Cats opent letterlijk met een kat in een zak. Daarmee is alles eigenlijk gezegd.
Voor we in de details van Tom Hoopers miskleun gaan, moeten we even terug gaan naar de 18e juli van dit jaar. De eerste trailer veroorzaakte een stortvloed aan reacties van mensen die in de CGI-geanimeerde katmensen met borsten vooral een Freudiaans nachtmerriespektakel zagen. Na heel wat furry-referenties en ontsteltenis over de bontjas van Judi Dench (is het katjesbont?), monteerde een inventieve twitteraar op de koop toe de Jordan Peele Us-soundtrack bovenop de trailer. Het is het jaar 2019, waarin memes over een film grotere navolging kennen dan de film zelf. En dat nog voor de release.
Het probleem van de verfilming van Andrew Llyod Webbers musical is overduidelijk: celebrities onderdompelen in een CGI-bad was simpelweg een rotslecht idee. Hun bevreemdende harige lichamen lijken nooit echt in het overgestileerde decor te passen en de suggestieve erotische ondertoon die onder iedere beweging schuilt, heeft zowaar het tegenovergestelde effect van een viagrapil. Tom Hooper heeft semi-realistische katten willen creëren, maar heeft vooral een heel echt gevoel van huiver gecreëerd.
Toegegeven, na zo’n tiental minuten valt er wel min of meer te wennen aan de CGI-katten. Maar daarmee overkomt Cats de andere obstakels nog niet. Webbers musical is nonsensicaal, maar haalde zijn succes vermoedelijk uit het live spektakel van dans, acrobatie en muziek. Maar als je dat spektakel niet letterlijk voor je ogen ziet ontrollen, blijft er van het opzienbarende maar weinig over, waardoor het publiek nu vooral opgezadeld zit met een onverteerbare hoop onzin en tenenkrullend slechte muziek.
Voor zij die niet bekend zijn met de musical: Cats gaat over een hoop Jubikelkatten die op een vuilnisbelt wonen. Op een avond kiest leider Deuteromium een kat uit om naar de Ionosfeer, een soort kattenwalhalla, op te stijgen als ze de beste performance afleveren. Met andere woorden: Cats bestaat uit zo’n vijftien nummers over de levens van katten, that’s it. Oh ja, en er is een snoodaard, Maccavity, die voor spanningen zorgt.
Door het gebrek aan plot ga je al snel focussen op andere zaken. Met name: de sterrencast. Zou het rollenaabod zo povertjes zijn voor de derde leeftijd dat Sir Ian McKellen en Dame Judi Dench echt enkel nog maar aan de bak komen als katten? Erg veel zin leken ze er alleszins niet in de te hebben. Even raadselachtig is de verschijning van Jason Derulo, de man van de ‘Swalla’-hit die onlangs viraal ging op Instagram dankzij een selfie in een spannend zwembroekje waarin zijn klokkenspel nogal opzichtig was. Dat hij de ‘Tuk Stuk Rukker’ speelde die onlangs gecastreerd zou zijn, maakte zijn rol enkel maar merkwaardiger. En ook om Rebel Wilson mag er gerouwd worden: de dag dat ze eens niet een licht gestoord, onhandig comic-relief personage mag spelen, stuur ik haar mijn beste fles champagne.
Aan het einde van de rit bleven we vooral met vragen over. Over de kat Jennyanydots die haar kattenvel afscheurt, enkel om een nieuw kattenvel tentoon te stellen. Of over katten die maar aan twee van hun vier pootjes schoenen aanhebben. En waarom het nummer over Abel de spoorwegkat – “Abel de spoorwegkat zorgt voor alles!” – zolang uitgesponnen werd. En vooral, de hamvraag: wat is de bestaansreden van deze musical?
Het is alleszins een dieptepunt voor de Oscarwinnende Hooper. Tevergeefs probeert hij de tegenvallende boxoffice-resultaten en abominabele kritieken nog te redden door een week na de release nog een aangepaste versie te verdelen met ‘meer afgewerkte visuele effecten’. Of door te verdedigen in de media dat Cats een film is tégen polarisatie. In dat opzicht is hij misschien geslaagd: zelden zoveel eensgezindheid gezien over de tekortkomingen van een film.
Een lichtpuntje: op de valreep van het decennium hebben we er op zijn minst een goede reeferfilm bij.
