Pierre Christin voegt een sfeervol verhaal toe aan zijn duizelingwekkend oeuvre. In combinatie met de stemmige tekeningen van Jean-Michel Arroyo levert dat een mooi kleinood op in de vorm van Pigalle, 1950 – voer voor liefhebbers van Parijs in nostalgische tinten.
In het boek ontdekken we de lichtstad samen met Antoine, ook wel Twanne, Tony of Roula genoemd – afhankelijk van wie hem aanspreekt. De jongeman is net 18 geworden en laat het platteland achter zich. Een leven met weinig prikkels, volgens het voorspelbare patroon van het leven in een kaasmakerij: sommigen zijn er voor gemaakt, Antoine is geen van hen. Al is het aanpassen wanneer hij in de grote stad zijn opwachting maakt. Iets alledaags als wandelen op verharde straten is aanvankelijk een bevreemdende ervaring. Tel daar de neonlichten bij, om nog maar te zwijgen over de stoet mensen die doorheen de straten trekt en aanvankelijk als een vreemd schouwspel aanvoelt voor de nieuwkomer.
Die weet via een neef een baantje te versieren als kolenleverancier. La Lune Bleue, zijn eerste halte, blijkt de plaats die de koers van zijn verdere leven zal bepalen. In het etablissement levert Antoine niet alleen kolen, maar ook sterkedrank en niet veel later hand- en spandiensten. Eerst als manusje van alles, binnen de kortste keren als barman, tot hij opgemerkt wordt door de schimmige figuren in de achterafkamer die hem willens nillens promoveren tot medeplichtige in hun misdaadpraktijk.
Ondertussen verpandt Tony zijn hart aan Mireille, het meisje dat sigaretten en orchideeën aan de man brengt in het etablissement en ontdekt hij niet veel later wat de vleselijke liefde inhoudt. Ja, in dat Parijs van de jaren 50 kon je nog al eens wat beleven, als je maar de juiste mensen tegen kwam. Of foute, want het verhaal komt pas echt op gang wanneer een en ander een dramatische wending neemt en de sfeervolle schets verandert in een tragedie. Zonder al te veel te willen prijs geven: het loont de moeite je door het meanderende verhaal te laten meedrijven.
Pigalle, 1950 hinkt op verschillende benen. Het is een misdaadverhaal vermomd als coming of age-vertelling die tegelijk fungeert als nostalgisch tijdsdocument. Het ene element zit het andere gelukkig niet in de weg, zodat deze one-shot tot de betere Vrije Vlucht-verhalen van de laatste jaren gerekend kan worden, zelfs al is het in het Nederlands van Daedalus dat het verhaal op de markt brengt. De eerste topper van het stripjaar is hiermee een feit.
