Al wie dacht dat Guy “was ik maar Quentin Tarantino” Ritchie na
zijn twee onverklaarbaar succesvolle misdaadfilms ‘Lock, Stock
& Two Smoking Barrels’ en ‘Snatch’ niets meer verkeerd kon
doen, werd verleden jaar stevig met z’n neus op de feiten gedrukt
met deze ‘Swept Away’. De zwaar over het paard getilde Schot waagde
zich aan een remake van een Italiaanse film uit 1974, gaf de
vrouwelijke hoofdrol aan zijn echtgenote, Madonna (of gaf zij de
regiestoel aan hém, wie zal het zeggen?), en maakte de meest
wansmakelijke film die mensenogen in lange tijd hebben mogen
aanschouwen. De film werd, geheel terecht, zo’n ongelooflijke flop,
dat hij hier in België gemiddeld één week in de bioscopen draaide
en nu pas z’n kans mag wagen in de videotheken. Ik kan u alleen
aanraden er in een gigantische boog omheen te lopen.
De plot klinkt als de set-up van een zoveelste banaal romantisch
komedietje. Een rijke bitch (Madonna herself, wie anders?) gaat
samen met haar echtgenoot en twee bevriende koppels op een
boottocht van Griekenland naar Italië. Onderweg maakt ze er een
punt van om het personeel van het schip zoveel mogelijk te
treiteren en vernederen – vooral dan Peppe (Adriano Giannini), een
stoere visser die zienderogen testosteron lekt en het steeds
moeilijker krijgt z’n mond te houden tegenover deze rijke
über-teef.
Nadat La Ciccone de Italiaanse bonk ervan kan overtuigen een
tochtje in een rubberboot met haar te ondernemen, gaat het echter
mis. De motor van het bootje begeeft het, ze raken het schip kwijt
en na een storm belanden ze op één van de vele kleine onbewoonde
eilandjes voor de Italiaanse kust. Nu zijn de rollen uiteraard
omgekeerd – Peppe weet zich zonder veel problemen te redden in de
natuur, kan als visser vrijwel probleemloos aan voedsel komen,
terwijl Zij Van Het Estetisch Verantwoorde Spleetje Tussen De
Tanden reddeloos verloren is.
Wie naar ‘Swept Away’ begint te kijken, ziet aanvankelijk weinig
meer dan een uitzonderlijk flauwe komedie waarin geen personages,
maar karikaturen rondlopen. Alle rijkelui op de boot worden
gereduceerd tot hun verslaving of één specifieke karaktertrek:
eentje zit er aan de drank, een ander kan niet van de coke blijven,
en nog een ander is zo onvoorstelbaar dom, dat ze vragen stelt als:
“Die ruïnes, zijn die oud?” Het algemene niveau van de humor wordt
mooi samengevat door een running gag waarin Madonna Peppe
onophoudelijk aanspreekt als Pipi. Làchen, jongens! Maar
làchen!
Eens op het eiland, verandert de film echter in iets veel
lelijkers. Peppe neemt natuurlijk uitgebreid de gelegenheid om
wraak te nemen op zijn kwelgeest – hij zit uitgebreid voor haar
neus te eten en te drinken terwijl zij niets heeft, en hij daagt
haar verbaal uit om er wat aan te doen. Dat is allemaal nog prima.
Maar dan komt er een moment waarop hij haar slaat. En nog eens. En
nog eens. Vervolgens laat hij haar struikelen en geeft hij haar een
trap. En dàn eist hij van haar dat ze, om toch maar wat voedsel te
krijgen, hem “meester” noemt en al zijn bevelen opvolgt.
Op dat moment verliezen we onze sympathie voor Peppe. Dat hij
haar lik op stuk geeft, akkoord, maar de regels van de romantische
komedie dicteren nu eenmaal dat hij op een bepaald punt ophoudt,
zodat de twee rustig verliefd kunnen worden onder een palmboom in
de manenschijn. Maar niets daarvan – de sfeer tussen beiden wordt
steeds ranziger en onaangenamer, en culmineert in een
weerzinwekkende scène waarin Peppe haar probeert te verkrachten en
zij het nog lekker blijkt te vinden ook. Uiteindelijk besluit Peppe
haar toch niet aan te randen, hoewel zij daar schijnbaar niet eens
veel bezwaar tegen zou hebben, aangezien hij wil dat zij zich
gewillig aan hem geeft, zich aan hem onderwerpt. En dat doet ze. De
relatie tussen de twee wordt er één van meester en slaaf, waarin de
vrouw volkomen onderworpen is aan de man.
Het is onvoorstelbaar dat dit soort film in deze tijd nog
gemaakt kan worden, laat staan dat de hoofdrol gespeeld zou worden
door een vrouw die zich sinds jaar en dag heeft opgeworpen als
toonbeeld voor vrijgevochten vrouwelijke seksualiteit. Alhoewel,
gespeeld… Madonna slaagt erin om over de sets te lopen zonder
meubilair of rekwisieten omver te stoten en zegt haar teksten op
zonder te stotteren, en dat is het wel zo’n beetje. Adriano
Giannini, zoon van beroemd Italiaans acteur Giancarlo Giannini, die
de hoofdrol speelde in de originele film, helpt ook niet veel. De
man wringt elke regel tekst vakkundig de nek om met z’n walstaltige
overacting, en gesticuleert daarbij zo manisch met z’n handen dat
ik na een tijdje begon te vermoeden dat hij eigenlijk gewoon de
hele tijd z’n dialogen simultaan in gebarentaal aan het uitbeelden
was, voor doven. Aardig van hem.
‘Swept Away’ probeert een romantische komedie te zijn, maar
tijdens de eerste helft kunnen we de vrouw niet uitstaan omdat ze
zo’n bitch is, en tijdens de tweede helft blijkt de man een
gigantische ploert te zijn die ervan houdt vrouwen fysiek, verbaal
en seksueel te vernederen. De manier om met vrouwen om te gaan,
lijkt deze film te zeggen, is ze te temmen tot ze je gehoorzamen.
En maak je vooral nergens zorgen over, want wat de dames van de
schepping ook mogen beweren, eigenlijk is het die harde aanpak die
ze willen. Ze zullen je ervoor gaan respecteren, ze zullen erdoor
van je gaan houden. Ik zat de hele tijd te denken: stel dat de één
of andere arme schlemiel echt probeert om zoiets te flikken bij z’n
vriendin, hij zal snel z’n koffers kunnen pakken. En terecht.
‘Swept Away’ is een rampzalige film, een belediging voor het
publiek en voor alle vrouwen ter wereld, of ze hem nu gezien hebben
of niet. Het is dankzij de mentaliteit die hier gepropageerd wordt,
dat er op bepaalde plekken in de wereld nog steeds een bloeiende
bourqa-industrie bestaat.
http://www.sonypictures.com/movies/sweptaway/
