Wat oh wat is er gebeurd met de goeie ouwe avontuur, de onverschrokken mansfiguur die, het hemd een of twee knoopjes te ver geopend, de wereld in trekt en daarbij het ene vrouwtje na het andere verovert, terwijl hij ondertussen een of andere stoere klus tot een goed einde brengt? Die man is op weg naar de uitgang. Met Vluchtige ontmoetingen maakten Dany en Lapière een album over veranderende tijden en dito zeden.
Op een stormachtige nacht trekt een man het wilde zeewater in, klaar om er een eind aan te maken. Een vuurpijl in de verte brengt hem echter op andere gedachten. In plaats zijn eigen leven te beëindigen, redt hij dat van iemand anders. Het slachtoffer, een jongedame die met haar boot in de problemen geraakt was, blijkt een vage bekende. Ze werkt voor de uitgever van de fotoboeken van de man. Hij is namelijk niet de eerste de beste: de man behoort tot de top van de fotografie. Alleen is hij niet bijster productief geweest de laatste tijd.
De schipbreuk is dan ook een prima aanleiding om eens te polsen naar de productiviteit van de man. Terwijl haar natte pak droogt, ontdekt de vrouw aan de muur een work in progress: een lading foto’s van een collectie vrouwen. Het duo raakt aan de praat en al snel wordt duidelijk dat de dames aan de muur deel uitmaken van de verzameling amoureuze veroveringen van onze fotograaf, die daar graag de nodige toelichting bij geeft.
In de eerste helft van het boek ontwikkelt zich vervolgens een patroon. Ons alfamannetje en zijn camera gaan ergens naartoe, een lokale of andere deerne smelt voor zijn charmes, een en ander eindigt tussen de lakens en daar zet onze bink zijn leven verder, op weg naar de volgende verovering. Hoewel van dwang geen sprake is, wordt het moeilijk om niet ongemakkelijk op je stoel te gaan schuiven.
Gaandeweg doemt een plotlijn op die een en ander in een ander licht stelt en maakt dat na het lezen van Vluchtige ontmoetingen enkele vragen blijven nawerken. Zoals: vanaf wanneer is er eigenlijk sprake van grensoverschrijdend gedrag? Bij dwang? En wat met het gebruiken van andermans gevoelens als voetveeg? Eerder die vragen dan het verhaal zelf maken van Vluchtige ontmoetingen een intrigerend werk.
Het boek behoort immers niet tot het sterkste dat de auteurs al afleverden. Het siert Denis Lapière dat hij een maatschappelijk thema wil behandelen, maar het verhaal mist de kracht die pakweg De Goelagwals of Blauwe rook hadden. Dat net dit thema uitgetekend wordt door Dany, een van de tekenaars van Rooie Oortjes, is op z’n minst opmerkelijk te noemen. Los daarvan is het vooral zijn tekenwerk dat het boek recht houdt. Zijn in de jaren zestig en zeventig gewortelde semi-realistische stijl, waarbij de held-macho centraal staat, zorgt voor een interessant contrast met de vroeg 21ste-eeuwse thematiek. Geen meesterwerk, maar wel een interessante kijk van twee mannelijke tekenaars, dat dan nog eens besproken wordt door een andere man. Het zijn waarlijk fascinerende tijden.
