Neem een gestolen object met de mogelijkheid de wereld te verwoesten. Voeg daar een team van geheim agenten aan toe, bij voorkeur met minstens één agent die blinkt van het zelfvertrouwen. Gooi daar wat antagonisten tegenaan die met een gek accent spreken. Et voila, je hebt een standaard actiefilm à la Mission Impossible of Jason Bourne. Guy Ritchie doet niet meer of niet minder met het genre en levert een redelijk doordeweekse actieprent af met Operation Fortune.
Een stel Oekraïense maffia stelen een apparaat dat bekend staat als ‘The Handle’, of ‘Alias’ vertaald naar het Nederlands. (Overigens ook de reden dat de release van de film werd uitgesteld. Oekraïense slechteriken in een film met als ondertitel ‘ruse de guerre’ lag nogal gevoelig bij het net uitbreken van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Een jaar later besloot men de film dan toch uit te brengen). De Britse overheid huurt daarom Nathan (Cary Elwes), een onafhankelijke agent, en zijn team in om erachter te komen wat ‘The Handle’ is en wie het wil kopen. Aan het hoofd van het team staat superspion Orson Fortune (oude getrouwe Jason Statham), bijgestaan door manusje-van-alles JJ Davies (Bugzy Malone) en hacker Sarah Fidel (Aubrey Plaza).
Ritchie scoorde jaren na zijn grootste successen in 2019 opnieuw een box-office-succes met zijn actiekomedie The Gentlemen maar stootte sommigen tegen de borst omwille van racistische uitlatingen en een zeer onnodige verkrachtingsscène – waar het vrouwelijke personage in kwestie ook amper lijkt van af te zien. Dat laatste probeert hij in deze film goed te trekken door een vrouw – een vrouw! – te casten als een van de topagenten. Aubrey Plaza krijgt zo stereotiepe dialoogscènes en maakt vunzige opmerkingen. Geen probleem als een vrouw naar zichzelf verwijst als the cockmaster, toch? Dat ook deze Ritchie-film niet slaagt in de Bechdeltest komt dus niet echt als een verrassing.
Ondanks dat de actiekomedie een vertrouwd genre is voor Guy Ritchie, die ook The Man From U.N.C.L.E. (2015) en de Sherlock Holmes-films (2009 en 2011) maakte, zit de plot duidelijk minder vernuftig ineen dan in zijn eerder werk en wordt het eerder een ‘run-of-the-mill’ spionnenfilm. Zelfs Hugh Grants moreel verwerpelijk personage Greg Simmonds, de wapenhandelaar, lijken we al eerder gezien te hebben. Ook het camerawerk voelt redelijk alledaags aan. De flair van de film is eerder te vinden in de weelde waarin de personages zich telkens baden en de kostuums van Aubrey Plaza.
Het einde laat de mogelijkheid open tot een vervolg, zoals dat ook al bij The Man From U.N.C.L.E. het geval was. Of dat vervolg er gaat komen, lijkt al even waarschijnlijk als Armie Hammer die terug door Hollywood omarmd wordt.
