De vorige passage van Two Gallants was zo indrukwekkend dat we er niet aan toe kwamen om woorden te spenderen aan het nochtans uitstekende voorprogramma, Cold War Kids. Een half jaar na die kleine triomf staat het duo opnieuw in de Rotonde voor de eerste show van zijn nieuwe, akoestische tournee.
Het was op 10 november 2006 dat Adam Stephens (zang/gitaar) en Tyson Vogel (drums/zang) er bijna in slaagden de aanwezigen wijs te maken dat ze eigenlijk twee oudjes in adolescentenlichamen waren. In tegenstelling tot wat je zou mogen verwachten van two young punks waren er geen rechttoe rechtaan songs te bekennen, was er geen band aan het werk die gretig inspeelde op de reacties van het publiek, en viel er geen naïviteit te bespeuren. De twee van Two Gallants zijn nog steeds introvert en veel meer dan wat gemurmel en bedankjes komt er dan ook niet uit. De songs getuigen daarentegen van een volwassenheid, het lijkt bijna een wijsheid, zowel muzikaal als tekstueel, die niet op z’n plaats lijkt bij een koppel ex-snotneuzen.
Stephens en Vogel laten de songs rustig ontplooien, vertellen verhalen die geworteld zijn in een traditie van folk, country en blues, en meer voeling hebben met een negentiende-eeuwse leefwereld van verschoppelingen in Montana dan die van jonge kerels in het hedendaagse San Francisco. Bijbelse zonden zijn een terugkerend thema, net als ronddwalende loners vol wroeging op zoek naar gemoedsrust. Het zijn cowboy-, slaven- en pioniersverhalen gedrenkt in Four Roses en doordrongen van de geur van goedkope tabak, maar dan zonder al de macho bravado en Smith & Wesson-romantiek. Ondanks een enkele song die barst van tegen de punk aanleunende energie (“16th St. Dozens” op What The Toll Tells was er zo eentje), gaat het vooral over muziek in de beste rootstraditie die een concept als ‘tijd’ aan z’n laars lijkt te lappen.
Volgende maand verschijnt The Scenery Of Farewell, hun nieuwe e.p., en dit akoestische concert belooft dan ook in het teken te staan van die nieuwe release. Concertopener “All Your Faithless Loyalties”, met z’n simpele harmonicamelodie en gezapige ritme, laat zich meteen kennen als een verderzetting van het geluid dat we al kenden. Stephens’ tussen blues en folk schipperende gitaarspel is nergens voorspelbaar, terwijl Vogel zich beperkt tot subtiel cimbalengetik en geroffel. Two Gallants speelt niet enkel een pak minder luid (om voor de hand liggende redenen), maar muzikaal ook heel wat minder intens. Terwijl “Long Summer Day” in de albumversie (en ook in november) gekenmerkt wordt door intensief geklop van Vogel, beperkt het zich deze keer tot ingetogen opsmukkingen.
Dat de voet constant op het rempedaal blijft, zorgt ervoor dat het optreden homogener, maar tegelijkertijd ook monotoner lijkt. Van plotse uithalen en rauwe emotie is geen sprake meer (het geliefde “Las Cruces Jail” blijft ook achterwege): alles staat in het teken van de onderhuidse passie. Die wérkt, zeker wanneer een celliste de twee vervoegt voor hun klassieker “Threnody” wordt het torenhoge niveau bereikt waarmee ze het zaaltje al eerder wisten in te nemen. De song weet deze keer het midden te houden tussen de vorige, bloedrauwe liveversie en de getemperde albumuitvoering. Het nieuwe “Seems Like Home To Me” hoorden we al eerder, en is al aardig op weg om een publiekslieveling te worden.
Het is duidelijk dat dit het eerste optreden van een reeks is: de twee zijn het duidelijk niet helemaal eens over de setlist, moeten rekening houden met elkaars signalen en lijken wat onwennig in het bijzijn van zo’n enthousiast publiek. Ze pikken “Nothing To You” en het machtige “Crow Jane” uit hun debuutalbum, en het walsende “The Prodigal Son” uit What The Toll Tells. Afgesloten wordt er met o.m. Woody Guthrie’s “Hard Travelling”, een song die perfect bij het plaatje past. Met hun verwarde look, en vooral door Stephens’ volle baard, lijken de twee immers meer dan ooit op een stelletjes rondtrekkende hobo’s die liedjes spelen waar ze ook maar kunnen. Omdat ze gehoord moeten worden. Een emotionele oplawaai als in november was dit niet, maar Two Gallants blijft met voorsprong ons favoriete duo van het moment.
