De hipste der striptekenaars verblijdt ons met een nieuwe worp. Zwart Gat vestigde Charles Burns’ naam als een meester van de moderne horror. Met X slaat hij een nieuwe weg in.
Hoofdpersonage Doug is de weg kwijt. Na het afspringen van zijn relatie gooit hij zich in een verhouding met de bevreemdende Sarah. Ook de relatie met zijn vader heeft betere tijden gekend. Doug raakt op de dool en in zijn hoofd vermengen drugswanen zich met onverwerkte trauma’s uit het verleden. In X kiest Charles Burns voor een associatieve aanpak. In het verleden werkten schrijvers regelmatig al onder invloed van alcohol en drugs bij het schrijven van proza en poëzie. Burns lijkt die aanpak te willen imiteren in zijn nieuwste beeldverhaal. Beelden keren terug doorheen het verhaal en de lezer moet zelf aanknopingspunten zoeken om zaken met elkaar te verbinden. Tegelijk is X maar een eerste deel, zodat nog niet alle puzzelstukken op hun plaats kunnen vallen.
In de pers werd vooraf al aangekondigd dat X Burns’ hommage aan Hergé en William S. Burroughs zou worden. Wat ons betreft, schuilt de link met Hergé vooral in de opvallend heldere grafiek. In X neigt Burns slechts sporadisch naar de pure en duistere horror zoals we die uit Zwart Gat en zijn oudere werk (El Borbah, Big Baby) kennen. Hij blijft zoals steeds wel een toonbeeld van verfijnd en afgewerkt tekenwerk. Burns is sinds jaar en dag in trek voor het ontwerpen van platenhoezen en het maken van illustraties en in X wordt eens te meer duidelijk waarom. Zijn beelden zijn meteen herkenbaar en leesbaar. Tegelijk kan hij met één beeld een duistere en ongemakkelijke sfeer neerzetten. Hij slaagt er in de emoties van zijn personages bijna visueel op het papier te brengen en de kleuren in dit nieuwe album helpen hem daarbij.
Na het huzarenstuk dat i>Zwart Gat voor Burns geweest is, verlangde de auteur naar een werk van beperktere omvang waarmee hij aan het experimenteren kon slaan. In dat opzicht is X alleszins geslaagd. Het blijft vooralsnog onduidelijk waarheen dit verhaal mag evolueren. Burns lijkt alle teugels strak in de hand te houden, zodat het vervolg alle schijn van een succes in zich draagt. Toch kunnen we X niet zondermeer de hemel in prijzen en iedereen aanbevelen. Daarvoor is het experiment net iets te prominent aanwezig en verliest het album op te veel momenten aan zeggingskracht.
