De film Willow uit 1988 was niet meer dan het verhaal van Star Wars gemixt met dat van Mozes in een Lord Of The Rings-verpakking. Let wel, dit waren de jaren waarin George Lucas meer interesse had in de Ewoks dan in de Force. Deze vervolgserie maakt onmiddellijk enkele zaken duidelijk. Willow kiest ongegeneerd voor het Young Adultpubliek, gezien de kijkers van toen tegenwoordig met tienerkinderen in huis zitten en het dan fijn is dat ze een keer samen iets kunnen bekijken op hetzelfde scherm. Al zullen de oude fans het misschien niet lang volhouden, want deze Willow doet wat Star Wars nooit heeft gedurfd: nostalgie voor de oude fans overboord gooien en voluit gaan voor het nieuwe publiek. Het grote verschil met Star Wars en al diens reboots en sequels en prequels is echter dat nu iedereen voor en achter de camera de memo heeft ontvangen dat het allemaal niet te serieus moet zijn. Iedereen gaat voluit voor tongue in cheek.
Als het fellowship van nieuwe karakters op het eind van aflevering 1 eindelijk het dorp van Willow bereikt, verwelkomt hij hen met “A prisoner of the Withered Crone, who dwells in the Immemorial City that lies beyond the Shattered Sea”. Hier maakt Warwick Davis, die terugkeert als het titelpersonage, het meteen overduidelijk voor alles en iedereen. Dit soort zinnen serieus nemen, had een draak van een serie opgeleverd. Showrunner en hoofdschrijver Jonathan Kasdan begreep dat leut belangrijker moest zijn dan serieux. Ja, Jonathan is de zoon van Lawrence, de Kasdan die in de jaren 1980 een ongelooflijke piek kende als regisseur en scenarist (Raiders Of The Lost Ark, The Empire Strikes Back en als cineast onder andere Body Heat), maar daarna wegdeemsterde en pas in 2016 weer opdook voor Solo: A Star Wars Movie, een script dat hij schreef samen met zoon Jon(athan). Zoonlief heeft niet het grote talent van z’n vader, maar voelde duidelijk wel goed aan wat mogelijk was met dat verhaal van Willow. Toen Ron Howard, de regisseur van dat origineel, Solo overnam, zag de jonge Kasdan zijn kans mooi z’n idee te pitchen.
Warwick Davis weet duidelijk ook dat hij de dingen niet al te serieus moet spelen, maar zijn timing zit vaak niet precies genoeg om elke snedige zin te doen landen. Hij wordt gaandeweg de ballast van de serie. De rest van de cast slaagt gelukkig beter in het opzet – Amar Chadha-Patel als de zwaardvechter Boorman voorop (een knipoog naar de regisseur van Excalibur). Zijn personage dient vooral om de leegte van Val Kilmer te vullen, die in de oorspronkelijke film Madmartigan neerzette, maar door zijn ziekte niet meer van de partij kon zijn (leuk detail, in twee afleveringen horen we wel ‘zijn’ stem, ingesproken door z’n zoon Jack Kilmer). De rest van de groep bestaat uit voer voor het YA doelpubliek: er is Kit, de prinses en dochter van Madmartigan, voorts haar wapenzuster en bijna-geliefde Jade, maar ook de geplande verloofde van Kit, Graydon, trekt er mee op uit. Als laatste sluit een keukenhulp aan die Elora blijkt te zijn – de baby waar de film uit 1988 om draaide.
We zijn nu 17 jaar later – in het verhaal, in het echte leven dubbel zo lang. Madmartigan is al jaren vermist. Zijn twee kinderen slijten hun dagen op het kasteel van Tir Asleen, met hun moeder Sorsha als koningin, een rol waarvoor Joanne Whalley terugkeert. Kit doet niets anders dan flirten vermomd als zwaardvechten met Jade. Zoon Airk fladdert van meisje naar meisje, het keukenhulpje is zijn nieuwste verovering. Dan duiken er plots enkele monsters op die Airk ontvoeren. Zus Kit reist hem met het gezelschap achterna. Op aanraden van Sorsha gaan ze eerst langs Willow. Het duurt een tijdje voordat ze eindelijk de eerder genoemde Shattered Sea bereiken en we de finale krijgen in de Immermorial City.
Sommige van die afleveringen duren wat lang, hebben narratief niet altijd veel nut, bevatten soms wat te veel flarden uit de oude film om backstory in te vullen, maar desondanks blijft het allemaal aangenaam en leuk. Dit soort afleveringen dient dan vooral om de groep telkens in andere samenstellingen op te delen, een vertelziekte die ontzettend populair is, zie ook Star Trek, Star Wars, MCU, Stranger Things … om zogezegd een karakterontwikkeling te krijgen terwijl onze personages met telkens een ander persoon interageren.
Dat kan werken als de betrokkenheid voor de kijker sterk genoeg is, maar het zou eigenlijk niet mogen dienen om die betrokkenheid te forceren, dat is enkel lui vertelwerk. Nu, in Willow werkt die strategie iets beter omdat het allemaal minder serieus wordt genomen en die insteek helpt. Het levert in de vierde aflevering trouwens een hilarisch hoogtepunt op: Kit en Willow worden gevangen genomen door de trollen die er niet uitzien zoals we ze kennen van The Hobbit of Harry Potter. Ze hebben meer weg van een Bigfoot, praten een zeer geaffecteerd en eerder literair Engels en dragen duidelijk een hoger intellectueel niveau dan de mensen. Niet iets wat gangbaar is in de wereld van ‘magic and sorcery’. Hier ontmoeten de protagonisten ook een andere gevangene. Die blijft zich al 10 jaar lang voordoen als Madmartigan, maar blijkt eigenlijk diens oude wapenmakker Allagash te zijn. Voor die rol werd Christian Slater gestrikt en hij gaat heerlijk voluit. Zingend, schertsend, vechtend, liegend, luid en zo heerlijk om te zien. Het was weer even geleden dat Slater nog eens grappig mocht zijn (als acteur dan, als stemacteur is hij dat al jaren).
Willow blijft overeind dankzij de humor die doet vergeten dat het hele verhaal voorspelbaar is en elk platgetreden pad afgaat. De hele jonge cast beleeft er duidelijk veel plezier aan, de interacties werken en de gen x versus millenial moppen zijn vaak geslaagd. Dat alles straalt af op het kijkplezier. Verwacht dus geen groots meeslepend epos, gewoon een leuke, voorbijrazende serie die je samen met de kroost kan bekijken. De reeks krijgt een half punt extra voor de casting van Christian Slater, hopelijk vinden ze een creatieve manier om hem terug te laten keren voor een tweede seizoen.
