Er zijn zo een aantal dingen in het leven die een rationeel mens
liever niet ziet: een optreden van Danna Winner. De nieuwe film van
Lieven Debrauwer (hoe gaat het trouwens met die nieuwe heup,
Lieven?). Filip Dewinter in een stadhuis. Of een full
frontal van Bob Hoskins, want de brave man mag dan wel één van
de meest begenadigde acteurs van zijn generatie zijn, zelfs zijn
geklede verschijning is nu niet van dien aard dat ik spontaan enige
behoefte voelde om zijn pepperoni and olives te aanschouwen.
Nochtans is dat precies wat we krijgen in Stephen Frears’ nieuwste,
‘Mrs. Henderson Presents’, een voor het overige volkomen schadeloze
tragikomedie die over een jaar alweer vergeten zal zijn.
We schrijven 1937. Laura Henderson (Judi Dench) is een
upperclass-dame die op haar zeventigste weduwe wordt en vervolgens
niet weet wat ze met haar tijd moet aanvangen. Omdat ze nu eenmaal
voldoende geld heeft om excentriek te mogen zijn, besluit ze een
vervallen theater te kopen en er een revue op poten te zetten. Voor
de praktische kant van zaken neemt ze Vivian Van Damm (Bob Hoskins)
onder de arm, een gereputeerde showman die in minder dan geen tijd
een succesvol programma voor haar in elkaar bokst. Een tijdjelang
gaat alles goed met Mrs. Hendersons revue, maar wanneer de
bezoekcijfers beginnen te dalen, besluit de kranige dame dat het
tijd is om met iets spectaculairs uit te pakken. Voortaan zal er
naakt te zien zijn in het theater.
Tijdens het eerste uur is ‘Mrs. Henderson Presents’ een tamelijk
plezierige Britse comedy, die voortgestuwd wordt door de prachtige
wisselwerking tussen Dench en Hoskins. Dit zijn twee oude rotten in
het vak, die van niemand nog iets te leren hebben en blijkbaar ook
over een fantastische komische timing beschikken. Van Hoskins
wisten we dat al een beetje, uit films als ‘Who Framed Roger
Rabbit’, maar van Judi Dench komt het toch als een verrassing dat
ze (en zeker op haar leeftijd) het stof van haar imago durft te
blazen en nog eens iets anders doet dan een kostuumdrama
(‘Shakespeare in Love’) of een hedendaagse tranentrekker waarin ze
de taaie, oude matriarch speelt (‘The
Shipping News’). De dialogen die ze hier heeft met Hoskins
knétteren als de pest, met als absoluut hoogtepunt de scène waarin
Dench Hoskins in al zijn glorie ziet. Haar reactie: ‘Ik dàcht wel
dat u joods was!’
Nog een geluk dat Frears zijn twee hoofdrolspelers heeft, want voor
het overige is ‘Mrs. Henderson Presents’ nogal een mager
gevalletje. Niet dat film slécht is, maar op de keper beschouwd
valt er maar weinig te beleven. De plotwendingen zijn zo
voorspelbaar als de pest, en ook de nevenpersonages (het is te
zeggen: iedereen buiten Judi Dench en Bob Hoskins) krijgen maar
weinig gelegenheid om echt een persoonlijkheid te ontwikkelen. Er
loopt in Hendersons theater nog een homoseksuele zanger rond (en ik
zeg erbij dàt hij voor de mannen is omdat daar in de film zelf ook
een punt van wordt gemaakt), gespeeld door Will Young, maar hij
krijgt weinig meer te doen dan af en toe op het podium te springen
en een liedje te zingen. Ook de meisjes die dag in, dag uit naakt
op de scène staan blijven nogal schaduwachtige figuren, die
eigenlijk onderling inwisselbaar zijn. Er wordt weliswaar een
poging ondernomen om één van hen iets meer achtergrond mee te
geven, maar veel verschil maakt dat niet uit: dit is een vehikel
voor de twee sterren en alle anderen zijn aan hen ondergeschikt. Op
die manier blijft de prent continu aan de oppervlakte, er wordt
nooit echt dieper ingegaan op de thema’s of de persoonlijkheid van
de personages.
Na ongeveer een uur schakelt de film over naar serious mode. De
Tweede Wereldoorlog breekt uit, Londen wordt gebombardeerd en – nog
het ergste van allemaal – Mrs. Hendersons theater wordt met
sluiting bedreigd. De humor sijpelt zachtjesaan uit de prent weg,
om vervangen te worden door obligate scènes van melodramatiek.
Vivian Van Damm is inderdaad joods en de berichten die hem vanuit
Europa bereiken zijn nu niet bepaald hoopgevend – cue de
betekenisvolle, stille scène waarin Henderson haar defensies laat
zakken en aan Van Damm te kennen geeft dat ze met hem meevoelt.
Zowel Dench als Hoskins krijgen uiteraard een mooie monoloog (wat
had u dan gedacht?) en we krijgen zelfs een doorleefde uitvoering
van de Marseilleise waarmee Henderson en co hun solidariteit met de
bezette Fransen willen aantonen (een cliché dat al meegaat van in
de tijd van ‘Casablanca’). Tijdens
deze laatste veertig minuten of zo, zakt de film steeds verder weg
in de vertrouwde formules van het melodrama. We wéten wat er gaat
komen, en niet zelden is wat er gaat komen behoorlijk
stroperig.
Dat alles wil niet zeggen dat ‘Mrs. Henderson Presents’ zich niet
laat bekijken – de dialogen zijn soms fantastisch en de tandem
Dench/Hoskins is op zichzelf al voldoende reden om toch een ticket
te kopen. Maar op filmisch gebied zitten er hier heel wat fouten in
die een regisseur als Stephen Frears eigenlijk niet zou mogen
maken. Je maakt mij niet wijs dat een filmmaker met zoveel ervaring
en zo’n reputatie zelf niet weet dat hij een huizenhoog cliché aan
het produceren is wanneer hij Dench op een appelsienkist een
inspirerende speech laat houden voor de soldaten die binnenkort
naar het front vertrekken. Daar moet zo’n man zich toch van bewust
zijn geweest?
‘Mrs. Henderson Presents’ is best nog wel genietbaar, als u uw
verwachtingen maar niet te hoog stelt. En hoe dan ook: u gaat in
ieder geval naar huis met een money shot van Bob Hoskins bungelende
jongeheer. Als u dààr nog niet voor naar de cinema stormt, dan weet
ik het ook niet meer…
