Meer dan een nostalgie-act zal Counting Crows niet meer worden, maar afgaand op het publiek woensdagavond geeft hen dat nog wel wat jaren. In De Roma werd de groep zowat alles vergeven.
‘Een band hoort zo lang niet mee te gaan: of mensen verliezen hun interesse of je moordt elkaar uit. Maar hier zijn we dan, na dertig jaar.’ Adam Duritz zegt het met een kwinkslag, maar hij heeft natuurlijk gelijk. Wat hij niet vertelt: het is enkel door dat klassieke debuut August And Everything After dat het zijn band gelukt is.
Het is ook niet duidelijk of hem dat zint. ‘Haat hij die zanglijnen, of kàn hij ze gewoon niet meer?’, noteer je vroeg in de set, wanneer de frontman “Mr. Jones” – dé hit – volstrekt vermangelt. Noem het de Spinvis-ziekte; hij praat meer dan hij zingt, negeert de machtige opbouw die in die melodie zit. “Omaha”? Van hetzelfde laken een broek; het publiek mag de moeilijke stukken opvangen; Duritz houdt zijn microfoon wel in de omgekeerde richting.
Dat is jammer. August And Everything After was in 1993 immers een terechte hit. Een fremdkörper in de door grunge gedomineerde mainstream die meer gemeen had met oude country dan met het ‘I hate myself and I want to die’ waar Kurt Cobain ondertussen was aangekomen. Het kon ook niet anders; met een producer als T Bone Burnett achter de knoppen moest dat wel een rootsy affaire zijn – je merkt het ook aan de intromuziek en de cover van americanaheld Jackson C. Frank dat de wortels diep in de traditie geënt zijn.
Maar het klinkt dus niet meer als toen. “Anna Begins”, een prachtig portret van tieneronzekerheid, wordt alweer verbabbeld, de intensiteit van het nummer zo verknald. We zijn allemaal veranderd, Duritz ook – die eeuwige dreadlocks, om maar iets te zeggen, zijn er eindelijk af – we vinden nooit meer wat we hier komen zoeken; een stukje jeugd.
Wat wel nog altijd zo is: Counting Crows bestaat uit gedegen muzikanten die mooi en warm spelen. Duritz dirigeert hen, laat hen bewegen op het ritme van zijn vertelstem. En meer dan eens lijkt dat heel erg van Bruce Springsteen afgekeken. In “Bobby And The Rat-Kings” wordt het even bijna ridicuul “Jungle Land” wanneer Duritz de boel stillegt om ze opnieuw in de fik te zetten. En toch werkt het; dit is misschien wel het beste nummer dat de groep de laatste twintig jaar schreef.
En daarmee zit de Butter Miracle Suite One er op. Net als op plaat bracht de groep de vier nummers van die recente EP als één geheel, het ene deel voortvloeiend uit het ander. Het is sterk materiaal dat hoop geeft dat de groep niet helemaal dient afgeschreven, maar een jaar later hangt de vraag waar deel twee blijft.
Een gespierd, opgepompt “Rain King” is het moment waarop alles dan eindelijk klikt. Deze keer houdt Duritz zich wél aan de melodie van toen – je zou dan ook denken dat destijds de beste is gekozen toen die werd opgenomen – en het publiek kan nu ongeremd meebrullen. In “Long December” wordt dat meeneuriën. De rest van de hits mag afsluiten. “Round Here”, een laatste momentje August… blijft sterk als altijd; “Hangingaround” en “Holiday In Spain” zijn de popnummers die Counting Crows een last hurrah bezorgden begin deze eeuw.
‘We will be back’, schreeuwt Duritz als afscheid. We zetten ons geld in op een integrale August And Everything After-tour voor 2023.
