Met hun nieuwste plaat City Sun Eater In The Rivier Of Light onder de arm zakten de vijf psychedelische folkrockers van Woods donderdag af naar een uitgeregend en behoorlijk zwoel DOK. Het werd een iets te korte maar vooral steengoede set.
Waarschijnlijk gaat de naam van een ex-lid van Woods, die de band in 2013 verliet, meer een belletje doen rinkelen: Kevin Morby. Maar niet alleen Morby maakte dit jaar een klasseplaat, ook Woods heeft met City Sun Eater… een album uitgebracht dat mag gehoord worden. Op die plaat leggen frontman Jeremy Earl en zijn kompanen duidelijk meer zin voor structuur en catchiness aan de dag, in plaats van het vroegere lo-fi geluid en psychedelisch gejam.
Maar Woods staat ook voor instant happiness, zo fluistert ons iemand toe. En inderdaad: van bij opener “Morning Light” is het alsof er magie in het spel is. Van zodra Earl zijn keelgat openzet, komen zonnestralen opnieuw de DOK Box binnen. Plots wordt het er heel wat gezelliger. Ook in het tweede nummer “Politics Of Free” domineren de heerlijk twinkelende (dubbele) gitaren en stereotiepe falsetto van Earl. Ook niet onbelangrijk zijn de constant golvende baslijnen en (zo lijkt het toch) repetitieve drums. Ze vormen een solide basis waarop de andere muzikanten zich kunnen uitleven.
Het geheim van Woods’ eigenzinnigheid? Stevig (maar niet te stevig) rocken en tegelijk psychedelisch en experimenteel uit de hoek komen. Zo wordt er duchtig geëxperimenteerd met Ethiopische jazz en Latijns-Amerikaanse invloeden. Al deze elementen en de poppy kant van de band komen samen in “Sun City Creeps”, het eerste echte hoogtepunt van de show. En dan hebben we nog niets gezegd over de schitterende saxofoon van Kyle Forester. Harmonieus, mooi en spannend tegelijk: een wereldnummer met andere woorden.
Ook een ouder prijsbeest als “Moving To The Left” komt aan bod. Nog zo’n nummer dat na één luisterbeurt verslavend werkt. “All of my life, is this happenin’ again/ Are we floating by and by”, zingt Earl terwijl het nummer heupwiegend en met een lach op het gezicht wordt onthaald. Ook hier schittert multi-instrumentalist Jarvis Taveniere, wiens meefluitbare gitaren nog lang in het hoofd blijven naklinken.
De climax van het optreden is eigenlijk het afsluitende titelnummer van de voorlaatste plaat, “With Light And With Love” — eveneens een luisterbeurt waard. Het zweeft tussen klassieke kitch en experiment, wordt ons gezegd. Wij interpreteren het vooral als een heerlijk lang uitgesponnen psychedelische jam, met een belangrijke rol voor de gitaristen wiens instrumentale stukken bijna symfonisch aandoen. Een schitterend einde van een veel te korte set.
Na het optreden lijkt City Sun Eater In The Rivier Of Light vlotjes over de toonbanken te gaan. En terecht. Woods blijkt nu ook een heerlijke liveband te zijn, ideaal op een lamme en warme dag. Daarom dat dit optreden van een uurtje ons met een hongerig gevoel achterliet. Niettemin verdient Woods een dikke tien jaar na zijn oprichting een klein doorbraakje.
