Een opmerkelijke debutant in ons taalgebied is de Spanjaard Jaime Martin. Met Wat de wind brengt maakt hij zijn entree door de grote poort, al stelt het album ons niet gerust wat betreft de koers van Vrije Vlucht.
Rusland aan de vooravond van de revolutie van 1917. Een geneeskundestudent ontvlucht de hoofdstad om veiligheidsredenen en vestigt zich als arts in een kleine gemeenschap in de Oeral. De jongeman neemt aldaar de praktijk over van een oude, gerespecteerde geneesheer die in bloederige omstandigheden om het leven gekomen is. Dat het voor een groentje als Aleksandr niet evident is om de leemte op te vullen die de oude Valentin Ivanov achtergelaten heeft, blijkt vanaf het ogenblik van zijn aankomst.
Dat uitgangspunt bezorgt Martin een prima gegeven om, naast de hardheid van het leven op het Russisch platteland begin twintigste eeuw, een beklijvend portret te schetsen van een jongeman en zijn zoektocht naar een plaats in het leven. Daarenboven is er het thrilleraspect, want de moord op de oude dokter is geen alleenstaand geval. Elementen te over om een onderhoudend stripverhaal voort te brengen. En dat doet Martin ook, met een geslaagde mix van conflictsituaties, fear and loathing avant la lettre en de beklemmendheid van zowel het Russische hoge noorden als het gedropt worden in een vijandige gemeenschap.
Toch zijn er enkele kanttekeningen te maken. Dat Rusland als decor voor historische strips aan populariteit wint, valt alleen maar toe te juichen, maar net als bij Waarvan leeft de mens en De goelagwals draagt Wat de wind brengt bij tot een ietwat eenzijdig beeld van dit land, vergelijkbaar met het baseren van beeldvorming van de Verenigde Staten op westernstrips. Maar dat is in feite niet meer dan een bemerking in de zijlijn. Dat Dupuis met dit album zijn Collectie Vrije Vlucht meer en meer op een collectie graphic whodunits laat lijken, veroorzaakt meer wenkbrauwengefrons. Na recente en sterke albums als Miltons dromen en De zwerver is dit de derde titel met nagenoeg dezelfde thematiek. Is de klad uit de collectie of wil Dupuis zijn profilering scherpstellen?
Los daarvan is Wat de wind brengt een knap verhaal waarmee Jaime Martin een mooie entree maakt in de Vrije Vlucht-collectie. De Spaanse auteur komt letterlijk langs de grote deur binnen in de Nederlandstalige én Franstalige stripmarkt. Met zijn verbluffende stijl, een mengvorm tussen klare lijn en realisme, schaart hij zich dadelijk in de buurt van groten als Tardi en Jean-C. Denis. Blijkens ’s mans website is Wat de wind brengt absoluut niet zijn debuut, maar voor het andere werk is het of geduldig wachten op een eventuele vertaling, of zelf een mondje Spaans leren, mocht u geen aanleg voor wachten hebben.
Het is thematisch misschien enigszins gecontesteerd, maar desondanks een uitermate sterk album: de kritiek is met andere woorden voor de uitgever. Gezien het huizenhoge niveau dat tot nu toe gehandhaafd werd in de collectie Vrije Vlucht dringt — de geest van Kerstmis zweeft nog rond — het voordeel van de twijfel zich op, en kijken we de kat nog even uit de boom vooraleer scherp geschut boven te halen. Want goede auteurs onder de radar vandaan halen, dat zit er duidelijk nog in. Een aanrader!
