Ricardianen zijn een bende zeurkousen die hun kostbare uren verslijten door de negatieve postume reputatie van Richard III te betwisten. De vorst die in Engeland van 1483 tot 1485 op de troon zat, en iedereen kent van het gelijknamige Shakespeare-stuk (“A horse, a horse, my kingdom for a horse”, weet je wel) zou namelijk zijn 12-jarige neefje Edward V hebben vermoord om zo de Engelse troon voor zichzelf veilig te stellen. Volgens Ricardianen is deze theorie gewoon pure prietpraat die ze als Tudor-propaganda zien en waarover ze graag in de pub of via het internet zitten te palaveren. De grote heldin van dit geschiedenisclubje is Philippa Langley die erin geslaagd is om dankzij een niet te stuiten koppigheid archeologen 500 jaar na datum ervan te hebben overtuigd dat ze wist waar de vorst begraven lag. Historici namen aan dat de koning in één of andere rivier was gesukkeld, maar Philippa had naar eigen zeggen genoeg aanwijzingen om aan te tonen dat de botten van Richard III onder het beton van een parkeerterrein lagen. Bij ons lag niemand daarvan wakker, maar in Groot-Brittannië haalde dit merkwaardige verhaal uit 2012 verschillende dagen het journaal.
Bijna tien jaar na datum vond Stephen Frears het een goed idee om dit relaas om te toveren tot een feelgoodfilm waar vooral anglofielen iets aan zullen hebben, want The Lost King is net iets dat tikkeltje te Brits. Frears, die met films als My Beautiful Laundrette, Prick Up Your Ears en zelfs High Fidelity voor baanbrekende cinema zorgde, is al geruime tijd met een pak minder tevreden, ook al blijft hij nog steeds Brits vakmanschap leveren dat helaas risicoloos en veel te gepolijst is.
Het feit dat The Lost King net niet bij het gebochelde geraamte van Richard III moet gegooid worden, is te danken aan de prima vertolkingen met voorop Sally Hawkins. De ster uit The Shape Of Water past perfect als de onwrikbare dame die ondanks het feit dat ze aan ME/cvs lijdt, wat een ernstige chronische multi-systeemziekte is, voor niets of niemand wil wijken. Aan haar zijde staat een verrassend sterke Steve Coogan die alsmaar meer op Charles III begint te lijken. Coogan incarneert haar ex-echtgenoot met wie ze nog een sterke band heeft en die nog elke dag bij haar zijn glas wijn komt drinken. Ook hier kiest Frears weer voor het gemak door voor een verhaallijn te kiezen waarbij Philippa eerst voor gek verklaard wordt om na het nodige gekibbel toch de volle steun te krijgen.
Frears is een cineast van de oude stempel, wat uiteraard wel zijn voordelen heeft. Dat merk je bijvoorbeeld bij de opening credits waarin je op een vrolijk mysterieus wijsje van Alexandre Desplat de belangrijkste namen de revue ziet passeren, net zoals men dat in de goede oude tijd nog deed en waarbij je zelfs eventjes denkt dat je iets zal te zien krijgen dat in de lijn van Alfred Hitchcock of Wes Anderson ligt. Al deze hoop wordt helaas de bodem ingeslagen wanneer Frears je er al vlug aan herinnert dat hij het graag klassieker dan klassiek heeft en menig filmfan na afloop wel eens het gevreesde woord “oubollig” in de mond zal nemen. De tang op het varken die de film bijna compleet doet kelderen, is dat Frears ervoor gekozen heeft om zijn hoofdpersonage op te zadelen met een ingebeeld vriendje aan wie ze al haar geheimen vertelt, en die is (maar dat had je al lang door) Richard III, hoewel die meer op een potsierlijke Choco Prince lijkt die men van een carnavalsstoet heeft gejat. The Lost King is geen slechte film, maar wel karakterloze cinema zonder ballen van een Britse regisseur die hiermee nog maar eens bewijst dat zijn beste dagen al lang achter hem liggen.
