Zornik mag dan wel de populairste zijn, Millionaire de coolste en dEUS de meest bejubelde, anno 2006 is Sukilove veruit de beste liveband uit het Vlaamse alternatieve rockcircuit.
Het is een raadsel waarom Sukilove er maar niet in slaagt een groter publiek aan te boren. De band rond Pascal Deweze beschikt sinds enkele jaren over een trouwe schare fans, maar hoewel platen als You Kill Me en het nieuwe, alweer uitstekende, Good Is In Your Bones genoeg heerlijke, niet eens zo moeilijk in het oor liggende singles bevatten, wil het de groep maar niet lukken om definitief door te breken op grote schaal.
Zo komt het dat de groep het moest doen met een plekje ergens vroeg in de middag op de Wablief-stage (aka het wegwerppodium) op Pukkelpop, terwijl muzikale ondingen als Zornik en Scala, ofte Pubers Voor Pubers, een mooie plaats op Werchter kregen toebedeeld. Ook het kleine zaaltje van de Charlatan is maar matig gevuld voor dit concert van de Suki’s. Ware het niet dat we op een blauwe maandag de beslissing namen het ons allemaal niet meer aan te trekken, die maagzweer weet je wel, zouden we er haast moedeloos van worden.
Deweze lijkt er alvast niet van wakker te liggen. Sinds de ontbinding van Metal Molly is de frontman op muzikaal vlak helemaal opengebloeid. Deweze aardt zichtbaar beter in zijn eigen band waar hij alle touwtjes in handen heeft en zijn eigen ding mag doen. Van de eerste noten, de "Unfinished Sympathy"-intro van nieuwste single "Blood And Milk Makes Holy", is het duidelijk wie hier, weliswaar met zachte hand, de scepter zwaait.
De nadruk ligt dan wel op nummers uit Good Is In Your Bones, toch worden er ook heel wat oudere nummers gespeeld. "Start A Life" en "1234" klinken live zo mogelijk nog energieker dan op plaat. "Love You To" daarentegen, de Beatlescover die de groep opnam voor een compilatie van het gerenommeerde Britse muziekblad Mojo, wordt van al zijn Indische franjes ontdaan tot er enkel nog een hypnotiserende, gitzwarte lap muziek overblijft waarin het originele nummer alleen nog aan de tekst te herkennen valt.
In een vraaggesprek met een welbepaald webmagazine lieten de heren Sukilovers noteren dat hun ultieme betrachting eruit bestaat om hiphop, Elliott Smith, Motorpsycho en Can in één noot te kunnen samenvatten. Hiphop hebben we niet meteen opgemerkt, maar met "Good Friends" komen ze alvast aardig dicht in de buurt van Motorpsycho en Can. Het nummer wordt ingeleid met een forse portie zelfrelativering: "dit zou de perfecte single zijn, mocht het geen zeven minuten duren. En mocht er een refrein in zitten. En mocht het catchy zijn." Onterechte bescheidenheid, want "Good Friends" is wel degelijk catchy en tevens een beest van een nummer dat steunt op een krautrockritme waar ze bij Neu best fier op zouden zijn.
Het lijkt het signaal voor de band om alle registers open te trekken, want van dan af volgt de ene single de andere knaller op. Een pompend "Girl On The Moon" wordt gevolgd door een aantal nieuwe nummers waaronder het even plezierige als beangstigende "Pretty Kitty" en "Ballad Of No Apology, dat sméékt om als single te worden uitgebracht. Het concert kent een uitbundig einde met het oerschreeuwerige "You Kill Me": een nummer waarmee ze voor ons part tot het einde hunner dagen de setlist mogen afronden.
Hoewel het optreden daarmee een perfect slot had gekend, worden er toch nog enkele bisnummers geëist die de band met veel plezier en overgave brengt. Het zich traag voortslepende "Let’s Dive", oud-single (hoewel amper op de radio gehoord) "Tiresome Blues" en een lekker lang uitgesponnen "Did You Ever Feel So Lonely", een persoonlijke favoriet van de muzikanten, mogen het anderhalf uur durende concert afsluiten. Anderhalf uur intens genieten, anderhalf uur worstelen met de vraag "waarom staan wij hier met zo weinig?"
