116 min. / USA
In 1948 maakte Alfred Hitchcock de film ‘Rope’,
gebaseerd op een sensationele, waargebeurde moordzaak: Leopold en
Loeb, twee arrogante studenten, hadden een moord gepleegd vanuit
weinig meer dan zuivere pretentie. Hun gevoel van morele en
intellectuele meerderwaardigheid, dreef hen ertoe uit te testen of
ze een moord konden plegen zonder gepakt te worden.
Sindsdien heeft die zaak veel werken van fictie geïnspireerd, of
het nu boeken, televisieprogramma’s of films waren. ‘Murder By
Number’s is slechts één zo’n verhaal in een lange rij, een gegeven
dat de film nooit te boven komt, zelfs niet tijdens de betere
momenten ervan.
Sandra Bullock speelt Cassie Mayflower, een geharde politieagente
die bij haar collega’s bekend staat als “de hyena” of “de
schorpioen”. Zij is het soort vrouw dat donuts meebrengt naar de
plaats van een moord (zouden flikken buiten de film ooit nog donuts
durven eten zonder zichzelf een levend cliché te voelen?), een
haast bovenmenselijke intuïtie heeft, en seks initiëert op een
eerste afspraakje. Een filmpersonage, enfin.
Het publiek weet, maar zij niet, dat de daders van de moord die ze
momenteel onderzoekt, Richard Heywood en Justin Pendleton zijn,
twee scholieren die uit pure verveling en vervreemding van hun
omgeving, besloten om de perfecte moord te construeren. Wat we
vervolgens te zien krijgen, is voor een gedeelte police procedural,
wanneer we Cassie en haar partner Sam (Ben Chaplin), de sporen zien
opvolgen, en tot dezelfde voorspelbare conclusies komen als
tientallen, zoniet honderden filminspecteurs voor hen. En voor het
gedeelte is het ook personagestudie, wanneer we de dynamiek tussen
de twee jongeren zien. Hun arrogante zelfverzekerdheid over hun
eigen veiligheid, aangezien ze elke stap die de politie zet, kunnen
voorspellen. Het groeiend wantrouwen, wanneer één van hen deel
blijkt uit te maken van het verleden van het meisje waar de ander
verliefd op is.
Het is in de portrettering van de twee moordenaars dat de film het
interessantst is – en waar hij ook zijn enige ster verdient. De één
is de ster van de school, kan elk meisje krijgen dat hij wil, maar
is zo afgestompt door moeiteloos succes dat hij voor het eerst in
zijn leven snakt naar een reële uitdaging. De ander is een
teruggetrokken eenzaat, die door chronische eenzaamheid tot het
soort gedachten gedreven is, waarin de crimineel de enige werkelijk
vrije persoon in de maatschappij is geworden. Ryan Gossling en
vooral Michael Pitt spelen deze rollen uitstekend – in hun scènes
samen, schijnen ze af en toe hints te geven naar een homo-erotische
subtext, die uiteraard nooit wordt uitgesproken. Andere scènes,
waarin de twee jongens afspreken zelfmoord te zullen plegen indien
hun plan faalt, voelen aan als een bloedeed, gezworen tussen
minnaars.
Het mooie hieraan is juist, dat het nooit wordt uitgesproken. Dat
hoeft ook niet, de acteurs zijn goed genoeg om het te suggereren,
enkel door hun acteerwerk. En denk er eens even over na… Hoe zouden
twee zulke tegenpolen elkaar anders zo goed hebben leren
kennen?
Dit alles geeft je de indruk dat de film veel interessanter zou
zijn geweest indien hij uitsluitend over de twee jongens ging. Maar
het blijft een door Sandra Bullock geproduceerd vehikel voor
zichzelf, natuurlijk, en dus krijgen we een heldin te slikken die
zo uit het boekje “Hollywoodhelden voor dummies” gehaald
lijkt.
Natuurlijk heeft Sandra haar eigen littekens uit het verleden om te
dragen, natuurlijk heeft ze een diep verborgen reden om haar job zo
fanatiek uit te voeren. Je voelt hoe regisseur Barbet Schroeder
(ooit nog van ‘Reversal of Fortune’) tracht enige diepgang aan haar
personage te geven, maar het haalt allemaal niet veel uit. In
vergelijking met de slechteriken, lijkt onze heldin zo cliché, zo
ongeloofwaardig…
Het helpt natuurlijk niet dat deze heldin gespeeld wordt door
Sandra Bullock, een actrice die erop staat om, ondanks haar
uiterlijk, steeds het lelijke eendje te spelen dat niet aan een man
kan geraken (remember ‘The Net’?). Het hele achtergrondverhaal van
haar personage lijkt er bij de haren bijgesleurd, een obligate
poging tot uitdieping van de hoofdfiguur, zodat niemand achteraf
zou kunnen komen beweren dat ze het niet geprobeerd hadden.
De belangrijkste vraag is natuurlijk: wordt het wel spannend? Ach…
Niet echt. Het was een mooi bedoelde zet van Schroeder om de ware
toedracht van de misdaad pas stukje bij beetje uit de doeken te
doen tijdens het laatste half uur van de film, maar in de praktijk
is het vanaf het begin duidelijk hoe het zal eindigen. De hele film
beantwoordt immers slaafs aan de wetten van Hollywood – waarom de
finale dan niet?
Uiteindelijk is ‘Murder By Numbers’ een film over Leopold en Loeb,
die het lef niet heeft werkelijk over Leopold en Loeb te gaan. Wat
jammer is, want zij zijn duidelijk de interessante personages in
heel de geschiedenis, veel meer dan de politie-inspecteur die hen
vatte. Ik had uitgebreider willen horen over hun motivatie, over
hun relatie, over de ware problemen die de tussenkomst van een
meisje tussen hen beide opwerpt. Ik had een film willen zien over
de moordenaars, en niet over Bullocks flauwe excuus voor een
personage, dat duidelijk enkel ontwikkeld is om mevrouw Sandy’s
reputatie als veelzijdige actrice de hoogte in te helpen.
In ieder geval bewijst deze film dat er twee zeer getalenteerde
jonge acteurs rondlopen in Hollywood, die zich in betere scenario’s
dan deze, nog volop zullen bewijzen. Wees gerust.
http://murderbynumbersmovie.warnerbros.com/
