Op cartoonisten als Kim en Nix na zijn er weinig jonge Vlaamse striptekenaars die er in slagen een albumuitgave te versieren. Jeroen Janssen is een van die zeldzamen. Zijn strips worden bij Wonderland Halfvier productions telkens zeer mooi (en prijzig) uitgegeven. Zijn tweede uitgave op scenario van Pieter Van Oudheusden is helaas dat geld niet helemaal waard.
Jeroen Janssen debuteerde enkele jaren geleden met Mzungu-Sluipend Gif, over de Ruandese genocide. De strip was charmant getekend, maar het verhaal was toch ietwat naïef. Dat euvel werd verholpen toen hij voor zijn tweede album in zee ging met scenarist Pieter Van Oudheusden. Een Nachtegaal in de Stad, over vier personen wier levens onverwacht met elkaar verknoopt raken, was het erg bevredigende resultaat van die eerste samenwerking.
Met Klaarlichte Nacht is het duo aan zijn tweede worp toe en — het moet gezegd — de superlatieven mogen deze keer op stal blijven. Janssen en Van Oudheusden brengen in dit album een viertal kortverhalen samen die allen draaien rond de vrouw: de vrouw als duivelin, de vrouw als engel, de vrouw als hoer, ze zijn allen vertegenwoordigd.
Grafisch is Janssen nog gegroeid sinds het vorige album en zijn kleurgebruik is bijwijlen erg knap. Zijn lijnvoering doet wat denken aan een krulligere versie van de dikke heldere lijn van Stassen. In "Vade Retro" dringen zich daarbij vergelijkingen met gepolychromeerd houtsnijwerk op
Aan het tekenwerk ligt het mindere van het album dus zeker niet. Integendeel: het is een erg aangenaam kijkboek. Aan de scenario’s mangelt helaas een en ander: Van Oudheusden lijkt erg gefixeerd op enkele hoogdravende, Franse voorbeelden, maar slaagt er niet in zijn ronkende zinnen op een verteerbare wijze te brengen. Iets waar een Yslaire, volgens liefhebbers van het genre dan toch, wel in slaagt.
Nergens heb je de indruk dat Van Oudheusden met een origineel idee afkomt. "Vade Retro", het openingsverhaal, roept reminiscenties op aan Het Portret van Baudoin en aan bepaalde scènes uit Samber. In "November" hangt dan weer zo’n typisch Comèsachtig sfeertje. Zelfs al speelt het zich af in West-Vlaanderen.
Een beetje jammer dus, dit album. Anderzijds is het ook zeer hoopgevend dat een onbekend duo zo’n albumkansen krijgt. Tot drie keer toe zelfs. Beiden hebben met hun vorig album ook bewezen dat ze iets kunnen. Vergeet dit album, maar houdt dit duo in de gaten.