Op de vierde dag schiep de Heer zon, maan en sterren: het is dan ook niet meer dan toepasselijk dat Domino deze dag uitkoos om enkele van de meer feeërieke stemmen aan bod te laten komen. Na de donderslagen van SunnO))) en kompanen, de knisperende en knetterende elektronica van Morr en de eveneens door zachte klanken gedomineerde Rough Trade Label Night, was het de beurt aan Ignatz, Mi & L’Au en Isobel Campbell.
Naar alle waarschijnlijkheid is Bram Deven de eerste Belg die laaiend enthousiast onthaald werd door het toonaangevende indiemagazine Pitchfork. Deven opereert onder de naam Ignatz waarbij hij het begrip dronefolk naar een volledig ander niveau tilt, gewapend met niet meer dan een akoestische gitaar en een batterij van pedalen en andere elektronische gadgets die nauwelijks een handpalm groot zijn. Zacht fluisterend bracht hij zijn werk naar buiten, pas naar het einde van de set toe verborg hij zich achter een muur van noise en feedback die nergens overstuurd klonk. Zonder meer indrukwekkend.
Mi & L’Au hadden niet meer nodig dan twee akoestische gitaren en enkele steelse blikken naar elkaar om hun set te brengen. Helaas werd het minimalisme van het album live nog veel verder doorgetrokken. Op een enkel echt beklijvend moment na, waarbij L’Au de snaren van zijn gitaar prachtig wist te beroeren en/of zijn warme stem op de voorgrond liet treden, kabbelde de set verder zonder veel indruk na te laten. De introverte Mi leek zich niet alleen nauwelijks van het publiek bewust, maar wist evenmin haar monotone zangstijl uit te spelen. "I’ve Been Watching You" blijft een kippenvelmoment, maar het is ook het enige nummer van de set dat ons echt bijbleef.
Isobel Campbell had het rockbeest Lanegan niet weten te strikken voor deze show maar vond in Eugene Kelly (ex-Vaselines) een waardige vervanger, al schoot hij nu en dan toch iets te kort om Lanegan volledig te doen vergeten. We misten zijn ingehouden grom (wie kan daar immers aan tippen?) en in het bijzonder bloedstollende "Ballad Of The Broken Seas" bleef Kelly te lang dralen op het podium, duidelijk onzeker over welke houding hij precies moest aannemen.
Het was overigens opvallend hoezeer verder alleen die bandleden in het spotlicht stonden die bijdroegen tot een nummer: tijdens "Dusty Wreath" bijvoorbeeld bleven alleen Campbell en de pianist achter op een bijna leeg podium. De bewuste keuze voor dit minimalisme gaf de nummers dan ook alle kansen om door te dringen tot het publiek, dat verder geen mogelijke afleiding op het podium vond.
Een set lang koos Campbell er voor om hardere en zachtere nummers met elkaar af te wisselen, waardoor nooit een déjà vu-gevoel de kop opstak. Naast het volledige Ballad Of The Broken Seas-album werd het publiek ook getrakteerd op een nieuw nummer, enkele covers (o.a. bisnummers van Johnny Cash en Mark Lanegan), en tenslotte "Son Of A Gun" van The Vaselines, dat trouwens ooit nog door Nirvana is gecoverd.
De overduidelijk op countryleest geschoeide set was Campbell op het lijf geschreven. Helaas klonk haar stem in de mix soms te zwak om een mooi geheel te vormen met de getalenteerde band. Maar het is een kniesoor die struikelt over dit kleine euvel binnen wat verder een grandioos optreden was dat een prachtalbum treffend wist te vertalen in ontroerende en speelse live-versies. De Heer zag duidelijk dat het ook vandaag goed was.
