Na de voltreffer Het uitstel, zijn eerste tweeluik voor de Vrije Vluchtreeks, grijpt Gibrat terug naar die succesformule voor Elke raaf pikt. Opnieuw een verhaal over het bezette Frankrijk tussen 1940 en 1945. Het enige verschil zit in het decor, dat is nu Parijs in plaats van het platteland.
Toegegeven: Gibrat grijpt wel erg opvallend terug naar de formule van Het uitstel. Opnieuw draait het verhaal om een jongen en een meisje tegen de achtergrond van de Duitse bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog. En nog meer dan toen verschuift de Duitse bezetting letterlijk naar de coulissen.
Verwacht dus geen marcherende soldaten, over kasseien denderende tanks of dergelijke. Eigenlijk vertelt Gibrat niet meer dan une belle histoire over een jongen en een meisje. In dit eerste deel komen ze nog niet goed overeen, maar geloof ons: voor het tweeluik gedaan is, is de liefde bezegeld. En zo hoort het ook. We zijn nu eenmaal romantici in hard en nieren.
De essentie van het verhaal: communistische verzetstrijdster leert charmante, maar irritante boef kennen in de gevangenis en hij verleent haar een schuiloord tegen de Duitsers. Er wordt wat gepanikeerd over het eveneens in het communistische complot zittende zusje van onze heldin en er wordt heel wat over en weer gepest tussen hem en haar (oh wat is hij onuitstaanbaar, maar toch zo lief) en op het einde is er een serieuze cliff-hanger zodat u zeker deel 2 ook moet kopen.
Waar Gibrat met Elke raaf pikt nog beter in is geworden, is de inkleuring: in de hele strip lijkt het wel valavond (zo’n lichtgele-roodachtige lucht, weet u wel) of een erg romantische onbewolkte nacht te zijn. Een beetje irreëel dus, maar erg mooi. Gibrat is een meester in het sfeervolle kleurgebruik.
Erg aangenaam om lezen dus, deze oorlogsschelmenroman van Gibrat. Meer ook niet. Maar opnieuw krijg je de indruk dat Dupuis niet meer weet welke richting het uitwil met haar Vrije Vluchtcollectie. Mainstream auteursstrips als deze? Voorzichtig vernieuwend? Voorlopig is het vlees noch vis. Maar occasioneel smaakt één van beiden wel lekker.
