Met hun laatste album ‘Into the Blue Again’ is The Album Leaf
weer een beetje meer een éénmansproject geworden. Waar Jimmy
LaValle voor het vorige album samenwerkte met onder anderen leden
van Sigur Rós, ging hij nu volledig zijn eigen weg. Bij de release
van het laatste album zei hij op zijn website “The Album Leaf
is my little solo endeavor, my little toy”. Hij stond dan ook
zelf zoveel mogelijk in voor de instrumentale invulling van het
album.
Live bestaat The Album Leaf nog steeds uit vier muzikanten en een
verantwoordelijke voor de visuals. Hun muziek voor publiek brengen
is ook niet zo evident: de groep produceert een warme gloed aan
klanken die dicht bij elkaar liggen, zonder deze af te wisselen met
chaotische gitaarriffs zoals Sigur Ros of Ef bijvoorbeeld wel doen.
Hierdoor bestaat het risico dat een optreden nogal eentonig wordt.
Het was dan ook uitkijken hoe ze dit zouden aanpakken. The Album
Leaf was de publiekstrekker zaterdagavond en de grote zaal was dan
ook vrij vol gelopen, hoewel er gelijktijdig nog twee andere
concerten plaatsvonden.
De band opende op een amper verlicht podium waarbij de aandacht
werd getrokken door de visuals. De groep bleef bijna de gehele set
in het donker spelen, waarbij er voortdurend afgewisseld werd
tussen de betere nummers uit de laatste twee albums. Enkel het
prachtige ‘Over the Pond’ was een jammerlijke afwezige. De nummers
werden allemaal zeer minimalistisch en strak gebracht.
Hoewel het geheel een dromerige en slaperige sfeer opriep, slaagde
men erin de aandacht van het publiek vast te houden. Dit deed men
door afwisselend verschillende bandleden een prominente rol te
geven, dan weer de aandacht te trekken naar het geheel, en bij
sommige songs de nadruk te leggen op de visuals. Deze waren zeer
afwisselend en bewogen netjes op het ritme van de muziek. Vaak
bestonden ze uit een diashow die heen en weer bewoog op de drums
van Timothy Reece. Soms was er een inhoudelijke link, zoals de
beelden gefilmd uit een rijdende auto tijdens het nummer ‘On my
Way’
Naar het einde toe eisten de dromerige sfeer en de zeteltjes van
het concertgebouw hier en daar hun tol, en zag je wat mensen
knikkebollen. Dit werd gelukkig opgevangen door de inbreng van
lichteffecten bij de laatste nummers én doordat met niet iets
harder begon te spelen. Vooral violist Matthew Resovich trok de
aandacht naar zich toe en bracht het meeste leven in de
nummers.
Voornaamste minpunt was dat er muzikaal wel eens iets durfde
mislopen. Wanneer een stil moment doorbroken werd door weemoedige
klanken van de violist probeerden ze deze aan te vullen met
gelijkaardige geluiden uit het keyboard. Het samenwerken van deze
twee klanken klonk echter niet zuiver, wat des te meer opvalt bij
minimalistische muziek als deze. De stem van Jimmy LaValle klonk
beter dan vroeger, maar kon nog niet volledig overtuigen. De groep
mist ook nog wat charisma op het podium. Men sprak het publiek
slechts een keer toe, en “Hello, I don’t know what to say”
was dan ook geen bindtekst om te onthouden.
Alles bij elkaar was het een knap optreden. The Album Leaf brengt
een apart geluid tussen andere postrock groepen, waar anderen soms
te veel naar Sigur Rós en Mogwai kijken. Ze vonden een mooi
evenwicht tussen het creëren van een dromerige sfeer en het boeien
van het publiek. Maar toch slagen ze er live nog steeds niet in het
niveau van hun albums te bereiken.
