U kan ons ongelijk geven, maar het lijkt erop dat de organisatoren
van het Domino-festival weten waar ze mee bezig zijn. Na een aardig
startschot mocht de artillerie echt van stal gehaald worden. Dat de
grote ontdekkingen waarschijnlijk in de club te vinden waren,
kunnen we niet ontkennen, maar wij hadden een donkerbruin vermoeden
dat dit de sfeer in de zaal niet zou bederven. De uitzinnige meute
fans gaf ons geen ongelijk; !!! mocht een thuismatch spelen bij
haar eerste optreden in l’Ancienne.
Na het obligate pintje en het stellen van hoge verwachtingen, was
het dan eindelijk tijd om de zaal te bestormen. Het Noorse
120 Days mocht de avond op gang trekken met hun
spacy en dansbare kruising van de ‘postpunk’ zoals veel Britse
bands die nu maken en new wave. Eigenlijk maakt 120 Days het type
geluid dat je meer van Kasabian zou willen horen. Het is groots
maar niet pretentieus, elektronisch maar toch erg vlezig.
Vorig jaar verscheen 120 Days’ eerste langspeler. Bij de
live-interpretaties viel vooral de extra energie op. De titelloze
plaat kan gerust omschreven worden als een hoofdtelefoonalbum,
zonder daarmee de muziek van het Noorse viertal te stigmatiseren.
Deze subtiele presentatie werd dus danig teruggeschroefd, maar Ådne
Meisfjord en de zijnen gaven er dan maar een extra zware lap op.
Naast een nieuw (en erg dansbaar) nummer werd de zaal ook danig in
beweging gebracht op tracks als ‘Sleepwalking’ en ‘Come Out (Come
Down, Fade Out, Be Gone)’, waarbij pompende drumsamples,
dramatische vocals en schreeuwende gitaren voor een delicieuze
cocktail zorgden. De formule werd vaak herhaald, maar deze bende
weet van welk hout pijlen maken, zoveel is duidelijk. Meer nog: 120
Days was het ideale voorprogramma, en bracht de massa al helemaal
in de stemming voor wat volgen zou.
Na wat rusteloos gewriemel kon het feestgedruis dat
!!! heet echt beginnen. Jerry Fuchs sloeg het
geheel op gang, en ‘Myth Takes’ ratelde door de zaal. Fuchs gaf met
zijn drumwerk een extra dimensie aan het nummer, en maakte van
‘Myth Takes’ een krachtpatser van formaat. Een bijna naadloze
overgang bracht ons bij ‘All My Heroes Are Weirdos’, een song die
als een in benzine gedrenkte vod in het publiek werd gegooid.
Alweer was Fuchs de drijvende kracht, terwijl Nic Offer en John
Pugh wild tekeer gingen voor ieders (en eigen) entertainment.
Hoewel de songs uit het nieuwe album een
goede beurt maakten, waren de echte hoogtepunten bij het oudere
werk te zoeken. ‘Pardon My Freedom’ zette de juiste toon, en bewees
andermaal dat de excentrieke kantjes van !!! als geen ander werken
op een podium. In de zaal knetterde het er op los, en de minder
conventionele composities op eerdere albums leidden steevast tot
een climax van jewelste. Terwijl Pugh and Offer meerdere malen de
zaal indoken en de balkons verkenden, mochten wij nog wat genieten
van het recentste materiaal. ‘Heart of Hearts’ genoot een sterke
uitvoering, waarbij Offer en co zelf instonden voor de soulvolle
vocals, en ‘A New Name’ denderde met zijn catchy gitaarlijnen ook
aardig vooruit.
Opnieuw werd het nieuwere materiaal overstegen door de gevestigde
waarden. ‘Hello, Is This Thing On’ klonk live zo mogelijk nog
genialer, en stilaan begonnen we een speciaal gevoel te krijgen,
een gevoel dat je nu en dan bij een optreden krijgt: ‘hier is iets
speciaals aan de gang.’ Het publiek werd steeds enthousiaster, werd
steeds luider, en gebruikte elk stil moment om de band met adoratie
te bekogelen. Ik hoef maar nummers als ‘Me and Giuliani Down by the
Schoolyard’ en ‘Intensify’ te vermelden, en u kan al raden dat de
zaal op ontploffen stond. Dat was meteen ook het einde van de set,
ook al bleef het gejoel aanzwellen tot lang na dit spectaculair
slotstuk. !!! bracht een zinderende mix van ritmisch lawaai en
energie, en wij, het publiek, beleefden de ene climax na de
andere.
!!! zet haar veroveringstocht van onze festivals rustig door; ze
staan reeds geprogrammeerd op Rock Werchter.
Myth Takes is
uit bij Warp/Rough Trade.
