Domino
Het optreden van de Britse Braziliaan Amon Tobin in
de AB, in het kader van het Domino-festival, was volledig
uitverkocht. De verwachtingen rond de komst van deze
elektronica-wizard waren dan ook duidelijk hooggespannen, dat
voelde je aan de propvolle zaal die al begon te roepen toen Tobins
voorprogramma – een hippe dikzak – plaats ruimde op het podium en
er een groot scherm naar beneden rolde. Het eerste halfuur was
echter nogal verwarrend. Het publiek riep enthousiast naar het
podium vooraan, maar Amon Tobin zelf stond bij de technici in het
midden. Ook begonnen er een paar keer tracks te lopen uit zijn
laatste album Foley Room, maar die
werden dan steeds onderbroken door filmmateriaal uit een korte
documentaire over diezelfde cd.
Die documentaire was overigens weinig interessant: je ziet hem in
de weer met aluminiumfolie, met micro’s in een leeuwenkooi, met
opwindbare autootjes en ontbijtgranen over een drumvel, terwijl hij
uitlegt hoe hij een nieuwe methode van werken hanteerde voor ‘Foley
Room’. Dit was echter al lang bekend, en voegde maar weinig toe aan
de ervaring die daarop volgde. Het is wel een sympathieke peer, die
Amon, dat moet gezegd worden. Hoewel hij gezien wordt als één van
de meeste vooraanstaande elektronica-, jazz-, drum & bass- en
fusion-genieën, blijft hij in zijn film zeer bescheiden en geeft
hij ook toe dat zijn nieuwe techniek in feite iets is dat al lang
bestaat.
Na de documentaire volgde een dj-set. Tobin was intussen verhuisd
naar het hoofdpodium, en trok na een verwarrende start die alle
richtingen uit stuiterde, stevig van leer. Doorheen diverse
snoeiharde of gewoon vet coole drum & bass tracks mixte hij
samples uit zijn eigen platen. Hier en daar werden beats en
ritmesecties ondergedompeld in versneden vocals, en kwamen ze later
getransformeerd boven water met een radicaal verschillende
begeleiding. Bij wat hij doet, krijg ik vaak de indruk van een
enorme constructie, een gigantische, samengestelde robot die zich
met zware poten beweegt over een science fiction-landschap. Net als
op zijn cd-covers, is het echter onduidelijk waar die futuristische
hybride eigenlijk goed voor is, en dat vertaalt zich soms ook zijn
zijn muziekkeuze. Zoals eerder aangestipt was het grootste minpunt
van de avond dat hij soms richtingsloos was: net als een nummer
goed op gang was, besloot hij om er weer iets anders door te
draaien.
De echte Amon Tobin-fan kwam ook niet volledig aan zijn trekken.
Hij trok de brommende motor uit ‘Esther’s’ en degeluiden uit
‘Kitchen Sink’ wel door andere nummers, en de kenners hebben ook
zeker zijn supertrage versie van “Verbal” opgemerkt, maar aan de
gezichten van de oudere Tobin-fans te zien, zijn die met al dat
drum & bass geweld toch op hun honger blijven zitten. Amon
Tobin heeft vele gezichten, en hij presenteerde er maar één van aan
de AB. Voor een man die zo enorm veelzijdig is, is dat jammer. We
zullen zien wat zijn doortocht geeft op Blue Note, tijdens de
Gentse Feesten.
“Il est fou!”, riep een enthousiaste fan uit na het
optreden, maar ik onthoud vooral dat zijn eigen nummers de
hoogtepunten waren van zijn set. ‘Foley Room’ zelf is een
ijzersterk nummer, en als Tobin niet van elk ander nummer een
paukenslag van jewelste had willen maken, dan waren meer mensen
tevreden geweest.
