Prille twintiger, recent afgestudeerd en het voorwerp van een kleine hype in de stripwereld: maak kennis met Miel Vandepitte, die zopas debuteerde met Centralia, een indrukwekkend werk waarin de auteur een weird, maar fascinerend universum presenteert.
Nog voor de laatste veldtocht tegen de kwaadaardige Neusapen voorbij was, had Lonca er genoeg van. Als openingszin kan het tellen en dat is eigenlijk nog het meest normale moment uit Centralia, een boek dat tegelijk omschreven kan worden als een dystopie, western, grootstadsverhaal en absurd theater. En tegelijk ook niet, want Vandepitte lijkt vooral zijn best te doen om het de lezer onmogelijk te maken een duidelijk omlijnd etiket op Centralia te plakken. Dat is niet erg, integendeel: Vandepitte pakt het zodanig goed aan dat hij met zowat om het even wat wegkomt in dit boek. Wie aan het lezen slaat, start best zonder een verwachtingspatroon van welke aard dan ook.
Centralia speelt zich immers af in een bizarre wereld die een beetje het karakter heeft van een westerndecor, ware het niet dat elementen uit latere, technologisch meer ontwikkelde tijden aanwezig zijn. Slimmeriken die niet levend gekookt willen worden op het tweehonderd graden hete asfalt, verplaatsen zich bijvoorbeeld enigszins behendig over de hoogspanningskabels. Op zoek naar een mogelijk onbestaande goudschat in de spookstad Centralia is een mens bereid best wat risico’s te nemen. Dat de hoofdpersonages keikoppen zijn, maakt het verhaal er bovendien niet minder boeiend op.
In fijne penstreken en een prachtig kleurenpallet brengt Vandepitte een eigen interpretatie van het concept avonturenstrip. Als neutrale dan wel verbaasde observator is het goed om in dit geval een slag om de arm te houden, maar je zou in het boek een kritiek op de hebzucht van de mens kunnen lezen, maar evengoed is het een freewheelen en zien wat allemaal met pen en papier aangevangen kan worden.
Hoewel het bij momenten moeite koste het verhaal te willen blijven volgen, toont Vandepitte dat hij over een berg talent beschikt die groot genoeg is om lezers te overtuigen niet af te haken. Centralia is, dat staat gelukkig wel vast, een debuut dat imponeert, en hopelijk het begin van een oeuvre dat blijft begeesteren.
