Bij de perstekst van de nieuwe TV on the Radio was een tijdslijn
gevoegd die de geschiedenis van de New Yorkse band samenbalde. In
2005 keerde het boeiende gezelschap terug naar Cookie Mountain om
in 2006 een triomfantelijke nieuwe plaat op ons los te laten. Hun
relatief kortstondige retraite heeft hetzelfde louterende en
inspirerende effect gehad op de band als een bezoekje aan de Kaäba
in Mekka op een moslim. ‘Return to Cookie Mountain’ is namelijk een
superieure plaat geworden, die in de race voor de titel ‘album van
het jaar’ op een zesde versnelling kan rekenen waar Fernando Alonso
van zou beginnen te kwijlen.
De vorige plaat van TV on the Radio verried al flarden van geniale
bevlogenheid. ‘Desperate Youth Bloodthirsty Babes’ wisselde
uitstekende momenten af met minder naar de strot grijpende songs,
maar het was vooral de unieke sound van de band die ons met
verstomming sloeg. Een elektrisch geladen symbiose van doowop,
jazz, indie, punk en elektronica joeg stroomstoten van opwinding
door ons lijf, die uren later nog nazinderden. De manier waarop
postmoderne intermuzikaliteit samenging met een volstrekte
eigenheid zorgde voor talrijke sidderingen. Op ‘Return to Cookie
Mountain’ worden geen nieuwe ingrediënten in hun
geluidsbouillabaise vermengd, maar Tv on the radio is er wel in
geslaagd om hun unieke muzikale identiteit in een uitgepuurde,
geslaagde plaat te gieten, die boeit van begin tot einde. Waar de
vorige plaat nog enkele dipjes kende, is ‘Return to Cookie
Mountain’ een stevige pudding van geluidssensaties die nergens
inzakt.
Opener ‘I was a lover’ biedt meteen een staalkaart van het grote
kunnen van de band en trekt je als The Corpse Bride mee naar een
donkere, eclectische wereld die minder vrolijk is dan die uit de
gelijknamige film van Tim Burton. De song laat verknipte samples,
beats, noise en piano samenvloeien en blijft toch organisch en
coherent. Het resultaat klinkt alsof The Notwist, Mogwai en Thelonious Monk als piepjonge
vogeltjes om de aandacht van hun voedingsbron schreeuwen, in dit
geval de platenkopende muziekliefhebber. ‘Hours’ kiest voor meer
eenvoud en de prachtige samenzang tussen Tunde Adebimpe en Kazu
Makino (van Blonde Redhead) wordt
aangekleed met een schaarse muzikale omkadering van cello, fluit en
drums.
De muziek van TV on the Radio druipt van het zelfvertrouwen en de
klasse, maar de onderliggende gemoedsstemming sluit daar niet op
aan. In verschillende songs krijgen we een universele lamentatie
van angst en vertwijfeling te horen. In ‘Province’, waarin ene
David Bowie de backings verzorgt, zingen Kyp Malone en Adebimpe
hetgeen Robert Smith van The Cure al lang verkondigt: Suddenly,
all your history’s ablaze / Try to breathe, as the world
disintegrates / Just like autumn leaves, we’re in for change.
‘Playhouses’ sluit aan op die onrustige sfeer door een mist van
noise de zaal in te spuiten waar de groep schitterende drums
vermengt met Kraftwerkbleeps en
Girls Against Boys-gitaren. Het hoogtepunt van de plaat, ‘A
Method’, draagt een gelijkaardige boodschap in zich, maar klinkt
een pak dromeriger. Ook hier staan de vocale harmonieën tussen
Malone en Adebimpe centraal. Hun stemmen zweven op een veilige
afstand boven een dreigend, rotsig landschap van sublieme percussie
en elektronische effecten.
Net als op hun vorige plaat is David Sitek de kok die het muzikale
gerecht van TV on the Radio klaarmaakt. Het is een maaltijd waar je
verschillende smaken afzonderlijk proeft, maar dat toch als een
enig geheel smaakt. Hanne
Hukkelberg-belletjes in ‘Wolf Like Me’, claustrofobische
gitaren à la The Kills in
‘Playhouses’ en melodieuze zang zoals op de laatste plaat van de
YYY’s: ‘Return to Cookie Mountain’ bevat het allemaal, maar gaat
tegelijkertijd veel verder. Het album is een donker nest van
stijlen en genres dat de songs door hun experimenteel karakter soms
verlaten, maar steeds slagen ze erin om trots rond te
vliegen.
TV on the Radio kan je met niks vergelijken. TV on the Radio is
TV on the Radio: het is een quote uit het interview met überfan Kristof Michiels
aka 4T4. De band zet met deze tweede langspeler die stelling op een
grandioze wijze kracht bij. Als roofvogels vliegen de klanken van
‘Return to Cookie Mountain’ door de kamer en vergiffenis voor de
zwakkeren komt er niet aan te pas. De plaat is zo goed als we
gehoopt hadden en dat is een grootste prestatie!!!
