Nooit een goed idee, maar moeilijk af te leren: met te hoge verwachtingen naar een concert trekken. Dark Dark Dark pakte tijdens de vorige editie van Les Nuits Botanique het hele publiek in met zijn intieme set, en hoewel de feeërieke setting toen waarschijnlijk in hoge mate bijdroeg aan de magie van het optreden (hun zogenaamde “chamber folk” hoort nu eenmaal niet thuis in stadions), hadden we er niet op gerekend dat diezelfde band ons ook volkomen koud zou kunnen laten.
De AB Club raakte vanavond op het laatste nippertje nog uitverkocht, maar wanneer het Franse We Were Evergreen het podium opdartelt, is de zaal nog heel erg leeg. Het trio is er echter duidelijk één van de optimistische soort, en “Penguins & Moonboots” schiet met onstuitbaar enthousiasme uit de startblokken. De rammelende ukelele en het xylofoongetokkel doen denken aan de naïviteit van The Boy Least Likely To, er zit een tikje Beatles in, en ook wel de speelsheid van Seabear in zijn minst ingetogen momenten.
Het plezier spat hier van het podium, en de gretigheid waarmee de drie staan te spelen, zorgt er voor dat het nauwelijks opvalt dat songs als “Baby Blue” nog wat onaf zijn, en dat de samenzang niet altijd vanzelf goed zit. De ontwapenende schattigheid van de bandleden (“Si vous voulez, criez ‘woooh'”, moedigt zanger-gitarist Michael het publiek aan) helpt ook wel: met blinkende oogjes en een brede glimlach wordt in afsluiter “Second Hand” minutenlang naar een funky hoogtepunt toegewerkt. Er wordt zowaar even een synth bovengehaald die het geluid richting de indiedisco van Hockey stuurt, en met een trompet erbij is dit een klein, vrolijk feestje dat we graag eens uitgebreider herhaald zouden zien.
Het contrast met Dark Dark Dark kon niet veel groter zijn: ondertussen zit de Club wél bomvol, maar de band lijkt daar weinig boodschap aan te hebben. Zangeres-pianiste Nona Marie Invie zit er een beetje nukkig bij, en we krijgen een bijzonder ongeïnspireerde versie van oudje “Trouble No More” uit debuut The Snow Magic, waaraan een soort van jazzy draai wordt gegeven die de song niet ten goede komt. Weg is de meeslepende accordeon, en de wanhoop die Invie in de plaatversie uitstraalt (“I tried my best to be good to you / Could be better though”), wordt hier volledig afgevlakt.
Het zal helaas niet de laatste keer zijn vanavond. Songs worden afgehaspeld, in die mate dat ze onderling inwisselbaar worden. Ieder nummer klinkt hetzelfde, en saaiheid is het vaakst terugkerende element. Het op plaat zo ontroerend mooie “Daydreaming” (van op laatste album Wild Go) krijgt een nogal theatrale uitvoering mee, en wanneer Invie klaaglijk “Oh, if you knew what it meant to me” zingt, moet de schoonheid plaatsmaken voor een ongezond hoge dosis pathetiek. Het niet kapot te krijgen “Wild Goose Chase” (de Elephant Micah-cover van op EP’tje Bright Bright Bright) is een zeldzaam lichtpunt, maar de andere nummers blijven jammer genoeg veel minder hangen.
Halverwege het optreden richt Invie, die zich tot dan toe zwijgzaam terugtrok achter haar piano, zich voor het eerst tot het publiek. Dat dit het laatste concert van de tour is, en dat het “great” was. Echt overtuigend klinkt ze niet, en het verklaart ook wel waarom de band vandaag zo weinig betrokken lijkt. Bovendien tourt Dark Dark Dark al sinds 2010 met dezelfde plaat, en het lijkt wel alsof vanavond net die keer te veel is. We lazen dat er aan nieuwe nummers gewerkt wordt, en de band probeert er hier al minstens eentje uit (met een mooie tekst over “slow dancing to Patsy Cline at the bar”), maar het zorgt nog niet voor het broodnodige verfrissende effect voor dit optreden (én de hele band).
In de bisronde grijpt de band met “In Your Dreams” toch nog eens terug naar Wild Go. Doordat het tempo even wat hoger mag liggen, keert de sprankel die Dark Dark Dark ooit had een klein beetje terug, maar het mag op dat moment al niet meer baten. Voor een groep die nog geen jaar geleden, en met dezelfde nummers, zo veel indruk wist te maken, was dit een ondermaats optreden. Wat rust, en dan eindelijk een nieuw album zullen deze band waarschijnlijk al veel deugd doen. Ondanks de onverwachte teleurstelling van vanavond kijken wij daar nog steeds naar uit.
