Electronica op Rock Werchter, sinds midden jaren negentig is het een onderwerp van discussie. Afgelopen weekend trokken de Dewaele-broers met behulp van enkele hippe namen de laatste hardnekkige rockfans over de streep: dance is rock-’n-roll, dames en heren.
De eerste die in de Marquee bij Radio Soulwax Presents voor de roze Nite Version-achtergrond zijn ding mocht komen doen, was de Franse draaitafelheld Vitalic. De man bracht zonder moeite de tent op temperatuur en zorgde voor een uitzinnige sfeer zoals we ons die vooral herinneren van de concertbeelden van pakweg Nirvana.
Hoewel een climax niet te overtreffen is, zorgde het uitgekiende programma ervoor dat de sfeer en de strakheid van het gebeuren op het podium nooit een duik namen. Ook de pas op het laatste moment aan de line-up toegevoegde And Did We Mention Our Disco hield het publiek op de been, al was het vast een groot deel van de extatische festivalgangers ontgaan dat er achter de decks een wissel had plaatsgevonden. Dat laatste is best jammer, want wie er in slaagt het publiek luidkeels de tekst van "Blitzkrieg Bop" te laten zingen op "Silent Shout" van The Knife verdient best wat respect.
Respect te over was er voor de Nite Version-versie van Soulwax. Hoewel de band al bijna een jaar met hetzelfde concept de baan op is, blijft een electro-concert van Soulwax een belevenis. De band toont zich een waardige opvolger van Kraftwerk en weet als geen ander dat dance net zo goed een vorm van rock-’n-roll is. De bezetenheid waarmee de vier heren het podium inpalmen moet alvast niet onderdoen voor menig energiek punkconcert. Hun cover van "You Gonna Want Me" aan het einde van de set kreeg de Marquee tot een kookpunt waar Tiga handig op inspeelde door zowat het hipste geluid van het moment door de speakers te pompen.
Dat naderhand de Dewaele-broertjes wéérom als 2ManyDJs het podium op mochten, begon aardig op overkill te lijken, maar wie een stuk van The Who zag (wij moesten de rolstoel van onze opa richting Mainstage duwen), weet dat er slechtere programmatiekeuzes waren. Na een avondje Marque viel er maar één conclusie te trekken: part of the weekend never dies.
