Op bepaalde films zit schijnbaar de hele wereld te wachten, en als
zoiets voorvalt, zijn de verwachtingen steevast hoog. Nadat
Jean-Pierre Jeunet ‘Le Fabuleux Destin
D’Amélie Poulain’ afleverde, keek iedereen vol verwachting uit
naar zijn volgende verwezenlijking. Die is er nu in de vorm van ‘Un
long Dimanche de Fiancailles’. En om met de deur in huis te vallen,
neen, het is niet de hoogvlieger die iedereen verwacht. Waarom
vraagt u zich af? Omdat ‘Un long Dimanche’ niet meer of minder is
dan ‘Amélie’, maar dan met een groter budget.
En daar ligt mijn inziens meteen het probleem – het groter budget
werd mogelijk gemaakt door Warner Bros. Deze film zal dus ook zijn
release in Amerika krijgen, en wanneer er op een zo groot mogelijke
markt moet gemikt worden, moeten er compromissen gesloten worden.
De eerste concessie werd waarschijnlijk al gemaakt tijdens de
adaptatie van boek naar film. Wat overblijft van de roman van
Sébastien Japrisot is niet meer dan de dunne leidraad, namelijk
Mathilde (Audrey Tautou) die opzoek gaat naar haar verloofde Manech
(Gaspard Ulliel). Al het overige is gesneuveld, om van Mathilde
toch maar zo veel mogelijk een Amélie te maken.
Het verhaal wordt u verteld door een derde persoon (stem van
Florence Thomassin). We leren zo dat tijdens de eerste wereldoorlog
5 mannen voor de krijgsraad moesten verschijnen wegens moedwillige
zelfverminking. In plaats van door hun opgelopen wonde naar huis te
mogen, krijgen ze de doodstraf. Ze worden als kanonnenvlees gedumpt
in het niemandsland tussen de twee linies, alwaar de Duitse troepen
het vonnis voltrekken. Onder hen bevindt zich de jonge Manech.
Wanneer Mathilde dit nieuws verneemt, kan ze zich er niet bij
neerleggen. Ze zou het weten moest hij dood zijn, ze zou dat
aanvoelen, maar haar band met hem is er nog steeds, dus moet hij
wel in leven zijn. Geholpen door de erfenis van haar ouders, en
haar bereidwillige oom en tante, begint ze een zoektocht, die
steeds meer haar hoop voedt: er zouden onder de vijf veroordeelden
immers twee overlevenden kunnen zijn.
Het is een aangenaam weerzien met Audrey Tautou, een hemelse
verschijning door de ogen van Jeunet, maar spijtig genoeg zo
gelijkend op wat ze presteerde tijdens hun vorige samenwerking. Ook
nu weer is ze verwikkeld in een zoektocht, en ook nu weer zijn de
overige personages er om haar van dienst te zijn. Het is wel
grappig om allerlei capriolen te zien uithalen, het zorgt er ook
voor dat de sfeer steeds vrolijk blijft, maar jammer genoeg duidt
het ook de leegheid van dit alles aan. In de wereld van Jeunet
lijkt het wel of er alleen maar plaats is voor vrolijkheid, en een
eeuwig optimisme. Alle andere emoties worden vakkundig geweerd, of
redelijk banaal voorgesteld. De running gag met de postbode is
misschien wel grappig, maar wat brengt het de film uiteindelijk
bij? Weinig tot niets, al evenmin als een flatulente hond.
Op zich is dat ook geen probleem – wanneer je beelden kan laten
primeren op de dialoog, dan ben je een meester in je werk, en als
Jeunet dan eens alle registers opentrekt krijg je de mooiste
beelden van het jaar te zien. Het heeft lang geduurd, maar ‘Spring, Summer, Fall, Winter and Spring’
heeft er een concurrent bij voor de titel ‘mooiste’ film van het
jaar. Hier is dus duidelijk te merken dat er een groter budget
voorhanden was, waar ook gretig gebruik van is gemaakt. Het is
verwonderlijk hoe te je tezelfdertijd een slagveld zo mooi, én zo
desolaat kan doen lijken. ‘Un long Dimanche’ bevat enkele scènes
die lijken op die tijdens de opening van ‘Saving Private Ryan’, die je confronteren
met de rauwheid van de oorlog, maar toch voel je een duidelijk
verschil, de beelden druipen niet van het realisme, daarvoor zijn
ze allemaal te mooi, te gladgestreken, te goed en te zuiver in
beeld gezet.
Het verschil tussen de twee wordt gemaakt in de uitdieping van de
protagonisten. ‘Spring’ had er weinig, maar ieder volgde je door
een persoonlijke reis, ieder personage sprak je aan, je kon bij
wijze van spreken in ieders diepste ziel doordringen. Hier echter
is er maar één personage dat een beetje diepgang heeft, Mathilde,
en wanneer de eindaftiteling verschijnt (die trouwens ook tot in de
puntjes verzorgd is), weet je nog weinig meer dan dat ze wees is,
polio heeft gehad, en een eeuwige optimiste is. Een beetje weinig
voor een film van 2 uur en een kwart, niet?
Blijft natuurlijk dat ‘Un long Dimanche de Fiancailles’ een mooi in
beeld gezette film is, alleen al dat gegeven maakt een trip naar de
dichtstbijzijnde bioscoop de moeite waard, zo’n pracht kan je enkel
maar bewonderen op een groot scherm. Jammer dat het daarbij blijft.
Mijn collega omschreef Amélie als een ode aan het onbelangrijke,
welnu, moest hij dat nog eens overdoen met een groter budget? Zat
er niet zoveel meer in het basisgegeven? Jammer, nu krijg je een
mooie film – mooi, maar inhoudsloos.
http://wwws.warnerbros.fr/movies/unlongdimanche/index.html
