De eindsprint is ingezet. In de aanloop naar het dertigste en laatste deel van de reeks ontmoeten we in dit 28ste album een aantal oude bekenden die een laatste nummer opvoeren. Eens te meer blijken Thorgal en zijn gezin de speelbal te zijn van achterbakse plannen en complotten.
Weinig personages uit de Thorgal-saga speken zo tot de verbeelding als Kriss Van Valnor. De intrigerende combinatie van doortrapte venijnigheid met haar verleidelijke charme, maakt haar tot de gevaarlijkste tegenstander van onze held. Nu scenarist Jean Van Hamme naar een einde toewerkt, lijkt het ergens wel erg logisch dat hij een apart album wijdt aan deze slechtste der slechteriken.
Nu Aaricia overtuigd is van de dood van haar man, probeert ze met haar beide kinderen Jolan en Wolvin terug te keren naar hun thuisland. Ze komt echter in een mijn terecht, waar ze dwangarbeid moet verrichten. Daar loopt ze ook Kriss tegen het lijf die daar dienst doet als bewaakster van de slaven. Terwijl Aaricia van Kriss tegen alle verwachtingen in hulp krijgt aangeboden bij een ontsnapping, blijkt ook Thorgal niet zo dood als in het vorige deel werd aangenomen.
De verhaallijnen die doorheen de reeks met Kriss opgebouwd waren, worden in deel 28 vakkundig afgerond. Dat hij daarbij een gratuit en in deze reeks totaal ongepast lesbo-erotisch intermezzo inlast, verbaast helaas niet meer. De interesse van zowel scenarist als tekenaar in deze reeks lijkt volledig weggeëbd. Tekenaar Rosinski brengt het er dit keer wel erg belabberd van af. Waar we in zijn vorige album, het eerste deel van het tweeluik De wraak van Graaf Skarbek, een hernieuwd enthousiasme ontdekten en een tekenaar die met nieuwe schildertechnieken experimenteerde, valt Rosinski hier tegen wil en dank terug op de aloude Thorgal-formule. Het resultaat is bandwerk en ongeïnspireerd geklungel en bovendien erg pijnlijk voor een toptekenaar als Rosinski.
De liefhebbers van Thorgal kunnen dus vol verwachtingen uitkijken naar het einde van de saga. Hopelijk brengen de auteurs van de twee laatste delen meer terecht dan van Kriss van Valnor. Anders dreigt het beeld van deze regelrechte klassieker stevig vertroebeld te worden.
