Gedurfd is het minste wat men van Lukas Verstraetes stripdebuut Een boek waarmee men vrienden maakt kan zeggen. Niet alleen is het werk monumentaal van opzet (zowel in tekeningen als verhaal) maar ook in formaat en ontstaan. Zo meet het boek met harde kaft 27 centimeter op 36, en is het gedrukt op dik papier, terwijl Verstraete om zijn werk te realiseren niet alleen een beurs verkreeg bij het Vlaams Fonds voor de Letteren, maar via een succesvolle crowdfundingcampagne ook de nodige middelen wist binnen te halen om het verschijnen van zijn strip in huidige vorm bij Bries mogelijk te maken.
Was de haast giganteske grootte van de strip bij Jonas Geirnaerts Het grote kabouter Wesley boek nog een (half geslaagde) grap, dan is deze voor Verstraetes werk meer dan gerechtvaardigd om de soms duizelingwekkende tekeningen tot hun recht te laten komen. De kakofonie aan kleuren en personages die de cover sieren, zijn dan ook maar een voorbode voor wat het boek binnenin herbergt. Verstraete erkent zelf aan een soort van “horror vacui” te lijden, waardoor hij de noodzaak voelt zijn pagina`s vol te proppen met een explosie aan kleuren en beelden. Meer dan eens dient de lezer dan ook naar adem te happen of een pagina enkele keren te herbekijken om alles te vatten.
Verstraete citeert en refereert in zijn strip immers geregeld naar zowel personages van collega-stripauteurs (onder meer Abraham Tuizentfloot en Bolleke van Marc Sleen duiken op), maar ook naar tal van meesterwerken uit de schilderkunst (met Goya`s Saturnus die zijn zoon verslindt en Michelangelo`s De schepping van Adam als twee niet te missen verwijzingen). De basisverhaallijn heeft althans in zijn startpunt dan weer duidelijk de mosterd gehaald bij Tarantino`s Pulp Fiction in de manier waarop twee gangsters met een mysterieus koffertje aan de haal gaan. Dat koffertje vormt de rode draad van het verhaal dat vanuit drie perspectieven verteld wordt, maar voor Verstraete is het ook het gedroomde excuus om er een geheel eigen universum rond te bouwen (met Ensor en Bosch als maar twee van de vele invloeden).
In tegenstelling tot bij Pulp Fiction behoort het koffertje een onbekende toe die hardhandig aangepakt wordt door twee mannen in muizenmaskers die voor een kattenman werken. Die laatste onderhoudt goede contacten met de demon Lilith, die klaarblijkelijk een hele verzameling van dergelijke objecten in haar bezit heeft en meer dan geïnteresseerd is in de inhoud van het koffertje. Gelijklopend met dit verhaal, en het regelmatig onderbrekend, houdt Verstraete de lezer ook op de hoogte van de lotgevallen van het slachtoffer van wie de identiteit en persoonlijkheid van lichaam naar lichaam of object overspringt op de meest vreemde wijze. Dit terwijl het achtergelaten lichaam finaal zelf op zoek gaat naar zijn “bewoner” en daarbij zelfs de hulp krijgt van de auteur, die de vierde muur doorbreekt door de lezer aan te spreken en zich als een ware deus ex machina te manifesteren.
De surrealistische gekte wordt door Verstraete tot aan het einde netjes in het gareel gehouden, waardoor de complexiteit en bevreemding van het verhaal (al laat de essentie zich in enkele zinnen vatten) nooit over zijn eigen ambities struikelt en tot op het einde weet te boeien, en zelfs teruggrijpt naar eerdere verhaalelementen. De grillige structuur van het verhaal krijgt in het tekenwerk van Verstraete meer dan degelijk weerwerk. Een stortvloed aan personages en kleuren (Verstraete zweert bij kleurpotloden) geeft meer dan één pagina de allure van een kunstwerk, dat ook los van het verhaal tot interpretaties en bewondering leidt. Gelukkig beseft Verstraete zelf ook dat elke overvloed finaal tot indigestie leidt en opteert hij geregeld voor een beperkt of zelfs sober kleurenpalet, terwijl een enkele pagina zelf schittert in minimalisme.
Met Een boek waarmee men vrienden maakt wandelt Verstraete als stripauteur en illustrator meteen langs de grote poort van de zevende kunst naar binnen. Het boek waar hij naar eigen zeggen vier jaar aan werkte — zij het uiteraard niet constant — toont een indrukwekkende vorm van maturiteit en beheersing die zich zowel in opbouw als uitwerking manifesteert. Verstraete weet perfect de waanzin en het wisselende perspectief van zijn verhaal te stroomlijnen, terwijl de kracht van het tekenwerk van de bladzijden spat. Een snelle lezing is dan ook niet aangeraden voor wie het werk ten volle wil beleven, aangewezen is om het verhaal in kleinere dosissen op te nemen en nu en dan zelfs terug te bladeren. Hoe dan ook is Een boek waarmee men vrienden maakt een werk waar vaak naar teruggegrepen kan worden, al was het maar louter om van de illustraties te genieten.
