Ik heb geen idee of onze site veel vrouwelijke lezers kent, maar
als ze dit nu lezen, dan heb ik maar één tip voor alle ladies die
met Valentijn een filmfreak aan de haak willen slaan: lok
hem naar je thuis voor een gezellig dvd-avondje, zeg dat jij de
film zal kiezen, huur ‘True Romance’ en alles zal snel in de
sjakosj zijn. Het is nu niet meteen een film waarbij je
huilerig je neus in zijn trui zult kunnen snuiten, maar bij het
horen van je keuze, zullen zijn oren al flapperen van opwinding en
zal hij alleen al voor de filmsmaak van zijn meisje volledig
smelten tot een plasje licht bruisend water. Geloof me, het werkt:
toen ik op onze redactie zei dat ik ‘True Romance’ wou schrijven
voor de Valentijnspecial, klonk er onder de mannen een collectieve
diepe zucht, gehuld in een wolk van hartjes. ‘True Romance’ is
cool! Wat is er dan zo heftig aan deze op het eerste gezicht
langgerekte schietpartij? In het kort? Quentin Tarantino. In het
iets langer? Een supercast, geflipte personages, gevatte dialogen,
onvergetelijke scènes, een stapel odes aan andere films en het
begint gewoon met de ultieme droom van elke filmliefhebber/ster: je
ware liefde leren kennen in de cinema…
Clarence Worley (Christian Slater) werkt in een
videotheek/stripwinkel en viert elk jaar zijn verjaardag in de
bioscoop met de marathonvertoning van Sonny Chiba’s ‘Streetfighter’
films. Alabama (Patricia Arquette) kiepert ‘per ongeluk’ haar
popcorndoosje over hem leeg en de twee delen die avond naast hun
liefde voor kungfufilms en een taartje achteraf, ook het bed.
Verliefd tot in hun kleinste teen, dopen ze zich de volgende dag om
tot meneer en mevrouw ‘Worley’ en laten ze een tatoeage met elkaars
naam op hun buik naaien. True romance, true love,
maar het zou geen echte liefde zijn (en er zou geen film zijn),
moest het cute couple niet getest worden op de
grenzeloosheid van hun liefde. Er zit namelijk nog een serieus
hobbeltje in de weg: Alabama was drie volle dagen callgirl en haar
koffertje met kleren ligt nog bij haar ex-pooier Drexl, een
vrouwonvriendelijke viespeuk. Clarence gaat het halen, maar hij
laat het er niet bij: een voetje gezet door zijn alter-ego (Elvis
Presley himself), stijgt hij lichtjes boven zichzelf uit en laat
hij het hoerenkot achter als een in bloed gedrenkt bad. Clarence en
Alabama moeten op de vlucht als ze merken dat het koffertje met
haar kleren een heel andere inhoud blijkt te hebben: zoveel cocaïne
dat zelfs de hele Parijse modewereld het goedje niet door de
neusvleugels zou kunnen jagen. Ze vluchten ‘op honeymoon’ naar
Hollywood, met de Siciliaanse maffia in hun kielzog.
De regie mag dan op naam van Tony Scott staan, Tarantino schreef
het scenario toen hij nog onbekend en onbemind zijn boterham met
gepreste kop stond te verdienen in een videotheek (ontdek de
parallel met Clarence) en dat is in elk vezeltje voelbaar. De enige
toevoeging van Scott is misschien de strakke lineaire vertelstijl
(Tarantino houdt meer van flashbackmomenten), maar voor de rest is
‘True Romance’ is zo QT als Elvis dood is. Het is opvallend dat
hier vooral de jonge Tarantino, de ‘videotheek’-filmfreak spreekt.
Meer dan zijn latere film zit deze overvol met verwijzingen naar
andere prenten. Beeldfragmenten van zijn zo geliefde kungfufilms,
de drugsdeal die de schuilnaam ‘Dr. Zhivago’ krijgt en een hele
hoop namedropping door hoofdpersonage ‘Charlie
Bronson’-Clarence, waar de databaseboys ongetwijfeld op kicken.
Het is zijn eerste schrijfsel en meteen zitten er al álle
elementen in die hem later zo beroemd zullen maken: ‘True Romance’
is een heftige trip van gestileerd geweld met scherpe, gitzwarte
humor zoals alleen de Master van de Nouvelle Violence dat kan, met
z’n typische bloedstollende elementen, zoals de eindscène waarin
iedereen zijn geweer op elkaar richt en wacht op wie eerst zal
schieten en de rit zal overleven. Hij haalt ook weer een reeks
geflipte, van de pot gerukte personages uit de kast, die veel
lulkoek uitslaan (met dus ook weer een recordaantal
fucks), maar zich ook op ongewone momenten verliezen in
knotsgek licht filosofische talk-talk. Voor hij Alabama afschiet
stort No more mister fucking nice guy bijvoorbeeld zijn
hart uit over de eerste moord die hij pleegde, Drexl (Gary Oldman)
snijdt de kwestie aan of je wel of niet aan de rest van de wereld
mag toegeven dat je je liefje beft en Clarence maakt het statement
dat, als zijn leven ervan zou afhangen en hij moest met een man
neuken, hij (de nog levende) Elvis zou kiezen.
Heerlijke dialogen door de mond van een cast, die zo lekker is
als French vanilla ice cream: Christian Slater zoals we
hem al lang niet meer gezien hebben, Bad Pritt als lazy roommate
die schreeuwt om bier en kuisproducten mee te brengen, Val Kilmer
als the King en natuurlijk Christopher Walken en Dennis
Hopper in één van de grappigste man-to-manconfrontaties uit de
film: Hopper (als de vader van Clarence) daagt Walken (de
Siciliaanse maffiabaas die zijn zoon op de hielen zit) bij wijze
van laatste levensmop uit met een verhaal over het historische feit
dat Sicilianen zouden afstammen van de negers.
Als er één van zijn films romantisch te noemen valt, dan is het
deze wel. Samen vormen de schattige, naar perzik smakende Alabama
en de redelijke agressieve wacko Clarence (die duidelijk
een beetje te veel geweldfilms heeft gezien) zowat het ‘coolste’
Tarantinokoppel van zijn carrière en het contrast tussen hun naïeve
speelsheid en de gruwelijke daden waartoe ze in staat zijn, is tien
keer geslaagder dan ‘Natural Born Killers’. ‘Cool’ als het
schuilwoord van Tarantino voor alles wat love is. Als
Bama temidden van een drugsdeal voor haar vriendje
‘You’re so cool! op een servetje kribbelt, is dit een daad
van pure liefde. Alles op een zeer relaxt muziekje van Hans Zimmer.
Cool filmpje dus.
