Met wat tegenzin trokken we naar de Botanique, waar The Pipettes een dag eerder teleurstelden met een ultrakorte en onevenwichtige set. Forward, Russia! speelde ook maar een uurtje, maar het concert was zo explosief dat Gwenno, Riot Becki en Rose het ervan in hun broek zouden gedaan hebben. Een terechte postpunksensatie, het kan nog!
Eerlijk: we hebben even genoeg gehad van die lamgehypete Britse bandjes die als nieuwe redders van de rock-’n-roll onthaald worden en een briljante toekomst toegedicht krijgen. Wat we horen bij deze revivalbands zijn eigentijdse opsmukkingen van een heropgedoken geluid, maar al te vaak zitten we met het gevoel dat bands en producers niet zoveel te bieden hebben achter die knappe façade, en dat de namen na een tijd nog amper van elkaar te onderscheiden vallen. Met andere woorden: we beginnen het geloof in een toekomst voor Bloc Party, The Rapture, Franz Ferdinand, Maxïmo Park & Co. stilaan te verliezen. We hebben immers onze oude Gang Of Four-, Joy Division- en XTC-platen, en die doen het nog prima.
Bij Forward, Russia! zit dat wel anders. Deze nog jonge band (opgericht in 2004) past prima in de postpunkrevival, maar op Give Me A Wall wordt een storm ontketend die hen meteen deed doorstoten tot het kruim van de hedendaagse Britse bands. Ze zijn afkomstig uit Leeds, een stad die altijd al de aanbrenger is geweest van bands die het net iets anders aanpakten. Gang Of Four, Delta 5, The Wedding Present en The Mekons zorgden ooit al voor een flankaanval op de conventies, en met een beetje geluk is de eer nu aan Forward, Russia! en hun eigen label Dance To The Radio. Give Me A Wall is een moeilijk, chaotische en eclectisch album, waarmee de band voor honderd procent de aandacht opeist. Memorabele melodieën, hooks en hypnotiserende ritmes: ze zijn er wel, maar het vergt meerdere luisterbeurten om mee te zijn.
Het optreden op Pukkelpop was prima, maar werd geplaagd door een matige sound. Het was dus wachten op een revanche in de Rotonde, en die kwam er. Forward, Russia! speelde luid, strak en bij momenten indrukwekkend heftig. De songs klonken agressiever dan de studioversies, en nu werd ook duidelijk dat deze band niet speelt volgens de regels. Bassist Rob Canning is de enige muzikant wiens stijl conventioneel is. Drumster Katie Nicholls speelt immers de vreemdste patronen, afwisselingen van staccato roffels en cymbalengehamer dat vaak niets van doen lijkt te hebben met de al even hoekige speelstijl van gitarist Whiskas. De mollige rosse met de baard heeft het sexappeal van de jonge Hugo Coveliers, maar is de stilistische erfgenaam van Andy Gill (GoF) en Bruce Gilbert (Wire), een stijl die blues de rug heeft toegekeerd en in plaats daarvan leeft van snedige afwisselingen van contraire figuurtjes en semichaotisch gefriemel.
{image}Meest indrukwekkend was echter de performance van zanger/toetsenist Tom Woodhead, die een uur aan een stuk tekeerging als een kruising van Julian Cope, Iggy Pop en een losgeslagen chimpansee met paringsdrift. Hysterisch van de eerste minuut tot de laatste, constant een denkbeeldige dans uitvoerend en regelmatig zichzelf wurgend met een microkabel. Geen mens wist welke onzin hij uitkraamde, maar dat deed er eigenlijk niet toe: hij slaagde erin de extase over te brengen op een publiek dat herkenningsgebrul uitte bij de aanvang van singles "Twelve", "Nine" en "Eightteen", en de explosie in het zachtjes beginnende "Sixteen" ongeduldig afwachtte. Op plaat klinkt de band, die vaak (en terecht) wordt voorgesteld als een kruising tussen Bloc Party en At The Drive-In, soms te ongecontroleerd, maar de Rotonde werd er wel mee in de fik gezet.
Ook hoogtepunten: nieuwe song "Don’t Be A Doctor", een lange uitputtingsslag die de band voor het eerst bovenhaalde op Pukkelpop, en het briesende einde met "Fourteen" als afsluiter en "Eleven" dat als bisnummer de meters finaal in het rood jaagde. Forward, Russia! kwam moeiteloos tegemoet aan de verwachtingen en maakte indruk. Bezorg hen die muur, maar wees niet verbaasd als ze er gewoon doorheen razen.
