloven graag dat het Joanna Newsom-publiek zwijmelend en met vlinders in de buik naar huis vertrekt, het (K-RAA-K)³-publiek van deze avond erkent u echter aan de oogopslag, die verraadt dat de eigenaar ervan getuige geweest is van iets dat niet meegedeeld kan worden, maar wel een leven lang zal meegedragen worden.
